«Μέ διακομματική συναίνεση στά αὐτονόητα, βιώσιμη προοπτική γιά τήν περιφέρεια, ὅπου κτυπᾶ ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδος» ‒ «Ἄλλο συγχώρησις καί ἄλλο παραχάραξις τῆς Ἱστορίας τοῦ “Ἐμφυλίου”»
Δύο πρώην πρωθυπουργοί τῆς Νέας Δημοκρατίας ἐπανέρχονται μέ ταυτόχρονες σχεδόν παρεμβάσεις, γιά δύο τομεῖς τῆς πολιτικῆς ζωῆς πού «πονοῦν» τούς Ἕλληνες, καί κυρίως τούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους τῆς φιλελεύθερης παρατάξεως.
Ὁ Κώστας Καραμανλῆς, προλογίζοντας τό βιβλίο τοῦ ἐπί μακρόν συνεργάτου του, Ἀλέκου Κοντοῦ, Ἀγροτική Πολιτική στήν πράξη (Μίνωας), τό ὁποῖο θά παρουσιασθεῖ τήν Παρασκευή στό ΕΒΕΑ, ὁμιλεῖ γιά τίς ἀνάγκες βιώσιμης ἀναπτύξεως στήν περιφέρεια, κάτι πού δέν καλύπτεται ἀπό τά ἀναπτυξιακά μοντέλα πού ἔχουν ἐφαρμοσθεῖ.
Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, μιλῶντας στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Ἑλληνοαμερικανοῦ Νίκου Γκατζογιάννη Ἀποστολές ἀπό τήν πατρίδα, καυτηριάζει τήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας ὅσον ἀφορᾶ στά γεγονότα τοῦ λεγομένου «Ἐμφυλίου» πολέμου, κάτι πού προφανῶς δέν συνάδει μέ τήν στάση ἐκείνων πού δηλώνουν ὅτι «τιμοῦν τήν Ἀριστερά γιά τούς ἀγῶνες της»!
Ὁ Κώστας Καραμανλῆς χαρακτηρίζει ἐθνικῶν διαστάσεων θέμα τήν ἐνίσχυση καί τόν ἐκσυγχρονισμό τοῦ ἀγροτικοῦ τομέως, ἑστιάζοντας ἰδιαιτέρως στήν Θράκη καί ἐπισημαίνοντας ὅτι ἀπαιτεῖται μία ὁλοκληρωμένη μακροπρόθεσμη στρατηγική γιά τήν περαιτέρω ἐνίσχυση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς στήν ὕπαιθρο. Τονίζει, δέ, ἰδιαιτέρως: «Στήν περιφέρεια κτυπᾶ ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδας. Αὐτή ἡ ἀλήθεια πρέπει νά ἐμπνέει τούς σχεδιασμούς καί νά κατευθύνει τίς δράσεις μας». Μιλάει ὁ πρώην πρωθυπουργός γιά τίς ἀνάγκες τῆς πραγματικῆς Ἑλλάδος. Γιά τήν «ἀξιοποίηση τῆς ἔρευνας καί τῆς καινοτομίας, τήν ἐπένδυση στίς ὑποδομές, τήν ἐνεργό οἰκονομική καί ἐπιστημονική στήριξη τῶν νέων ἀγροτῶν» καί τήν ἀνάγκη «νά παραμείνουν, νά ἐργαστοῦν καί νά ἐπενδύσουν στήν γῆ τους». Καί τέλος ὑπογραμμίζει: «Ὅλα αὐτά ἑδραιώνουν τήν πεποίθησή μου ὅτι μέ τίς ἀναγκαῖες πολιτικές ἀποφάσεις, μέ ὅραμα γιά τό αὔριο τοῦ τόπου, πολιτική βούληση καί διακομματική συναίνεση στά αὐτονόητα, μπορεῖ νά διασφαλιστεῖ βιώσιμη προοπτική γιά τήν ἑλληνική περιφέρεια καί τόν ἀγροτικό μας κόσμο». Οἱ λόγοι αὐτοί ἔχουν νά κάνουν μέ τήν πραγματικότητα καί ὄχι μέ θεωρίες καί «μοντέλα», διά τῶν ὁποίων ὁρισμένοι νομίζουν ὅτι μποροῦν νά ὁδηγήσουν τήν χώρα σέ ἀνάπτυξη. Ἤδη, ἄλλωστε, ἔχει καταδειχθεῖ ἡ ἀποτυχία τῶν προσεγγίσεων αὐτῶν.
Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, ἐξ ἄλλου, ἀναγνωρίζει ὅτι ὁμιλεῖ γιά ἕνα «δύσκολο θέμα» μιᾶς «δύσκολης ἐποχῆς». Τονίζει ὅτι: «Ὁ Νῖκος Γκατζογιάννης εἶναι μία σύγχρονη ἐνσάρκωση αὐτοῦ τοῦ Συνδρόμου τοῦ Ὀδυσσέα. Ἔφυγε ἀπό τήν Ἑλλάδα ὑπό τραγικές συνθῆκες, τό 1948, σέ ἡλικία 9 ἐτῶν, ὅταν ἡ μάνα του, ἡ Ἑλένη Γκατζογιάννη, τόν φυγάδευσε, γιά νά σωθεῖ ἀπό τούς ἀντάρτες. Τό δρᾶμα τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τήν μάνα ἔγινε ἀκόμα μεγαλύτερο, ὅταν ἔμαθαν, λίγο ἀργότερα, ὅτι ἡ Ἑλένη εἶχε συλληφθεῖ, εἶχε βασανιστεῖ καί ἐκτελεστεῖ, γιατί φυγάδευσε τά παιδιά της».
Καί στέκεται στό γεγονός τῆς παραχαράξεως τῆς Ἱστορίας τῆς περιόδου ἐκείνης. «Κάποιοι ἔχουν μπλέξει τήν “συγχώρηση”, πού εἶναι ἀπαραίτητη μετά ἀπό μία ἐμφύλια τραγωδία, μέ τήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας». Τήν «συγχώρεση» τήν ἔδωσε μέ μεγαλοψυχία της ἡ Δεξιά τῆς Ἑλλάδος. Ὅμως, ἡ Ἀριστερά οὐδέποτε ἐξετίμησε τήν στάση αὐτή καί θεώρησε τήν ἀνοχή «δικαίωση», ἐξαπολύοντας, παραλλήλως, ἐπιθέσεις ἐναντίον ὅλων ὅσων ὑποστήριζαν τήν ἀλήθεια. Εἶπε, ἐν προκειμένῳ, ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς: «Ἐδῶ τό ἀντίστοιχο ἔργο τοῦ Γκατζογιάννη, ἡ Ἑλένη, σάρωσε στίς ἐκδόσεις στό ἐξωτερικό, βγῆκε σέ 30 γλῶσσες, ἔγινε καί κινηματογραφικό ἔργο μέ τεράστια ἐπιτυχία διεθνῶς… Κι ὅμως, στήν Ἑλλάδα, ὅταν πρωτοβγῆκε, διάφοροι «δημοκράτες» (ἐντός πολλῶν εἰσαγωγικῶν) ζητοῦσαν νά ἀπαγορευθεῖ καί διάφοροι «προοδευτικοί» (ἐντός περισσοτέρων εἰσαγωγικῶν) ἀπειλοῦσαν νά… κάψουν τίς αἴθουσες προβολῆς. Κι ἀναρωτιέται στόν τίτλο τοῦ σχολίου του ὁ Γκατζογιάννης: «Τί εἴδους ἀντάρτικο σκότωνε Ἕλληνες;».
Αὐτή εἶναι ἡ Ἀριστερά πού στήν Ἑλλάδα παραμένει ἀμετανόητη. Ἡ Ἀριστερά γιά τήν ὁποία κάποιοι εἶπαν ὅτι δέν ἔχει ἱστορία ἀλλά ποινικό μητρῶο…
