Ἡ Κύπρος «ἀνακήρυξε» ΑΟΖ, ἐμεῖς τί φοβόμαστε;

Μέ τήν ὁριοθέτηση πού ἀνεκοίνωσε ἡ Λευκωσία μέ τόν Λίβανο ὁλοκλήρωσε τίς νομικές διαδικασίες ἀψηφῶντας τίς ἀπειλές τῆς «Γαλάζιας Πατρίδος» – Ἡ Ἑλλάς, ὅμηρος τῆς θεωρίας τοῦ «θερμοῦ ἐπεισοδίου», δέν ἀσκεῖ μέχρι σήμερα τά δικαιώματά της

Μέ καθυστέρηση 23 ἐτῶν ἐκυρώθη ἀπό τήν Κυβέρνηση τοῦ Λιβάνου ἡ συμφωνία ὁριοθετήσεως θαλασσίων ζωνῶν μέ τήν Κύπρο, ἀναδιαμορφώνοντας τά γεωστρατηγικά δεδομένα στήν ἀνατολική Μεσόγειο. Τήν ἐπίτευξη τῆς συμφωνίας ἡ «Ἑστία» εἶχε ἀναδείξει ἀπό ἡμερῶν ἤδη, στό φύλλο της τῆς 25ης Ὀκτωβρίου. Ἡ συμφωνία αὐτή εἶχε ἐπιτευχθεῖ τό 2007, ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ Κύπρος προέβαινε σέ ἀνάλογες ὁριοθετήσεις μέ τήν Αἴγυπτο καί τό Ἰσραήλ. Ἦταν ἀπό τίς πρῶτες χῶρες πού ἔσπευσαν νά ἐφαρμόσουν τά προβλεπόμενα ἀπό τό Διεθνές Δίκαιον τῆς Θαλάσσης, ἀμέσως μόλις ἡ Σύμβασις τοῦ Μοντέγκο Μπαίυ (διά τῆς ὁποίας καθιερώθηκε τό ΔΔΘ) κυρώθηκε ἀπό τά κοινοβούλια τῶν χωρῶν πού μετεῖχαν στήν σχετική διάσκεψη. Ἡ Κύπρος λοιπόν ἔσπευσε καί ἐκμεταλλεύθηκε τήν εὐκαιρία τήν ὁποία ἡ Ἑλλάς ἔχει ἀφήσει νά περάσει. Καί ὅμως ἡ Ἑλλάς ἔπρεπε νά εἶναι ἡ πρώτη χώρα πού θά ἔπρεπε νά ὑπογράψει ὁριοθέτηση ΑΟΖ μέ τήν Κύπρο, κατοχυρώνοντας τά δικαιώματα τῶν δύο ἑλληνικῶν Κρατῶν στίς θαλάσσιες ζῶνες τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου. Δέν τό ἔπραξε καί τό ἐρώτημα εἶναι: Γιατί; Τί φοβεῖται;

Μέ τήν κύρωση τῆς συμφωνίας ὁριοθετήσεως μέ τόν Λίβανο, κλείνει ἕνα κεφάλαιο ἐκκρεμοτήτων γιά τήν Λευκωσία. Ἤ μᾶλλον κλείνει ὡς πρός τίς ζῶνες νοτίως καί ἀνατολικῶς τῆς Μεγαλονήσου. Ἐκ δυσμῶν, πού θά ἔπρεπε νά ἔχει ὑπογραφεῖ ὁριοθέτησις μέ τήν Ἑλλάδα, ὑπάρχει κενό. «Μαύρη τρῦπα». Ἡ Ἑλλάς μάλιστα δέν ἔχει κἄν κηρύξει ΑΟΖ, ἀρκουμένη στό γεγονός ὅτι ἐφάπτεται ἡ ἑλληνική μέ τήν κυπριακή ὑφαλοκρηπῖδα (καί πάλι χωρίς συμφωνία ὁριοθετήσεως) καί ἐφάπτονται τό FIR Ἀθηνῶν καί τό FIR Λευκωσίας καθώς καί συναρτωμένη ζώνη εὐθύνης γιά ἔρευνα καί διάσωση.

Τό σημαντικό εἶναι ὅτι ἡ καθυστέρησις τῶν 23 ἐτῶν στήν κύρωση τῆς συμφωνίας μέ τόν Λίβανο ἦταν ἀποτέλεσμα ἀσφυκτικῶν τουρκικῶν πιέσεων πρός τήν χώρα. Τό γεγονός δηλαδή ὅτι τώρα ἡ Βηρυττός ἀπεφάσισε νά προχωρήσει συνιστᾶ πραγματική ἧττα γιά τίς τουρκικές ἐπιδιώξεις στήν περιοχή. Σημαίνει ὅτι, στήν συγκεκριμένη περίπτωση, ἡ σταθερή πολιτική τῆς Τουρκίας γιά ἐπιβολή τετελεσμένων διά τῆς ἀπειλῆς βίας ἔπεσε στό κενό. Καί τοῦτο θά ἔπρεπε νά ἀποτελέσει «μάθημα» γιά τήν Ἀθήνα, ἡ ὁποία δείχνει νά κινεῖται ὑπό τόν διαρκῆ φόβο ἑνός «θερμοῦ ἐπεισοδίου» μέ τήν Τουρκία, ὁ ὁποῖος τήν ἀποτρέπει ἀπό τοῦ νά λάβει τίς γενναῖες ἀποφάσεις πού ἀπαιτοῦνται γιά τήν στήριξη τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων στήν εὐρύτερη περιοχή.

Τό γεγονός δηλαδή ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀποφεύγει τήν κήρυξη ΑΟΖ (ἔχει μερικῶς μόνον κηρυχθεῖ ταυτοχρόνως μέ τίς συμφωνίες ὁριοθετήσεως μέ τήν Ἰταλία καί τήν Αἴγυπτο) δείχνει ὅτι ἡ Ἀθήνα ἐξακολουθεῖ νά ζεῖ ὑπό ἕνα ἰδιότυπο καθεστώς ὁμηρίας, τό ὁποῖο ἐπιτρέπει στήν Τουρκία νά ἐπιβάλλει τίς θέσεις της. Καί εἶναι χαρακτηριστική ἡ πανομοιότυπη ρητορική πού «δικαιολογεῖ» αὐτήν τήν στάση. «Ἀποφύγαμε τόν πόλεμο» ἦταν ἡ ἀπολογία τοῦ Κώστα Σημίτη μετά τήν ὑποχώρηση τῶν Ἰμίων. «Ἀποφύγαμε μιά κρίση» ἦταν ἡ ἀπολογία τοῦ Γιώργου Γεραπετρίτη μετά τήν ὑποχώρηση τῆς Κάσου. Ἔρχεται ὅμως ἡ Κύπρος νά μᾶς δείξει ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλος δρόμος. Αὐτός τῆς ἐπιμονῆς στά ἐθνικά δίκαια. Πού, στήν συγκεκριμένη περίπτωση, δημιούργησε τετελεσμένα καί στρίμωξε στήν γωνία τήν Τουρκία, σέ μιά στιγμή κατά τήν ὁποία ἑτοιμαζόταν νά ὑπογράψει συμφωνία ὁριοθετήσεως μέ τήν Συρία τοῦ «φίλου» της ἀλ Σάαρα. Ἡ προσήλωσις στόν στόχο φέρνει ἀποτελέσματα. Ἡ Κύπρος τά κατάφερε ἐφαρμόζοντας μιά συνεπῆ πολιτική θαλασσίων ὁριοθετήσεων, πού ἄρχισε ἀπό τά χρόνια τοῦ ἀειμνήστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Γιά ποιόν λόγο ὀλιγωρεῖ ἡ Ἀθήνα;