Ο ΤΙΤΛΟΣ τοῦ ἄρθρου ἀναφέρεται στό μέγεθος τῶν ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων, τό ὁποῖο παραμένει ἀπελπιστικά μικρό: ὁ ἀριθμός τῶν ἐργαζομένων σέ ἐπιχειρήσεις πού ἀπασχολοῦν μέχρι 10 ἄτομα ἀνέρχεται στό 60% περίπου τοῦ συνολικοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ…
… ἐνῶ ἐάν προσθέσουμε καί τούς αὐτοαπασχολούμενους, πού ὑπολογίζονται στό 1/3 περίπου τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ, προκύπτει ὅτι τό 90% τῶν Ἑλλήνων πού ἀπασχολοῦνται στόν ἰδιωτικό τομέα ἐργάζονται σέ ἐπιχειρήσεις ἑνός μέχρι δέκα ἀτόμων. Ἐν προκειμένω βρισκόμαστε ἀκριβῶς στόν ἀντίποδα αὐτοῦ πού ὁ Γιόζεφ Σουμπέτερ περιέγραφε ὡς «γιγαντισμό τῶν ἐπιχειρήσεων», γεγονός πού κατ’ αὐτόν ὁδηγοῦσε σέ διαφοροποίηση μετόχων καί διευθυντικῶν στελεχῶν, σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ τους καί λήψη ἀνορθολογικῶν ἀποφάσεων. Τό ἐλάχιστο μέγεθος τῶν ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων δέν ἐπιτρέπει οἰκονομίες κλίμακας καί ἐφαρμογή σύγχρονων μεθόδων μάρκετινγκ, δέν συμβάλλει στήν ἐξειδίκευση, στήν διά βίου ἐκπαίδευση καί στήν αὔξηση τῆς παραγωγικότητας, οὔτε βοηθᾶ στήν πραγματοποίηση καινοτομιῶν.
Οἱ σκέψεις αὐτές ἦλθαν στό προσκήνιο μέ ἀφορμή πρόσφατη ἐκδήλωση τῆς «Δράσης», κατά τήν ὁποία παρουσιάσθηκε ἔρευνα γιά τό μέλλον τῆς ἐπιχειρηματικότητας πού διεξήγαγε ἡ ἑταιρεία Marc γιά λογαριασμό τοῦ Παρατηρητηρίου Ἐπιχειρηματικότητας. Ἡ μελέτη ἐπιβεβαιώνει ὅτι κύρια ἐμπόδια στό ἐπιχειρεῖν εἶναι ἡ ὑψηλή φορολογία κερδῶν καί μερισμάτων, ἡ καθυστέρηση στήν ἀπονομή δικαιοσύνης, τά συχνά φαινόμενα διαφθορᾶς, ἡ δυσκολία ἐξεύρεσης ἀνθρώπινου δυναμικοῦ μέ κατάλληλες δεξιότητες (παρά τήν καλπάζουσα ἀνεργία, πρᾶγμα πού δείχνει τό χάσμα μεταξύ τῆς παρεχόμενης ἐκπαίδευσης καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν ἀναγκῶν), οἱ δυσκολίες στήν χρηματοδότηση, τό ὑψηλό ἐνεργειακό κόστος ἀλλά καί ἡ νόθευση τοῦ ἀνταγωνισμοῦ ἀπό τήν φοροδιαφυγή καί τήν εἰσφοροδιαφυγή πού πραγματοποιοῦν ὁμοειδεῖς ἀνταγωνιστικές ἐπιχειρήσεις.
Ὁ ὁμιλητής στήν ἐκδήλωση, πρόεδρος τῆς ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ἀναφέρθηκε στίς ἐξαγγελίες τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης περί μειώσεως φορολογικῶν συντελεστῶν καί ἰδιαιτέρως αὐτῶν πού ἀφοροῦν στήν ἐπιχειρηματική δράση. Δέν ἔγινε, ὅμως, ἀναφορά στά ἀναγκαῖα φορολογικά κίνητρα γιά τήν συγχώνευση καί ἐξαγορά ἐπιχειρήσεων, ὅπως αὐτά πού ἴσχυσαν πρό δεκαετιῶν στήν Ἑλλάδα καί ὁδήγησαν στήν δημιουργία ἐπιχειρήσεων, ἰδίως βιομηχανικῶν, ὑπολογίσιμου μεγέθους. Ἡ μελέτη καί παροχή τέτοιων κινήτρων εἶναι ἀναγκαία, γιατί τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στίς συγχωνεύσεις καί ἐξαγορές ἐπιχειρήσεων εἶναι ἡ κουλτούρα χαμηλῆς ἐμπιστοσύνης, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει, γενικότερα, τήν ἑλληνική κοινωνία καί, εἰδικότερα, τούς Ἕλληνες ἐπιχειρηματίες, οἱ ὁποῖοι μικροί, μεσαῖοι καί μεγάλοι εἶναι καχύποπτοι στίς συνεργασίες. Προτιμοῦν νά εἶναι «πρῶτοι στό χωριό, παρά στήν Ἀθήνα δεύτεροι» ἤ ὅπως τό ἔθετε ἕνας παλαιός, ἀξιόλογος στήν ἐποχή του ἐπιχειρηματίας, «καλύτερα ἕνας διάβολος πού τόν ξέρω παρά ἕνας ἄγγελος πού δέν τόν ξέρω» (!)
Ἔτσι, ὅμως, οἱ ἐπιχειρήσεις μας καθηλώνονται σέ τζίρους συνοικιακοῦ κομμωτηρίου καί ὁ μόνος λόγος πού ἐπιβιώνουν εἶναι ἡ προστασία πού παρέχει σέ αὐτές ἀπό τόν ἐσωτερικό καί διεθνῆ ἀνταγωνισμό τό πολιτικό σύστημα. Πρόκειται δηλαδή γιά μία ἀκόμη ἐκδήλωση τοῦ πελατειακοῦ κράτους πού μπορεῖ νά εἶναι ἀποδοτική ἀπό πολιτική ἄποψη, ἀλλά ἀντίκειται στήν οἰκονομική λογική. Ἡ τελευταία ἀπαιτεῖ αἰσθητά μεγαλύτερο μέγεθος ἐπιχειρήσεων, μέ δυνατότητες παραγωγῆς καί προσφορᾶς διεθνῶς ἐμπορεύσιμων ἀγαθῶν σέ ἀνταγωνιστικό συνδυασμό ποιότητας καί τιμῆς.
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
