Ἔκανε μιά κίνηση μέ τό δεξί χέρι, γιά νά πιάσει τό κινητό πού χτυποῦσε
Δέν τό ἔφτανε εὔκολα, καθώς ἀνάμεσα στό χέρι του καί στό κομοδῖνο εἶχε παρεμβληθεῖ τό μεγάλο, πουπουλένιο μαξιλάρι.
Τό κινητό, ὅμως, χτυποῦσε, καθώς ἡ ὥρα ἦταν ἐννιά καί τό εἶχε ρυθμίσει νά τόν ξυπνᾶ κάθε πρωί μέ τόν ἦχο τῆς «Διεθνοῦς»…
Ἔρριξε μιά «ψιλοβλαστήμια» καί ἁπλώθηκε. Ἔφτασε τό τηλέφωνο καί ἔσυρε τό δάχτυλο στήν ἀκριβή ὀθόνη! Ἡ πολύτιμη συσκευή τῶν δύο χιλιάδων εὐρώ, «πού μόνο καφέδεν ψήνει», σταμάτησε! Ἀναδεύτηκε στό τεράστιο διπλό κρεβάτι, ὅπου κοιμόταν πιά μόνος. Ἔπειτα ἀπό δύο διαζύγια, τρία κόμματα καί τρία παιδιά, τά ὁποῖα ἔμεναν μέ τίς μαμάδες τους, εἶχε ἀποφασίσει νά μήν ξαναζευγαρώσει. Ἐξ ἄλλου, ἔχει πατήσει τά ἑβδομήντα…
Σηκώθηκε ἀργά καί κάθισε στίς ὄχθες τοῦ κρεβατιοῦ. «Νά μήν σηκώνεσαι ἀπότομα τό πρωί, γιά νά μήν ζαλιστεῖς καμμιά φορά καί πάθεις κάνα ἀτύχημα» τοῦ ἔχει πεῖ ὁ Ντῖνος, παλιός σύντροφος ἀπό τή Νεολαία, σήμερα πετυχημένος ψυχίατρος, πού «παίρνει κεφάλια» γιά μιά ἐπίσκεψη… Ἔψαξε μέ τήν ἄκρη τοῦ γυμνοῦ του ποδιοῦ τίς παντόφλες μέ τήν παχιά γούνα, πού ἀγόρασε πρόσφατα στό Λονδῖνο. Ἄφησε τά περιποιημένα πέλματά του νά κυλήσουν ἀργά στήν μαλακή ἐπένδυση κι ὕστερα σηκώθηκε. Ἔκανε τίς ἀπαραίτητες διατάσεις, πού τοῦ ἔχει συστήσει νά κάνει κάθε πρωί, πρίν μπεῖ στό μπάνιο, ἡ μασέζ του καί πῆρε τόν δρόμο γιά τό λουτρό… Γέμισε τήν μπανιέρα μέ ζεστό νερό, ἔβαλε μπροστά καί τόν μηχανισμό τοῦ «τζακούζι» καί ἄραξε, προσπαθῶντας νά χαλαρώσει…
Τετάρτη σήμερα. Θά πρέπει νά ξυριστεῖ, νά πιεῖ ἕναν ἐσπρέσο μέ λίγο μέλι καί νά φύγει γρήγορα γιά τό γραφεῖο. Ἔχει στίς ἕντεκα ραντεβού μέ τόν χρηματιστή του, γιατί ἄκουσε τό βράδυ στό «Μπλούμπεργκ» ὅτι τά «μπιτκόινς» ἔχουν πρόβλημα. «Τί θέλω καί μπλέκω μέ ἐπενδύσεις; Καλύτερα δέν ἦταν πού εἶχα τά λεφτά στό Λονδῖνο καί κοιμόμουν ἥσυχος;» σκέφτηκε καθώς τύλιγε γύρω ἀπό τό σῶμα του τό λευκό, ἀκριβό μπουρνούζι.
Κοιτάχτηκε στόν θολό καθρέφτη. Τά μαλλιά του ἦταν γκρίζα (λευκά, δηλαδή, ἀλλά ἡ «λοσιόν» πού τοῦ εἶχε συστήσει ἡ αἰσθητικός κάνει θαύματα) καί κάποιες ρυτίδες εἶχαν κάνει τήν ἐμφάνισή τους. Δέν εἶχε κάνει λίφτινγκ, ἀλλά προσέχει πολύ. Μέχρι καί στό ξύρισμα, οἱ κινήσεις του εἶναι ἀνάλαφρες. Ὅπως τότε, ὅταν κολλοῦσε τίς ἀφίσες γύρω ἀπ’ τό Πολυτεχνεῖο. Τόν ἔλεγαν «καλλιτέχνη», γιατί κολλοῦσε τίς περισσότερες ἀφίσες ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον καί σέ ἐλάχιστο χρόνο. Συνέχισε τήν ἀφισοκόλληση καί μετά τήν μεγάλη ἀλλαγή. Κι ὕστερα, ἄρχισε νά γράφει στό κομματικό ἔντυπο, ἀξιοποιῶντας καί ἐκεῖ τήν καλλιτεχνική του φλέβα…
Κι ὅταν ἔγινε τό μπάμ στήν Σοβιετία, ἔκανε τό μεγάλο ἅλμα. Πέρασε στό «ἄλλο» στρατόπεδο. Κι ἐκεῖ, τά προσόντα του ἐκτιμήθηκαν ἀμέσως. Καί ἔφτασε σέ ὑψηλές θέσεις. Καί στήν πολιτική. Ἀλλά τώρα, σέ ἡλικία ὡρίμων ἀπολαύσεων, ἔχει «κάνει κράτει». Καί ἀσπάζεται τήν θεωρία τοῦ «νά περάσουμε ὅσο καλύτερα γίνεται»… Ντύθηκε καί καθώς περνοῦσε στό μανίκι τά ἀκριβά μανικετόκουμπα, ἔρριξε μιά ματιά στό ἡμερολόγιο. «17 Νοεμβρίου: Ἁγίου Γενναδίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως». Φόρεσε τό σακκάκι του. «Δέν ξέρω κανένα Γεννάδιο» σκέφτηκε καί κατέβηκε στό γκαράζ…
