Τούς καταλαβαίνω! Ἀναφέρομαι στούς γνωστούς «γυρολόγους» τῆς πολιτικῆς, πού ψάχνουν νά βροῦν ἄκρη, πού προσπαθοῦν ἀπεγνωσμένα νά…
… «τρυπώσουν» σέ κάποιο κόμμα (συνήθως στό κυβερνῶν ἤ στό ἐπερχόμενο) καί νά διεκδικήσουν τήν ψῆφο τῶν πολιτῶν. Κι ἄν μπορέσουν νά «χωθοῦν» στό ψηφοδέλτιο Ἐπικρατείας (ἔστω καί σέ μή ἐκλόγιμη σειρά) ἀκόμη καλύτερα, διότι κάποια θέση θά «τσιμπήσουν» σέ περίπτωση ἐπιτυχίας τοῦ κόμματος στό ὁποῖο προσχωροῦν.
Ἔχω ἀντιληφθεῖ (διότι ἔχω συναναστραφεῖ μέ τέτοιους ἀνθρώπους) πόσο δυνατό εἶναι τό «μικρόβιο» τῆς πολιτικῆς, ἰδίως γιά τούς ἐπαγγελματίες τοῦ εἴδους. Γνωρίζω ἀνθρώπους πού περιμένουν «πῶς καί πῶς» τίς δημοτικές ἐκλογές γιά νά ἐκτεθοῦν, ἐν γνώσει τους ὅτι δέν ἔχουν πιθανότητες ἐκλογῆς. Τούς ἀρκεῖ νά μετάσχουν στό παιγνίδι. Νά τυπώσουν κάρτες καί φυλλάδια, νά συνοδεύουν τόν ἀρχηγό στίς περιοδεῖες, νά ὀργανώσουν συγκεντρώσεις καί νά ἐκθέσουν τά ὁράματά τους. Νά νιώσουν τήν ἀδρεναλίνη νά κινεῖται ἀνοδικά, νά ξενυχτήσουν, νά περάσουν ἕνα διάστημα διαφορετικό! Γνωρίζω ἀνθρώπους πού ἐπί τέσσερα χρόνια βάζουν «κάτι στήν ἄκρη γιά τίς ἐκλογές»! Ναί, μή σᾶς φαίνεται παράξενο. Κάνουν οἰκονομία, περιορίζουν τά προσωπικά τους ἔξοδα στό ἐλάχιστο, γιά νά μπορέσουν νά περάσουν ἐκεῖνο τό ὄμορφο τρίμηνο, πού θά εἶναι «δημόσια πρόσωπα»…
Θυμᾶμαι, παλιότερα, ἕναν φίλο, πού διατηροῦσε γραφεῖο τελετῶν καί ἐκλεγόταν πάντα δημοτικός σύμβουλος στόν Πειραιᾶ! Ἀποροῦσα γιά τό πῶς, μέ ἕνα τέτοιο ἐπάγγελμα, ἦταν δημοφιλής. «Κοίτα, ἄν παίρνω ὅσους σταυρούς ἔχω βάλει…στά νεκροταφεῖα, ἔχω τήν ἐκλογή ἐξασφαλισμένη» μοῦ ἔλεγε καί εἶχε δίκιο! Φυσικά δέν μίλησε ποτέ στό συμβούλιο, ἀλλά ἦταν ἐκεῖ!
Μήν κατηγορεῖτε, λοιπόν, τούς «κατεψυγμένους πασόκους» πού ἔσπευσαν νά πιάσουν στασίδι στό Γαλάτσι, μπάς καί τούς πετάξει κανένα κόκκαλο ὁ Ἀλέξης. Τούς καταλαβαίνω. Εἶναι σάν τούς ἠθοποιούς, σάν τούς τηλεοπτικούς ἀστέρες. Δέν μποροῦν νά ἀντέξουν τό τέλος! Ἐπιμένουν καί κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά βρίσκονται στό προσκήνιο. Βάφουν τό μαλλί γιά νά φανοῦν νεότεροι, τρέχουν στούς «μποτοξάδες», ἐκλιπαροῦν γιά μιά θέση σέ ὁποιοδήποτε κανάλι, ἀρκεῖ «νά ἔχουν παρουσία». Τήν ἔχω ζήσει ἐκ τῶν ἔσω αὐτή τήν «ἀρρώστια». Θυμᾶμαι ὅταν ἐργαζόμουν (τό 1989-90) στό «Mega» καί ἔβγαινα στό «γυαλί». Πήγαινα στό περίπτερο γιά τσιγάρα καί ὁ περιπτερᾶς μέ κοίταζε περίεργα, σάν νά ἔλεγε «ποῦ σέ ξέρω ἐσένα». Ὅπου πήγαινα, μέ ἀναγνώριζαν ἀμέσως καί μέ προσφωνοῦσαν μέ τό ὄνομά μου.
Δέν μοῦ ἄρεσε ἡ κατάσταση καί ἄφησα γρήγορα τήν τηλεόραση. Καί σήμερα μπορῶ νά κάθομαι στό μετρό καί δίπλα κάποιος νά διαβάζει τήν στήλη μου στήν ἐφημερίδα χωρίς νά μέ γνωρίζει! Ἐπέλεξα αὐτό τό –ἐπίσης πολύ ὄμορφο– συναίσθημα. Ἀλλά καταλαβαίνω ὅλους ἐκείνους, πού δέν ἀντέχουν τό «ψυγεῖο», πού πεθαίνουν γιά μιά ἐμφάνιση στήν τηλοψία, πού τρελαίνονται ἄν δέν εἶναι «δημόσια πρόσωπα». Βεβαίως ὑπάρχουν καί οἱ ἄλλοι, πού δέν ἔχουν ἄλλη δουλειά νά κάνουν πλήν τῆς πολιτικῆς καί τῆς ἀμοιβῆς ἀπό τόν δημόσιο κορβανᾶ! Αὐτούς δέν τούς καταλαβαίνω καί δέν τούς λυπᾶμαι. Αὐτοί πρέπει τό συντομότερο νά ἐκλείψουν, καθώς ἡ μέχρι τώρα παρουσία τους οὐδέν θετικό προσέφερε…
