Ἡ περίπτωση τοῦ ξενοδοχείου «Πλάζα» εἶναι χαρακτηριστική. Ἡ ἰδιοκτήτρια βρῆκε ἕνα πρωί τήν περιουσία της νά ἔχει «καταληφθεῖ» ἀπό κάποιες «συλλογικότητες».
Βρῆκε, δηλαδή, τό ξενοδοχεῖο τό ὁποῖο σκόπευε νά πωλήσει, νά ἐνοικιάσει, νά ἐκμεταλλευθεῖ ἤ νά «τό ’χει νά τό βλέπει», νά ἔχει «περάσει στά χέρια» κάποιων ἀγνώστων, οἱ ὁποῖοι «εἶδαν φῶς καί μπῆκαν».
Δέν γνωρίζω τήν ἰδιοκτήτρια. Γνωρίζω, ὅμως, ὅτι τό θέμα «Πλάζα» τό εἶχα συζητήσει μέ κάποιους οἱ ὁποῖοι τάσσονταν ὑπέρ τῶν «συλλογικοτήτων». Προσωπικά, δέν μποροῦσα (καί δέν μπορῶ) νά δεχθῶ ὅτι εἶναι δυνατόν κάποιος ἤ κάποιοι νά «καταλάβουν» τήν προσωπική σου περιουσία καί νά μήν μπορεῖς νά τήν ἐκμεταλλευθεῖς, ἐπειδή «ἔτσι γίνονται αὐτά».
– Τί ἐννοεῖς «ἔτσι γίνονται αὐτά;» ρώτησα τόν συνομιλητή μου, ὁ ὁποῖος μοῦ ἐξηγοῦσε ὅτι οἱ «συλλογικότητες» εἶναι μία φυσική συνέπεια τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ «ἄκρατου καπιταλισμοῦ».
Ἐξέφρασα τήν ἀπορία μου. «Ἄκρατος καπιταλισμός στήν Ἑλλάδα; Στήν χώρα ὅπου τό καθεστώς τοῦ κρατισμοῦ θυμίζει Σοβιετία;». Ἀλλά οἱ κύριοι μέ τούς ὁποίους συζητοῦσα, εἶχαν ἄλλη ἄποψη. «Ἀπό τήν ὥρα πού ὑπάρχει αὐτό τό κτίριο κενό καί ἀνεκμετάλλευτο, σωστά ἔγινε ἡ κατάληψη ἀπό τίς συλλογικότητες, ὥστε νά στεγαστοῦν μετανάστες, τούς ὁποίους ἔδιωξε ἀπό τή χώρα τους ὁ πόλεμος πού πατρονάρουν οἱ καπιταλιστές».
Προσποιήθηκα ὅτι καταλάβαινα ὅσα ἄκουγα καί ὑπέβαλα ἕνα ἀκόμη ἐρώτημα. «Μά, καλά, ἕνα τέτοιο κτίριο, ἕνα ξενοδοχεῖο, γιά νά λειτουργήσει χρειάζεται χρήματα. Νά πληρώσει τό ρεῦμα, τό νερό, τόν καθαρισμό, τά δημοτικά τέλη, τόν ΕΝΦΙΑ». Ἐκεῖ ὑπῆρξε ἕνα μικρό διάλειμμα, ἀλλά ἡ ἀπάντηση δόθηκε. «Αὐτό ἀφορᾶ τίς συλλογικότητες. Ὅταν ὑπάρχει ἀλληλεγγύη, ὅλα μποροῦν νά λυθοῦν»…
Καί μή νομίζετε ὅτι συνομιλοῦσα μέ τίποτε ἀνθρώπους χωρίς μόρφωση καί μυαλό. Ἐπιστήμονες, προκείμενοι στήν ἐξωκοινοβουλευτική ἀριστερά, πού θεωροῦσαν ἀπολύτως φυσικό τό νά ἔχει «ἀπαλλοτριωθεῖ» ἡ περιουσία ἑνός πολίτη ἀπό κάποιους ἄλλους, σέ μιά χώρα στήν ὁποία –ὑποτίθεται– λειτουργεῖ ἡ δημοκρατία καί προστατεύεται, ἀπό τό Σύνταγμα, ἡ ἰδιοκτησία.
«Καλά, ἀποκλείετε τήν πιθανότητα αὐτές οἱ “συλλογικότητες” νά λειτουργοῦν πλέον ὡς ἰδιοκτῆτες τοῦ ξενοδοχείου, νά εἰσπράττουν “ἐνοίκιο” ἀπό τούς πρόσφυγες καί μετανάστες πού φιλοξενοῦν;» ρώτησα, γιά νά τούς προβοκάρω.
«Ἀποκλείεται! Δέν ὑπάρχει θέμα τέτοιο. Χρήματα ἀπό τούς φιλοξενούμενους; Οὔτε νά τό σκεφτεῖς!». Ἀλλά εἶχα πάρει φόρα καί συνέχισα. «Καί ποῦ βρίσκονται τόσα λεφτά; Πῶς τά βγάζουν πέρα; Τά ἔξοδα εἶναι μεγάλα». Ἡ ἀπάντηση πού ἔλαβα ἦταν ὅτι ὑπάρχει ἕνα «διεθνές κίνημα, μιά μεγάλη ἀγκαλιά, ἡ ὁποία λειτουργεῖ μέ κανόνες ἀλληλεγγύης καί ἀπόλυτης διαφάνειας».
Βεβαίως, τό πῶς ὅλα αὐτά ἔγιναν καπνός μέ τό πού ἡ νέα ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Δημοσίας Τάξεως ἀνακοίνωσε ὅτι ἑτοιμάζεται νά ἀλλάξει τήν συμπεριφορά τῶν ἀρχῶν ἔναντι τῶν «συλλογικοτήτων», εἶναι ἕνα θέμα. Καί ἕνα ἄλλο θέμα εἶναι τό «ποιός θά πληρώσει τό μάρμαρο». Καί καλό θά ἦταν νά μάθουμε ὅλα ὅσα συνέβησαν στήν ἱστορία τοῦ «Ξενοδοχείου Πλάζα». Νά δοῦμε πῶς καί γιατί δέν παρενέβησαν οἱ ἀρχές, παρά τίς εἰσαγγελικές ἐντολές καί ἄλλες λεπτομέρειες. Νά μάθουμε πῶς λειτουργοῦσε τό κράτος. Καί γιατί.
