Τό 1979, μέ τόν Νορβηγό δημοσιογράφο καί συγγραφέα Ράγκναρ Γκράντ Στενέ…
… εἴχαμε συστήσει ἕνα δίδυμο ἀνταποκριτῶν νορβηγικῶν περιοδικῶν καί ἐφημερίδων, καθώς καί τοῦ πρακτορείου εἰδήσεων Ι.P.F. Ὁ Ράγκναρ λάτρευε τήν Ἑλλάδα καί ἔμενε, μαζί μέ τήν γυναῖκα του, στήν Πειραϊκή. Γνωριστήκαμε στήν Σκανδιναβική Ναυτική Ἐκκλησία, στήν ἀκτή Θεμιστοκλέους, ὅταν πῆγα νά κάνω ἕνα ρεπορτάζ γιά τήν «Βραδυνή» καί γίναμε ἀχώριστοι.
Ὀργανώσαμε ἀποστολές σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα (οἱ Νορβηγοί ἀγαποῦν τήν χώρα μας καί τήν Ἱστορία της) ἀλλά καί σέ Ἰταλία, Ἱσπανία, Πορτογαλία, Κύπρο, Λίβανο, γιά λογαριασμό τῶν Νορβηγῶν, οἱ ὁποῖοι πλήρωναν γιά τά ρεπορτάζ μας τοὐλάχιστον δέκα φορές περισσότερο ἀπό ὅ,τι θά πλήρωνε ἕνας Ἕλληνας ἐργοδότης.
Τό 1978 λάβαμε ἐντολή ἀπό τό I.P.F γιά ἕνα ρεπορτάζ: Στό ἀνάκτορο τοῦ Τατοΐου, πού ρημάζει. Ἐπαναλαμβάνω τήν χρονολογία: Τό 1978!
Πήραμε, λοιπόν τήν Matra Simca πού εἴχαμε τότε, ἕνα ἀπίθανο τριθέσιο σπόρ αὐτοκίνητο καί βρεθήκαμε στό Τατόι. Καμμία φύλαξη, κανείς δέν μᾶς ἐμπόδισε. Καί ἀκτινογραφήσαμε τά κτίρια, μπήκαμε μέσα, ἀφοῦ πολλά παράθυρα καί πόρτες ἦταν παραβιασμένα. Εἰκόνα καταστροφῆς! Οὔτε στήν βομβαρδισμένη κατεχόμενη Ἀμμόχωστο, πού εἴχαμε προσφάτως ἐπισκεφθεῖ γιά ρεπορτάζ (ἡ ταυτότητα τοῦ I.P.F ἄνοιγε ὅλες τίς πόρτες), δέν εἴχαμε ἀντικρύσει τέτοια λεηλασία, τέτοια καταστροφή.
Τότε, τό 1978 (!), εἴδαμε ὅλα ὅσα προσφάτως ἀνακαλύφθηκαν καί διασώθηκαν ἀπό τό ἀνάκτορο τοῦ Τατοΐου. Τίς ἅμαξες, τά αὐτοκίνητα, τίς φιάλες μέ τά κρασιά, τίς βαρειές ξύλινες πόρτες. Ὅσα, δηλαδή, δέν μποροῦσαν νά ἁρπάξουν καί νά μεταφέρουν ἐκεῖνοι πού εἶχαν λεηλατήσει τόν χῶρο! Τά φωτογραφίσαμε καί τό ρεπορτάζ μας πουλήθηκε ἀπό τό Πρακτορεῖο μας στήν Νορβηγία, Σουηδία, Δανία, Ἱσπανία, Ἡνωμένο Βασίλειο, Βέλγιο, Ὁλλανδία, Λουξεμβοῦργο. Πληρωθήκαμε ἁδρά γιά ἐκείνη τήν ἐπιτυχία. Καί, φυσικά, τό ρεπορτάζ μας δημοσιεύθηκε –πολυσέλιδο–στόν Ταχυδρόμο, τοῦ ΔΟΛ, τόν ὁποῖο τότε διηύθυνε ὁ ἐξαίρετος συνάδελφος (ἀπό τήν ἀριστερά προερχόμενος) Νῖκος Κυριαζίδης. Πρόκειται περί ἠλιθίων εἶπε, ὅταν πῆρε τό ρεπορτάζ στά χέρια του. Πράγματι, περί ἠλιθίων ἐπρόκειτο, ἀφοῦ ἕνας ἀληθινός θησαυρός καί κειμήλια ἀξίας ἀνυπολόγιστης, κτῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, εἶχε ἀφεθεῖ νά ρημάξει.
Εἶναι αὐτή ἡ γελοία ἀντίληψη: Τσιμέντο νά γίνει ἐπειδή ἦταν Βασιλικό ἀνάκτορο! μοῦ εἶπε ὁ Κυριαζίδης.
Τό ἄρθρο δημοσιεύθηκε, πολυσέλιδο! Οὐδείς συνεκινήθη! Καί τό Τατόι ἀφέθηκε νά ρημάζει, μέχρι πού ἐνδιαφέρθηκαν κάποιοι πολῖτες μέ λογική καί συναίσθηση, καί ἄρχισε κάτι νά κινεῖται.
Ἐπειδή ἔχω ζήσει τό δρᾶμα τοῦ Τατοΐου ἀπό τότε, ἐπειδή καί ἀργότερα, πῆγα καί περπάτησα στά χαλάσματα, μόνον ἐπαίνους ἔχω γιά τήν πρωτοβουλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ νά ἐνδιαφερθεῖ ὁ ἴδιος, προσωπικά, γιά τό βασιλικό κτῆμα.
Καί πολύ σωστά ἐπέλεξε τόν φίλο καί λάτρη τῆς Ἑλλάδος πρίγκηπα Κάρολο τῆς Οὐαλλίας, προκειμένου νά τόν συμβουλευθεῖ γιά τό πώς θά ἀξιοποιηθεῖ καλύτερα τό Τατόι.
Δέν εἶναι ἠλίθιοι οἱ Ἄγγλοι πού μαζεύουν κάθε χρόνο ἑκατομμύρια ἀπό τούς ἐπισκέπτες τῶν βασιλικῶν ἀκινήτων. Ὅσο γιά τούς ἀλαλάζοντες στά κανάλια καί τά ραδιόφωνα, προφανῶς ἀνιστόρητους καί ἁπλῶς φωνασκοῦντες γιά μπούγιο, ἄς δοῦν πῶς οἱ Μπολσεβίκοι, τούς ὁποίους θαυμάζουν, σεβάστηκαν τά ἀνάκτορα τῶν Τσάρων καί ἀντελήφθησαν ἐνωρίς ὅτι ἐπρόκειτο γιά περιουσία τοῦ κράτους. Ἐμεῖς, χρειάσθηκε νά περάσουν περισσότερα ἀπό πενῆντα χρόνια γιά νά τό ἀντιληφθοῦμε. Καί ὄχι ὅλοι, δυστυχῶς!
