Τό Πολυτεχνεῖο δέν ὑπῆρξε γεγονός ἀνατροπῆς καί πάνω στίς δάφνες του διαλύθηκε τό ἑλληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο
ΟΙ Αλήθειες ἐνοχλοῦν στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀλήθειες καταρρίπτουν τά βολικά ψεύδη, τίς μυθολογίες καί τά σαθρά θεμέλια, ἐπί τῶν ὁποίων στηρίζονται συστήματα ὁλόκληρα, σκέψεως, ἐνεργειῶν καί μεθοδολογιῶν. Ὁ ὑφυπουργός Ἄγγελος Συρίγος εἶπε τήν ἀλήθεια. Μίαν ἀπό τίς ἀλήθειες, πού σπάνια ἀκούγονται στό ἑλληνικό κοινοβούλιο. Μία ἀπό τίς ἀλήθειες, πού ψιθυρίζονται ἀπό τούς πολῖτες. Τίς ἀλήθειες, πού καί οἱ πολιτικοί, ὅταν τίς ἀκοῦνε, σιωπηλά συγκατανεύουν. Ἀλλά νά τίς ἀρθρώσουν δέν τολμοῦν.
Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἔντασις τῶν ἀντιδράσεων στά ὅσα εἶπε ὁ Ἄγγελος Συρίγος γιά τό Πολυτεχνεῖο. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό θράσος αὐτῶν πού ἐθελοτυφλοῦν μπροστά στά αὐτονόητα. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ μανία τῶν «ἀπαντήσεων», πού ἔβριθαν ἀπό κενή συνθηματολογία, χωρίς ἀναφορές σέ γεγονότα, σέ περιστατικά, σέ πληροφορίες. Ἦταν μία μονότονη ἐπανάληψις τῆς γνωστῆς μυθοπλασίας. Ὡσάν ἡ ἐπανάληψις αὐτή νά μποροῦσε νά διαστρέψει τήν ἱστορία, νά ἀλλάξει τά γεγονότα, νά καταστήσει πραγματικότητα τούς εὐσεβεῖς πόθους ὁρισμένων. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, εἶναι αὐτή πού εἶπε ὁ Ἄγγελος Συρίγος. Καί δέν μποροῦν οἱ κραυγές ὁρισμένων νά τήν ἀλλάξουν.
Ἦταν, δέ, ἰδιαιτέρως εὔστοχος ἡ ἐπισήμανσις τοῦ ὑφυπουργοῦ Παιδείας, ὅτι τό Πολυτεχνεῖο ἐπεννοήθη μετά τήν Μεταπολίτευση, γιά νά «ἀναπληρωθεῖ» αὐτό πού δέν ἔγινε. Ὅτι δέν ὑπῆρξε ἕνα «γεγονός ἀνατροπῆς» τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος. Καί ἀντ’ αὐτοῦ ἐπεννοήθη ἕνα «κακό θεατρικό παίγνιο», μία «παρωδία». Ποιός δέν ἀντιδρᾶ, ὅταν ἀποκαλύπτεται πώς τό ἀφήγημά του εἶναι «παρωδία»; Πόσω μᾶλλον πού μέχρι σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια μετά, αὐτή ἡ παρωδία, αὐτός ὁ μῦθος, ἐξακολουθεῖ νά δυναστεύει τά ἑλληνικά πανεπιστήμια; Μέ τήν ἀριστερά νά παραμένει πεισματικά προσκεκολλημένη στά δημιουργήματα ἐκείνης τῆς μυθοπλασίας, δηλαδή τίς κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, τήν ἀπαγόρευση εἰσόδου ἀκόμη καί τῆς Πυροσβεστικῆς μέσα στά ΑΕΙ, τίς καταλήψεις πανεπιστημιακῶν σχολῶν, τίς γιά ψύλλου πήδημα διαμαρτυρίες καί διαδηλώσεις;
Εἶπε, λοιπόν, ὁ κ. Συρίγος καί ἀξίζει νά τό διαβάσουμε ὅλοι:
«Εἶναι αὐτό τό ὅραμα τῆς Ἀριστερᾶς γιά τό ἑλληνικό πανεπιστήμιο; Γιά νά ἀπαντήσουμε, πρέπει νά ἐπιστρέψουμε στίς ρίζες τοῦ σημερινοῦ ἑλληνικοῦ πανεπιστημίου κι αὐτές δέν εἶναι ἄλλες ἀπό τή Μεταπολίτευση.
» Παρά τή μεγάλη ἠθική ἀποστροφή καί τήν πολιτική ἀποδοκιμασία τῆς Χούντας ἀπό τόν λαό, τό χουντικό καθεστώς δέν ἔπεσε λόγω τῆς ἐσωτερικῆς ἀντιστάσεως. Ἡ Χούντα κατέρρευσε τό 1974 ὑπό τό βάρος τῶν ἀνομημάτων της καί ἰδίως ὑπό τό βάρος τῆς κυπριακῆς τραγωδίας.
»Τό γεγονός ὅτι στά θεμέλια τῆς Μεταπολιτεύσεως δέν ὑπῆρχε ἕνα γεγονός ἀνατροπῆς, εἶχε τεράστια ἀξιακή σημασία στήν ποιότητα τῆς μεταπολιτευτικῆς μας ζωῆς. Δέν ὑπῆρξαν ὀγκώδεις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις καί πορεῖες ἐπί Χούντας. Ὑπῆρχαν μεμονωμένες ἐνέργειες κάποιων γενναίων Ἑλλήνων, πού ἀντιμετωπίζονταν μέ βάρβαρο τρόπο ἀπό τή δικτατορία. Αὐτό πού δέν ἔγινε ἀπό τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ ὅταν χρειαζόταν, ὅταν δηλαδή ὑπῆρχε ἡ Χούντα, ἔπρεπε νά ἀναπληρωθεῖ μετά. Πότε; Μετά τό 1974. Μετά τό 1974, λοιπόν, εἴχαμε τίς πορεῖες μας, εἴχαμε τά λάβαρά μας, τραγουδούσαμε ἀντάρτικα στίς ταβέρνες καί μετά πηγαίναμε σπίτι μας, ἥσυχοι ὅτι ἔχουμε ἐκπληρώσει ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, μέ καθυστέρηση ἐτῶν, τό ἀντιστασιακό μας καθῆκον ἔναντι τῆς δικτατορίας. Ἐπρόκειτο γιά μίμηση, γιά κακό θεατρικό παίγνιο, γιά παρωδία.
»Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία πολιτική μυθολογία, πού εἶχε καί ἐξακολουθεῖ νά ἔχει στό ἐπίκεντρό της τό Πολυτεχνεῖο. Γιατί τό Πολυτεχνεῖο; Διότι τό Πολυτεχνεῖο ὑπῆρξε τό μοναδικό σοβαρό γεγονός μαζικῆς λαϊκῆς ἀντιστάσεως ἀπέναντι στή δικτατορία. Σέ ἐκεῖνα τά ἑπτά μαῦρα χρόνια, ἦταν ἡ μοναδική ἔνδειξη ὅτι ὁ λαός κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια ἔβραζε, ἦταν ἕνα ἡφαίστειο πού ἔβραζε. Ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ λόγου, τοῦ τί συνέβη στό Πολυτεχνεῖο τό 1973, τό Πολυτεχνεῖο μετά τό 1974 προσέλαβε μυθικές διαστάσεις. Οἱ διαστάσεις αὐτές ἀποτυπώνονται θαυμάσια στό σύνθημα πού ἀκούστηκε κατά κόρον στά ἀντιμνημονιακά συλλαλητήρια «Ἡ Χούντα δέν τελείωσε τό ’73». Λόγω τοῦ μύθου πού ἔχει δημιουργηθεῖ, ἕνα μεγάλο ποσοστό τοῦ λαοῦ πιστεύει ὅτι ἡ Χούντα πράγματι ἔπεσε τό 1973 ἐξαιτίας τοῦ Πολυτεχνείου. Στήν πραγματικότητα, βεβαίως, τήν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου ἀκολούθησε ἡ ἀνατροπή τοῦ Παπαδόπουλου ἀπό τόν Ἰωαννίδη καί μία πολύ σκληρότερη φάση τῆς δικτατορίας.
»Τό Πολυτεχνεῖο πέραν ἀπό τό Πολυτεχνεῖο, ὁ μῦθος τοῦ Πολυτεχνείου ὅπως δημιουργήθηκε στά μεταπολιτευτικά χρόνια, ἀντανακλᾶ πλήρως στό ἑλληνικό πανεπιστήμιο. Σπεύδω νά ἐπισημάνω –ἐπειδή τό ἔχετε ξανακάνει στό παρελθόν μέ ἀποκοπή φράσεών μου– ὅτι δέν ἀναφέρομαι στό ἀξιακό ἄρωμα τοῦ Πολυτεχνείου ἐν μέσῳ Χούντας τό 1973, ἀλλά στήν πολιτική του λειτουργία ὡς μύθου στά μεταπολιτευτικά χρόνια. Ποιές ἦταν οἱ ἐκφράσεις αὐτοῦ τοῦ μύθου; Οἱ κομματικές φοιτητικές παρατάξεις. Ἡ ἀπαγόρευση εἰσόδου ἀκόμη καί τῆς Πυροσβεστικῆς μέσα στά ΑΕΙ, καθότι εἶναι κρατική δύναμη. Οἱ καταλήψεις πανεπιστημιακῶν σχολῶν. Ἡ γιά ψύλλου πήδημα διαμαρτυρίες-διαδηλώσεις.»
Ὅμως, ὁ κ. Συρίγος συνεχίζει:
«Ἀντί ὅλα αὐτά πού περιέγραψα νά συνιστοῦν μία συγκλονιστική ὕβρη γιά τόν πνευματικό κόσμο αὐτῆς τῆς χώρας, κατέστησαν κοινός τόπος, μία πραγματικότητα, πού μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε, ἄν κλείσουμε λίγο τά μάτια σέ κάποιες ἀκρότητες, ὅπως κλείναμε τά μάτια σέ αὐτές τίς ἀκρότητες πού ἔγιναν στήν Κρήτη. Ὅλα αὐτά, βεβαίως, δέν γίνονταν γιά νά ἀνατραπεῖ μία Χούντα.
»Ἡ μετεξέλιξή τους εἶναι αὐτά πού συμβαίνουν τήν τελευταία δεκαετία. Οἱ ἐπιθέσεις στούς καθηγητές, οἱ διαπομπεύσεις τους, οἱ στοχοποιήσεις μέ ἀφίσες, οἱ συστηματικές καταστροφές τῆς περιουσίας τοῦ δημοσίου πανεπιστημίου, ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τήν ἐπιτομή τῆς μεταπολιτευτικῆς μας χρεοκοπίας. Στά πανεπιστήμιά μας, ὅλα αὐτά ἔχουν ὄνομα. Τά τελευταῖα ἀρκετά χρόνια εἶναι ἐνέργειες κατά κύριο λόγο τῆς ἀντιεξουσιαστικῆς Ἀριστερᾶς».
Περαιτέρω, δέ, ἐπισημαίνει πώς μέ τά ψευδολογήματα περί Πολυτεχνείου ἐπικαλύπτει ἡ ἀριστερά τήν ἀπουσία ἰδεολογίας:
»Ἐπιτρέψτε μου ἐδῶ, σέ αὐτό τό σημεῖο, μία εἰδικότερη ἀναφορά στόν ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ἀπό τά κόμματα τῆς κοινοβουλευτικῆς Ἀριστερᾶς θεωρῶ ὅτι εἶστε τό κόμμα πού τελεῖ σέ μεγαλύτερη σύγχυση ἀπέναντι στή λεγόμενη ἀντιεξουσιαστική Ἀριστερά. Ἡ ἀντιεξουσιαστική Ἀριστερά ἐμφορεῖται ἀπό μία ψευδοεπαναστατική ὑποκουλτούρα, πού ὑποτίθεται ὅτι συμβολίζει ἀντίσταση, ἀνατροπή καί ἐπανάσταση. Στήν πραγματικότητα, εἶναι ἀπολύτως μηδενιστές. Τό εἴδαμε ἀνάγλυφα στά γεγονότα τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2008, τήν μηδενιστική ἐξέγερση. Ἡ ἰδεολογία τους εἶναι ἀντίστοιχη μέ αὐτήν τοῦ χούλιγκαν, πού κολλάει πάνω στά σήματα ὁδικῆς κυκλοφορίας αὐτοκόλλητα τῆς ὁμάδας του.
»Στά πανεπιστήμια, τό κύριο γνώρισμα τῶν ἀντιεξουσιαστῶν εἶναι ἡ βία. Δέν πρόκειται γιά ἐπιφαινόμενο ἄλλων αἰτίων. Εἶναι ἡ βία γιά τή βία. Ἐπικαλύπτουν τήν ἀπουσία ἰδεολογίας τους μέ συνθήματα τοῦ τύπου «ἐμπρός γιά τῆς γενιᾶς μας τά Πολυτεχνεῖα.» »Φαντασιώνονται ὅτι ἀντιστέκονται στή Χούντα.»
Ποιά ἦταν ἡ πρώτη ἀπάντησις; Μία μαινομένη Σία Ἀναγνωστοπούλου, νά ὠρύεται: «Ἔπρεπε νά ντρέπεσαι». Καί εὐστόχως ὁ Ἄγγελος Συρίγος ἀπήντησε: «Κυρία Ἀναγνωστοπούλου, ὅταν ἀναφερόμουν στόν πνευματικό κόσμο τῆς χώρας, πού πρέπει νά θεωρεῖ ὕβρη αὐτά πού συμβαίνουν, τέτοια πράγματα σκεφτόμουν».
