Μένουμε κοντά στό Μικρολίμανο. Εἶναι ὁ καθημερινός μας περίπατος
Ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό τό Μικρολίμανο εἶναι ἕνα χωλαῖνον ἐργοτάξιο.
Περιφέρεια, Δήμος καί ἐργολάβος ἔλεγαν ὅτι τά ἔργα θά ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ «πρίν ἀπό τό Πάσχα». Ἔπειτα, εἶπαν «περί τά μέσα Μαΐου», ἀργότερα «τέλος Μαΐου», «τέλος Ἰουνίου» καί τώρα λέγεται «τέλος Ἰουλίου». Ἡ αἰώνια κοροϊδία μέ τά δημόσια ἔργα.
Στήν ἀρχή εἴδαμε κάποια συνεργεῖα νά ἐργάζονται πυρετωδῶς. Μέρα μέ τήν ἡμέρα, οἱ ἐργαζόμενοι μειώθηκαν. Χθές δέν θά ἦταν περισσότεροι ἀπό δέκα σέ ὅλο τό λιμάνι! Τώρα βρήκαμε καί τά ἀπαραίτητα «ἀρχαῖα». Ἕνα ἀπομεινάρι ἀρχαίου λιμενοβραχίονα σέ κάποιο σημεῖο καί κάποιες κροκάλες , τοποθετημένες στήν σειρά, προφανῶς κάποιος παλαιός μικρός λιμενοβραχίων, σέ ἕνα ἄλλο. Στίς δύο «τρῦπες» τοῦ κάτω διαζώματος, πού γεμίζουν συνεχῶς νερό, ἀπασχολεῖται σχεδόν τό σύνολο τῶν ἐργαζομένων καί μία ἀρχαιολόγος. Ὁ δρόμος, λίγο πρίν ἀπό τό σημεῖο τῆς ὁδοῦ Μίνωος, ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ. Οἱ ἐπιχειρηματίες (ἐκτός ἀπό τούς «προνομιούχους») πού βρίσκονται στήν ἀρχή τοῦ λιμανιοῦ, πρός τόν Ναυτικό Ὅμιλο, ὅπου τά ἔργα ἄρχισαν μέ ὁρμή γιά νά «φρενάρουν» ἀργότερα, καταστρέφονται! Οἱ «ἀναστολές» τῶν ἑκατοντάδων ἐργαζομένων λήγουν καί θά ἀρχίσουν οἱ ἀπολύσεις, ἴσως καί τά «λουκέτα».
Γιατί, ἀλήθεια, δέν ὁλοκληρώνονται τά ἔργα στό ἄνω μέρος τοῦ λιμανιοῦ, ὥστε νά μπορέσουν νά λειτουργήσουν καί τά «μή προνομιοῦχα» καταστήματα;
Πῶς θά βγάλουν τραπέζια ἤ θά ἀνοίξουν τίς ταράτσες τους τά καταστήματα αὐτά, ὅταν μπροστά τους γίνεται χαμός ἀπό τήν σκόνη;
Γιατί καθυστεροῦν τά ἔργα μόνο ἀπό τή μία πλευρά; Πῶς καί γιατί χωρίζει ἡ ἐργολήπτρια τούς καταστηματάρχες σέ «τυχερούς» καί «ἄτυχους»;
Γιατί ἡ ἑταιρεία πού ἀνέλαβε (ἔπειτα ἀπό προσφυγές καί ἀγῶνες) τήν «ἀνάπλαση» καθυστερεῖ; Μήπως ἔτσι ἀνεβαίνει τό κόστος τοῦ ἔργου;
Γιατί μέ πρόφαση τά (ἐλάχιστα καί μή ἐμποδίζοντα τήν ἀποπεράτωση τοῦ δρόμου) ἀρχαῖα τό ἔργο εἰσῆλθε στόν ἀστερισμό τῶν καθυστερήσεων;
Ποιός θά ὠφεληθεῖ ἀπό τήν καταστροφή ἤ τό κλείσιμο (καί τό ξεπούλημα ἴσως;) τῶν καταστημάτων πού βρίσκονται «στήν σκοτεινή πλευρά τῆς σελήνης»; Κάθε μέρα συνομιλοῦμε μέ τούς ψαράδες, μέ τούς καταστηματάρχες, μέ τούς ἐργαζόμενους. Μόνο ἡ ἀρχαιολόγος, ὅταν τήν ρωτήσαμε «τί ἀκριβῶς εἶναι αὐτά τά εὑρήματα» μᾶς εἶπε ὅτι «δέν ἐπιτρέπεται νά ἀπαντήσει».
Τά εὑρήματα, πάντως, βρίσκονται σέ μιά τρῦπα ἡ ὁποία γεμίζει κάθε βράδυ θαλασσινό νερό καί τήν ἑπομένη τό πρωί, μέχρι τίς δύο τό μεσημέρι, πού σταματοῦν οἱ ἐργασίες (!) οἱ ἐργαζόμενοι στό «ἔργο» ἀσχολοῦνται μέ τήν απάντληση τῶν ὑδάτων.
Σέ ἕνα τόσο μεγάλο καί «ἐπεῖγον» ἔργο ὑπάρχει μία (κι αὐτή λειψή) βάρδια ἐργασίας;
Ἀκοῦμε καί βλέπουμε τούς ἄρχοντες τῆς πόλεως νά μιλοῦν γιά «τήν πρόοδο τοῦ ἔργου» σέ κάποια «κανάλια», καί νομίζουμε ὅτι ζοῦμε σέ ἄλλη πόλη!
Ἴσως νά μήν ἀντιλαμβανόμαστε ἐπακριβῶς τί συμβαίνει, ἀλλά τό βέβαιο εἶναι ὅτι στό Μικρολίμανο κάτι δέν πάει καλά!
Εἴτε λόγω «ἀβελτηρίας» τοῦ ἐργολάβου εἴτε λόγω «παρέμβασης» τῶν ἀρχαιολόγων εἴτε ἐπειδή (ὅπως ἀναφέρουν πληροφορίες) τό ἔργο θά κοστίσει τελικῶς –ὡς συνήθως– περισσότερο ἀπό ὅ,τι προϋπολογίσθηκε, τό πιό ὄμορφο κομμάτι τοῦ Πειραιῶς παραμένει ἕνα ἄσχημο «γιαπί». Καί εἶναι κρῖμα…
