Ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, τόσο περισσότερο βεβαιώνομαι ὅτι ζῶ σέ ἄλλη χώρα! Δέν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς!
Ἄλλη ἦταν ἡ χώρα πού ζήσαμε μέχρι τήν λήξη τῶν ἐκτάκτων μέτρων καί ἄλλη ἡ χώρα στήν ὁποία ζοῦμε ἀπό τήν λήξη τους καί ἐντεῦθεν.
Ἦταν μιά χώρα γιά τήν ὁποία μιλοῦσε ὅλος ὁ κόσμος καί τήν ἔφερε ὡς παράδειγμα καί ὑπόδειγμα πειθαρχίας, ὑπευθυνότητας καί ὑπακοῆς στόν ὑπέρτατο νόμο τῆς προστασίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς…
Ἦταν μιά χώρα στήν ὁποία οἱ πολῖτες κράτησαν ἔξω ἀπό τά σπίτια τους τήν πανδημία, ἔκλεισαν τά αὐτιά στίς ἠλιθιότητες περί «συνωμοσίας» καί περί τῶν «διεθνῶν συμμοριῶν», περιόρισαν στό ἐλάχιστο τίς μετακινήσεις τους, ἔστελναν κανονικά τά SMS τους, ἔβγαζαν βόλτα τά κατοικίδιά τους.
Κι ἐμεῖς, πού λόγω τοῦ ἐπαγγέλματος εἴχαμε τήν «ἐλευθέρας» νά κυκλοφοροῦμε καί νά καταγράφουμε, μέ σκοπό τήν ἐνημέρωση τοῦ κοινοῦ, εἴδαμε τά δελφίνια καί τίς φώκιες στήν Πειραϊκή, εἴδαμε τόν Σαρωνικό νά γεμίζει ψάρια, εἴδαμε τήν ἀτμόσφαιρα νά ἔχει καθαρίσει, τόν κόσμο νά τηρεῖ σχολαστικά τίς ἀποστάσεις στά σοῦπερ μάρκετ καί στίς «Λαϊκές».
Καί ὅταν ἐπικοινωνούσαμε μέ φίλους στό ἐξωτερικό, ἀκούγαμε τά συγχαρητήρια γιά τήν πατρίδα μας, γιά τήν κυβέρνηση, πού εἶχε ἀντιδράσει ἐγκαίρως καί ἀποφασιστικῶς, καί λέγαμε «ἄλλαξε ἡ Ἑλλάδα, πρός τό καλύτερο»…
Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί ἐκεῖνοι πού ἔβλεπαν λίγο πιό μακρυά. Γιά θυμηθεῖτε, λοιπόν, τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τῶν Ἀθηνῶν τοῦ 2004. Καί τότε εἴχαμε πειθαρχήσει στίς ἐντολές, σεβόμασταν τίς ἀποστάσεις, οὐδείς διενοήθη νά ὁδηγήσει στήν «ὀλυμπιακή λωρίδα» τῶν δρόμων, οὐδείς διενοήθη νά ὁδηγήσει στήν ΛΕΑ. Χιλιάδες νέοι εἶχαν σπεύσει ὡς ἐθελοντές, νά βοηθήσουν καί νά στηρίξουν τήν προσπάθεια γιά μιά τέλεια διεξαγωγή τῶν Ἀγώνων. Καί ἡ ὑφήλιος ἔμεινε ἄφωνη, καθώς κατέπεσαν οἱ γελοιότητες περί ἀνικανότητος καί πλημμελοῦς ἐκτελέσεως τῶν έργων…
Εἴχαμε ἀντιδράσει ἔτσι διότι ὑπῆρχε ἕνας στόχος, ὑπῆρχε μιά ὑπερκείμενη ἀρχή, πού εἶχε δώσει σωστές καί σαφεῖς ἐντολές, ὑπῆρχε ἕνας λαός πού ἤθελε νά δείξει ὅτι μπορεῖ νά κατορθώσει ἐκεῖνο πού οἱ ξένοι θεωροῦσαν ἀκατόρθωτο. Ἔ, λοιπόν, ἔτσι λειτουργήσαμε στήν πρώτη φάση τῆς πανδημίας. Ὅπως στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες! Τί ἔγινε μετά τό πέρας τῶν Ἀγώνων; Ἀντί νά κρατήσουμε τά θετικά, ἐπιστρέψαμε στήν καθημερινότητα καί μάλιστα μέ διαθέσεις καταστροφῆς ὅσων εἴχαμε ἐπιτύχει. Καί τά καταστρέψαμε αὐθωρεί!
Ἔ, λοιπόν, τό ἴδιο συνέβη μόλις ἤρθησαν τά περιοριστικά μέτρα, μόλις μᾶς εἶπαν «ἐντάξει, βγεῖτε ἀπό τά σπίτια, ἀλλά μήν ξεχάσετε ὅσα ἐφαρμόσαμε καί τηρεῖτε ἀποστάσεις, φορᾶτε μάσκες καί μή συνωστίζεστε!». Θυμηθήκαμε ὅ,τι κάναμε μετά τό πέρας τῶν Ἀγώνων τοῦ 2004! Γυρίσαμε στόν παλαιό –«καλό»– ἑαυτό μας, ἐφαρμόσαμε τήν παλαιότατη καί δοκιμασμένη συνταγή «δέν βαριέσαι» καί μπῆκαν τά πράγματα στήν θέση τους.
Ἡ μάσκα ἔγινε «ἐνώτιο» ἤ «περιδέραιο», οἱ ἀποστάσεις ξεχάστηκαν, ὁ δέ συνωστισμός ἔγινε σχεδόν ἐπιβεβλημένος! Κι ἔτσι, φθάσαμε στά «ἑκατοπενηντάρια» τῶν κρουσμάτων ἀνά ἡμέρα, ἐνῶ τά «ἑξακοσάρια» φαίνονται ἀμυδρῶς στόν ὁρίζοντα!
Ἐμεῖς, πάντως, σχολαστικά νίπτουμε τάς χεῖρας μας, φοροῦμε τήν μάσκα μας παντοῦ, τηροῦμε τίς ἀποστάσεις στούς χώρους ὅπου πρέπει νά βρεθοῦμε.
Καλή ἑβδομάδα καί ὁ Θεός βοηθός…
