Καθῆκον τοῦ δημοσιογράφου εἶναι νά διατυπώνει εὐθαρσῶς τήν γνώμη του καί νά κρίνεται γι’ αὐτήν. Ἀκόμη καί ἄν τό πληρώνει, κάποιες φορές, ἀκριβά.
Πότε μέ ἀπώλεια τῆς ἐργασίας του, πότε μέ ὑπονόμευση τῶν προσπαθειῶν του, ἀκόμη καί μέ στέρηση τῆς προσωπικῆς του ἐλευθερίας. Καμμιά φορά, μάλιστα, καί μέ τήν ἴδια του τήν ζωή.
Ἐπιτρέψτε μου, λοιπόν, νά πῶ ὅτι διαφωνῶ μέ ὅλο αὐτό τό σύστημα τῶν «Περιφερειαρχῶν» καί τῶν σχεδίων «Καλλικράτης», καί ἄλλα παρόμοια. Τό εἶδα εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὡς διάχυση εὐθυνῶν, ὡς ἄντε νά βάλουμε κι ἄλλους στό παιγνίδι, ὡς ἔτσι θά βολέψουμε περισσότερο κομματικό πληθυσμό στήν δημόσια διοίκηση.
Ὅσο καί ἄν φανῶ ὀπισθοδρομικός, προτιμοῦσα τούς διορισμένους Νομάρχες, τούς παλαιούς Δήμους καί Κοινότητες. Μέ τήν κυβέρνηση νά ἔχει τήν ἀπόλυτη εὐθύνη γιά ὅ,τι συμβεῖ στήν χώρα καί ὄχι πότε «νά φταίει ὁ δήμαρχος», πότε «νά εἶναι εὐθύνη τοῦ περιφερειάρχη» καί ἄλλες, πολλές προσπάθειες ἀποφυγῆς ἤ «σερβιρίσματος» τῶν εὐθυνῶν.
Ἄν δέν ἔκανε τήν δουλειά του ὁ Νομάρχης, τόν ἄλλαζες καί δέν ἄνοιγε μύτη. Καί οἱ δήμαρχοι εἶχαν νά κάνουν μέ τήν κυβέρνηση καί ὄχι μέ τούς Περιφερειάρχες. Τώρα, γεμίσαμε μικρούς πρωθυπουργούς κι ἔχουμε ἕναν ἀκόμη τομέα, μία ἀκόμη ἑστία κομματικῆς ἀντιπαραθέσεως. Ἀφῆστε δέ, πού ἔχουμε κι ἕναν ὁλόκληρο στρατό ἀπό ἀντιπεριφερειάρχες καί περιφερειακούς συμβούλους.
Βεβαίως, στήν γλῶσσα τῆς πολιτικῆς ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν ἀποκαλοῦνται ἀποκέντρωση. Ἀλλά θά ἦταν πολύ πιό εὔκολο ἄν ἡ ἀποκέντρωση γινόταν μέ τήν μεταφορά κάποιων ὑπουργείων ἀπό τήν Ἀθήνα στήν περιφέρεια. Δηλαδή γιατί νά μήν ἔχει τό Ὑπουργεῖο Γεωργίας ἕδρα στήν Λάρισα; Τό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν στήν Θεσσαλονίκη;
Γιατί νά εἶναι τόσο μεγάλοι οἱ Καλλικρατικοί Δῆμοι; Σέ τί ἐμπόδιζε ὁ τοπικός κοινοτάρχης στά χωριά, πού γνώριζε καλύτερα ἀπό τόν καθένα τά προβλήματα τῆς περιοχῆς του;
Νά σᾶς δώσω ἕνα παράδειγμα. Στήν Σαλαμῖνα, ἡ ὁποία ἔγινε ἕνας Δῆμος, στό δικό μας «χωριό», τό Ἀμπελάκι, εἴχαμε τόν δήμαρχό μας, ὁ ὁποῖος γνώριζε σπιθαμή πρός σπιθαμή τήν περιοχή. Ἀφ’ ὅτου ἐντάχθηκε τό χωριό, ὅπως καί τά γειτονικά Σελήνια, ὅπου ὁ δήμαρχος εἶχε κάνει θαύματα, στόν Καλλικρατικό Δῆμο Σαλαμῖνος, μᾶς πῆρε καί μᾶς σήκωσε! Τό ἴδιο, μαθαίνω, ἔχει συμβεῖ καί σέ ἄλλα νησιά, ὅπου ἡ πολιτική ἐξουσία εἶχε τήν φαεινή ἰδέα νά ὑπαγάγει Δήμους καί κοινότητες σέ ἕναν, ἑνιαῖο, φορέα. Θά πεῖτε τώρα, «μά, τί μᾶς λές; Γυρίζει ὁ κόσμος πίσω;». Ἄν γυρίζει, λέει!
Θέλει –δέν θέλει, κάποια στιγμή– θά γυρίσει τό κεφάλι καί θά κοιτάξει πίσω. Καί θά δεῖ ὅτι ὅποιος τολμοῦσε νά πουλήσει ἕξι εὐρώ τήν ἑξάδα τοῦ ἐμφιαλωμένου νεροῦ στούς ἀτυχεῖς πλημμυροπαθεῖς τῆς Θεσσαλίας, θά εἶχε κρεμαστεῖ «στό μεσαῖο κατάρτι». Θά δεῖ ἀκόμη ὅτι ὁ δήμαρχος, ἐκεῖνα τά χρόνια, ἦταν πάντα κοντά στούς δημότες καί δέν καθόταν σέ θεόκλειστα γραφεῖα. Θά δεῖ ἀσφαλῶς, καί τά στραβά τῆς ἐποχῆς, ἀλλά δύσκολα θά βρεῖ ὕπαρχο νά πετᾶ ἐπιβάτη στήν θάλασσα, δύσκολα θά βρεῖ «ἐθνικούς βεργολάβους» Ἀσφαλῶς ὁ κόσμος «δέν γυρίζει πίσω».
Ἀλλά μήπως βλέπουμε νά πηγαίνει μπροστά;
