Μέ τήν ἀπώλεια τοῦ Δημήτρη Ψαριανοῦ, ὀρφανεύει ὁ «Μεγάλος Ἐρωτικός»
Ἔχουν πετάξει ἤδη στά ψηλά ὁ Μάνος Χατζιδάκις καί ἡ Φλέρυ Νταντωνάκη καί ὀρφάνεψε ἐκείνη ἡ ὑπέροχη παραγωγή, ἐκείνη πού χάραξε εἶναι δικό της, μοναχικό καί μοναδικό, δρόμο στήν ἑλληνική δισκογραφία. Εἶδα τόν δίσκο στήν βιτρίνα τοῦ δισκοπωλείου καί ἔσπευσα νά τόν ἀποκτήσω. Ἡ χώρα βυθισμένη στήν σιωπή, διέξοδος μοναδική ἡ μουσική καί τό βιβλίο ἐκείνη τή χρονιά, τό 1972.
Κάθε κίνηση τοῦ Χατζιδάκι ἦταν ἐκείνη τήν ἐποχή εἴδηση καί δόνηση μαζί. Εἶχε προηγηθεῖ τό μνημειῶδες ἄλμπουμ «Reflections» μέ τό Ἀμερικανικό πόπ, μέ ὕφος κλασσικῆς μουσικῆς, συγκρότημα «New York Rock and Roll Ensemble».
Ἕνας μοναδικῆς ἰδιοφυΐας δίσκος, μέ τόν «Κεμάλ» νά ὁδηγεῖ μία σειρά ἀπό ὑπέροχες συνθέσεις. Ἦταν ἡ δεύτερη φορά πού ὁ Μάνος μάγευε στή Νέα Ὑόρκη. Εἶχε προηγηθεῖ «Τό χαμόγελο τῆς Τζοκόντας» μέ παραγωγό τόν ἐξαίσιο Κουίνσι Τζόουνς! Ὅταν ἄκουσα τόν «Μεγάλο Ἐρωτικό» σκέφτηκα ἀμέσως ὅτι ὁ Χατζιδάκις εἶχε ἀγγίξει τήν τελειότητα! Θυμίζω τά τραγούδια τοῦ πολύτιμου βινυλίου, πού φυλάω στήν δισκοθήκη μου. «Μέ Τήν Πρώτη Σταγόνα Τῆς Βροχῆς», Ὀδυσσέας Ελύτης, ἑρμηνεία Δημήτρης Ψαριανός, «Σ’ Ἀγαπῶ», Μυρτιώτισσα, μές τήν Φλέρυ Νταντωνάκη, «Μέρες Τοῦ 1903», Κωνσταντῖνος Καβάφης (Δημήτρης Ψαριανός), «Ποιός Εἶν’ Τρελλός Ἀπό Ἔρωτα» Γεώργιος Σαραντάρης, (Φλέρυ), «Τά Λιανοτράγουδα» ἀπό δημοτικά τραγούδια, (Δημήτρης καί «Πέρα Στό Θολό Ποτάμι», Νῖκος Γκάτσος, (Φλέρυ), «Τό Ὄνειρο», Διονύσιος Σολωμός, (Ψαριανός) «Κέλομαι Σέ Γογγύλα» Σαπφώ, (Φλέρυ), «Ἔρωτα Ἐσύ», Παντελῆς Πρεβελάκης, (Δημήτρης), «Πάθη Ἀπό Τόν Ἔρωτα «Γεώργιος Χορτάτσης, (Φλέρυ), «Κραταιά Ὡς Θάνατος Ἀγάπη» Σολομῶν, (Δημήτρης Ψαριανός, Φλέρυ Νταντωνάκη) ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἆσμα Ἀσμάτων»! Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ Χατζιδάκις «ἔντυσε» τήν ἐρωτική ποίηση τήν ὁποία μέ προσοχή καί ἀγάπη ἐπέλεξε, ἦταν τρυφερός σάν παιδικό χάδι καί στιβαρός σάν ἀνικανοποίητος πόθος. Τό σύνολο τῶν ὀργάνων τά ὁποῖα διάλεξε γιά νά ἀποδοθεῖ ἡ συνθεσή του, μιλοῦσε ἀπ’ εὐθείας στήν καρδιά καί στίς ἐρωτικές περιοχές τοῦ ἐγκεφάλου. Ἤμασταν οἱ νέοι πού ἐκστασιαζόμασταν τότε μέ τούς «Ντόρς» καί τόν Χέντριξ, πού πενθούσαμε ἀκόμη τούς Μπήτλς καί προσπαθούσαμε νά ἀκολουθήσουμε τόν Λένον, πού εἴχαμε ἀναγάγει σέ ἰνδάλματα τόν Ντύλαν καί τήν Μπαέζ καί τρέχαμε τά βράδυα στίς μπουάτ, μήπως καί «ἀκούσουμε κάτι»… Καί ὁ «Μεγάλος Ἐρωτικός» μᾶς προκάλεσε συναισθήματα ἀνάλογα σέ δύναμη μέ ἐκεῖνα πού προκαλοῦσαν ὅσα ἀκούγαμε στήν «Ντώυτσε Βέλε», στό «Παρίσι» καί τό ΒBC!
Ὅσο κι ἄν ἀκούγεται περίεργα, ὁ «Μεγάλος Ἐρωτικός» εἶναι ἕνας ἀντιστασιακός δίσκος! Προέτρεπε τούς νέους σέ ἀμφισβήτηση τῶν… ἀμφισβητήσεων! Ξαφνικά, ἐκεῖ πού ψάχναμε ὅλοι τόν Κέρουακ καί τόν Ἄντι Γουόρχολ, ἐκεῖ πού εἴχαμε περάσει ἀπό τούς «Μπήτνικς» στούς «Χίπις», ἔρχεται ὁ Χατζιδάκις καί μᾶς θυμίζει Καβάφη, Ἐλύτη, Σαπφώ, Σολωμό. Καί ἐπιλέγει δύο μοναδικές φωνές, πού λές καί εἶχαν γεννηθεῖ γιά τόν «Μεγάλο Ἐρωτικό» τοῦ Μάνου Χταζιδάκι. Τήν Φλέρυ Νταντωνάκη καί τόν Δημήτρη Ψαριανό. Ἀκοῦστε τόν δίσκο. Καί πιεῖτε ἕνα μπουκάλι κόκκινο κρασί μέ τό ταίρι σας. Στή μνήμη τους…
