Μπορεῖ νά εἶπε ἐκεῖνα τά ἄστοχα περί ὑποκρισίας καί ὑποκριτικῆς…
… (ἄν καί, δέν μπορεῖ, κάποια σχέση ἔχουν οἱ δύο ἔννοιες) ἡ ὑπουργός Πολιτισμοῦ, ἀλλά χθές ἄκουγα ἕναν τομεάρχη μεγάλου κόμματος στό ραδιόφωνο καί σκέφθηκα ὅτι ἡ ὑποκριτική καί ἡ πολιτική μπορεῖ καί νά εἶναι πρῶτα ἐξαδέλφια. Διερρήγνυε τά ἱμάτιά του ὁ τομεάρχης. «Ἐμεῖς εἴπαμε ὅτι ὁ πρωθυπουργός γνώριζε τίς δραστηριότητες τοῦ προέδρου τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου; Ἀ-πα-πά. Τί εἶναι αὐτά πού λέτε»; Θά μοῦ πεῖς «μά, δέν τό εἶπαν, ἁπλῶς ρωτοῦσαν ἀορίστως τί κάνει νιάου-νιάου στά κεραμίδια καί ἀρχίζει ἀπό “Κ”! Καί ταυτόχρονα οἱ “ντελάληδες” στό διαδίκτυο καί ἀλλαχοῦ, βομβάρδιζαν τόν κόσμο μέ “πληροφορίες” περί μαθημάτων ὀρθοφωνίας καί συγγενικῶν ΜΚΟ οἱ ὁποῖες ἔστελναν μέ DHL “ἀσυνόδευτα προσφυγόπουλα” στό χαρέμι τοῦ Μεταξουργείου».
Βεβαίως, ὑπῆρξε ὑπουργός Πολιτισμοῦ (Παῦλος Γερουλᾶνος) πού παραιτήθηκε ὅταν σημειώθηκε κλοπή ἐκθεμάτων ἀπό τό Μουσεῖο τῆς Ἀρχαίας Ὀλυμπίας. Καί κάποιος ἔπρεπε νά τό θυμίσει αὐτό στήν –πελαγωμένη πραγματικά ἀπό τόν ὀρυμαγδό καί ἀσυνήθιστη στήν σκληρότητα τῆς πολιτικῆς, πρώην κρατική ὑπάλληλο– ὑπουργό. Ἄς τά ἀφήσουμε, ὅμως, αὐτά καί ἄς ἔλθουμε στό πολιτικό σκέλος τῆς βορβορώδους ὑποθέσεως πού ἀπασχολεῖ –σχεδόν μονοπωλεῖ– τήν κοινή γνώμη αὐτόν τόν καιρό. Τά πολιτικά κόμματα, πού ἐπιδεικνύουν ἐγκληματική ἀνευθυνότητα αὐτές τίς μέρες, ὀφείλουν νά προστατεύσουν ἕναν θεσμό, μιά κατάκτηση, μιά «ἐφεύρεση» ἑλληνική, συνδεδεμένη ἄρρηκτα μέ τήν Ἱστορία καί τόν Πολιτισμό μας, τό Θέατρο!
Ὁ Ἕλληνας ἀγαπᾶ, λατρεύει καί σέβεται τό Θέατρο. Ἡ Ἀθήνα ἔχει περισσότερα θέατρα ἀπό τό Λονδῖνο! Καί αὐτό δέν ὀφείλεται στούς νόμους τῆς προσφορᾶς καί τῆς ζητήσεως. Τό Θέατρο εἶναι γιά τόν Ἕλληνα –ἦταν ἀνέκαθεν, ἀκόμη καί στά πιό δύσκολα χρόνια– τροφή πνευματική καί διέξοδος. Εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς καθημερινότητάς του. Καί ὁ πολιτικός κόσμος τό σεβόταν πάντα. Τό «Θέατρο στό μικρόφωνο», τό «Θέατρο τῆς Δευτέρας» καί «Τό θέατρο τῆς Τετάρτης» εἶναι οἱ ραδιοφωνικές παραγωγές μέ τίς ὁποῖες μεγάλωσαν γενιές Ἑλλήνων. Οἱ Ἕλληνες δέν γνώριζαν τότε πρόσωπα. Γνώριζαν φωνές! Τόν Νῖκο Τζόγια, τόν Θάνο Κωτσόπουλο, τόν Δημήτρη Χόρν, τήν Ἕλλη Λαμπέτη καί πολλούς ἄλλους σπουδαίους ἠθοποιούς, δέν τούς γνώριζαν ὡς εἰκόνα, ὡς πρόσωπα, ἀλλά ὡς φωνές! Ἔφτανε ἡ φωνή γιά τούς ἀναγάγει σέ ἄτομα ἀγαπητά καί προσφιλῆ. Ὁ κινηματογράφος καί ἡ τηλεόραση τούς ἔκαναν γνωστούς καί ὡς εἰκόνες. Ἀλλά ἡ φωνή, τό «παίξιμο» ἦταν ἐκεῖνα πού τούς ἔφεραν σέ ἐπαφή μέ τόν πολύ κόσμο. Σήμερα, τό θέατρο ἔχει καί εἰκόνα. Κι αὐτό τό κάνει ἀκόμη πιό εὐαίσθητο σέ κάθε κίνδυνο. Τό θέατρο εἶναι φῶς, ἀγωγή, πολιτισμός, διδασκαλία. Καί σήμερα, πού ἡ πανδημία τό ἔχει πλήξει ἀνεπανόρθωτα, οἱ ἔχοντες τήν εὐθύνη τῆς τύχης αὐτοῦ τοῦ τόπου ὀφείλουν νά τό σεβαστοῦν.
Ὀφείλουν νά τό ἀφήσουν νά ἐπιχειρήσει –καί τό κάνει– τήν αὐτοκάθαρσή του, μέσῳ τῆς Δικαιοσύνης.
Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι αὔριο, στήν Βουλή, θά ἀκούσουμε σοβαρές φωνές καί ἐπιχειρήματα. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεάτρου γνωρίζουν τί θά πεῖ Τραγωδία καί τί θά πεῖ Κάθαρση. Ἄς μήν τούς δημιουργήσουμε καί ἄλλα τραύματα μέ μία ἀκόμη κακοπαιγμένη φαρσοκωμωδία!
