«Τό φυλάξαι τἀγαθά χαλεπώτερον τοῦ κτήσασθαι»

«ΠΥΚΝΩΝΟΥΝ τόν τελευταῖο καιρό οἱ φωνές πού ἐπικαλοῦνται τήν “λογική” προτείνοντας διάφορους τρόπους συμβιβαστικῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ τουρκικοῦ ἐπεκτατισμοῦ.

Προφανῶς ὅσοι ὑποστηρίζουν αὐτήν τήν “λογική” εἶναι εἴτε παντελῶς ἀδαεῖς στά ζητήματα τῶν διεθνῶν σχέσεων εἴτε ἔχουν ἰδιαιτέρως στρεβλή ἀντίληψη γιά αὐτά. Ἡ λογική αὐτή ἐπιβάλλεται προκειμένου νά ἐπιτευχθεῖ μιά συνδιαλλαγή μέ κάποια χώρα πού ἔχει καί αὐτή τήν πρόθεση νά ἐπιδείξει τήν ἴδια λογική, προκειμένου νά ἐπιτευχθεῖ διευθέτησις κάποιων θεμάτων.

• Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

»Στήν περίπτωση τῆς Τουρκίας, ὅπου δέν ὑπάρχει λογική ἀλλά μόνον ἁρπακτική διάθεση καί ὅπου δέν ὑπάρχει πρόθεση συνδιαλλαγῆς ἀλλά μόνον ἐπιβολῆς μέ τήν ἄσκηση βίας ἤ ὑπό τήν ἀπειλή βίας, εἶναι ἐκτός πραγματικότητος νά ὑποστηρίζουν κάποιοι ὅτι μπορεῖ νά βρεθεῖ λύση ἀναγνωρίζοντας ὅτι καί ἡ χώρα αὐτή ἔχει κάποια “δικαιώματα” στό Αἰγαῖο καί στήν ἀνατολική Μεσόγειο».

Οἱ γραμμές αὐτές θά μποροῦσαν νά ἔχουν γραφτεῖ χθές. Ἐγράφησαν ὅμως στίς 23 Φεβρουαρίου τοῦ 2020! Καί ἡ ἀνάγνωσίς τους ὁδηγεῖ ἀφεύκτως στό συμπέρασμα, ὅτι στά χρόνια πού πέρασαν τίποτε δέν ἔχει ἀλλάξει. Ἁπλῶς ἡ φρασεολογία ἔγινε πιό κυνική. Παραδέχεται ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός ὅτι «συζητᾶμε μακροχρόνιες ἐδαφικές διαφορές καί ἐδαφικές δυσκολίες»; Ἔχουμε «ἐδαφικές διαφορές»; Καί τί σημαίνει «ἐδαφικές δυσκολίες»;

Πιστεύαμε ὅτι μοναδική μας διαφορά μέ τήν Τουρκία ἦταν ἡ ὁριοθέτησις ὑφαλοκρηπῖδος ἡ ὁποία συμφώνως πρός τήν παγία πολιτική τῆς Ἑλλάδος πρέπει νά ταυτίζεται μέ τήν ΑΟΖ ἀλλά καί μέ τά ὅρια τοῦ FIR στόν ἀέρα. Ἄλλαξε κάτι ὅσον ἀφορᾶ στίς θέσεις αὐτές; Παύσαμε νά ὑποστηρίζουμε τήν θεμελιώδη ἀρχή, ὅτι «δέν διεκδικοῦμε ἀλλά καί δέν παραχωροῦμε» οὔτε χιλιοστό ἑλληνικῆς γῆς (καί θαλάσσης καί ἀέρος) οὔτε τό ἐλάχιστο τῆς κυριαρχίας καί τῶν κυριαρχικῶν μας δικαιωμάτων;

Θά μποροῦσε βεβαίως κάποιος κακόπιστος νά ἀναρωτηθεῖ ἄν αὐτή ἡ ἄκαμπτος τακτική τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ὁδήγησε τό ἔθνος σέ κάποιο κέρδος. Προφανῶς καί μιά τέτοια θεώρησις θά προήρχετο μόνον ἀπό πρόσωπο πού στερεῖται κλασσικῆς παιδείας καί δέν ἔχει γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας. Διότι ἄν εἶχε διαβάσει τόν Α΄ Ὀλυνθιακό τοῦ Δημοσθένους, ὁ ὁποῖος διετείνετο ὅτι «τό φυλάξαι τἀγαθά χαλεπώτερον τοῦ κτήσασθαι». Ἐπί 50 χρόνια λοιπόν περίπου, ἀπό τότε πού ἡ βάρβαρη εἰσβολή στήν Κύπρο ὁριοθέτησε τήν νέα ἐποχή στίς ἑλληνο-τουρκικές σχέσεις ἡ Ἑλλάς κατόρθωσε νά «φυλάξει τἀγαθά». Νά διαφυλάξει τήν ἐθνική κυριαρχία, τά κυριαρχικά μας δικαιώματα, τό ἔδαφος, τά χωρικά μας ὕδατα, τόν ἐναέριο χῶρο μας, τό FIR Ἀθηνῶν καί τίς ζῶνες εὐθύνης ἐρεύνης-διασώσεως. Χρειάσθηκε νά πετάξουν τά μαχητικά μας χιλιάδες ὧρες, νά πλεύσουν πολεμικά καράβια μας χιλιάδες μίλια, νά πέσουν σέ συνθῆκες μάχης ἀξιωματικοί ὅλων τῶν κλάδων τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων γιά νά διαφυλαχθοῦν αὐτά «τἀγαθά» τά ὁποῖα οἱ προπάτορές μας ἐξησφάλισαν μέ αἷμα.

Αὐτό ἦταν τό τίμημα γιά ὅλα αὐτά πού προαναφέραμε, ἀλλά κυρίως γιά ἕνα ἀγαθό πού ξεφεύγει ἀπό τήν σφαῖρα τοῦ κόσμου τούτου. Τήν ἐθνική ἀξιοπρέπεια. Εἶναι αὐτή μιά ἔννοια οἰκεία στούς μετέχοντες τῆς ἑλληνικῆς παιδείας. Καί διερωτώμεθα τώρα κατά πόσον μετέχουν τῆς παιδείας αὐτῆς ἄνθρωποι πού ἐμφανίζονται πρόθυμοι νά ὑποχωρήσουν ἀπέναντι στήν τουρκική ἐπιθετικότητα ἤ πού προτείνουν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τήν ἀποδόμηση τοῦ ἀμυντικοῦ μας συστήματος, διά τῆς καταργήσεως τῆς στρατιωτικῆς θητείας τῶν νέων. Θά τονίσουμε λοιπόν ὅτι ἡ κοινή λογική ὑποδεικνύει ὅτι ἡ Ἑλλάς ἔχει δύο δρόμους μπροστά της. Ὁ ἕνας εἶναι αὐτός τῆς ὑποχωρητικότητος γιά τήν ὁποία κάποιοι προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι εἶναι ἡ «ἐνδεδειγμένη». Ἡ κατάληξις σέ αὐτήν τήν περίπτωση θά εἶναι νά γίνουμε ἕνα ἀναξιοπρεπές κράτος, πού πρίν κάνει κάθε του κίνηση θά κοιτάζει μέ δέος πρός τήν Ἄγκυρα. Ὁ ἄλλος δρόμος εἶναι ἡ προετοιμασία γιά πόλεμο. Διότι αὐτή εἶναι ἡ ἀσφαλέστερη ὁδός ἀποφυγῆς του. Καί ἄν πράγματι ἐνδιαφέρονταν γιά τήν εἰρήνη, αὐτοί πού φρικιῶντες προβάλλουν τό τετριμμένο πλέον «καί τί νά κάνουμε; Πόλεμο;», θά ἔπρεπε νά ὑπερθεματίζουν στήν προτροπή νά ἑτοιμαζόμαστε γιά πόλεμο.

Ἡ Τουρκία ἔχει ἀποδείξει ὅτι εἶναι χώρα θρασύδειλη. Θά ἔπρεπε μέχρι σήμερα αὐτό νά τό ἔχουμε ἐμπεδώσει. Δυστυχῶς ὅμως δέν βλέπουμε κάτι τέτοιο. Οἱ κυβερνήσεις μας συμπεριφέρονται στήν Ἄγκυρα σάν νά ἦταν μιά φυσιολογική χώρα. Πόσα ἀκόμη θά πρέπει νά κάνει γιά νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι δέν εἶναι. Πόσες φορές πρέπει νά δείξει ὁ Ἐρντογάν τήν περιφρόνησή του πρός αὐτό πού ὀνομάζουμε «διεθνῆ νομιμότητα» γιά νά τό πάρουμε ἀπόφαση ὅτι ἡ ἐπίκληση τοῦ διεθνοῦς δικαίου δέν ἀρκεῖ γιά νά τόν σταματήσουμε; Καί πότε, ἐπί τέλους, θά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ διάλογος δέν μπορεῖ νά γίνεται ἄνευ ὅρων, μόνο καί μόνο ἐπειδή τό θέλουν κάποιοι «σύμμαχοι» ἤ ἄσπονδοι φίλοι; Ἡ πρότασίς μας εἶναι ἁπλή. Ἄς ἀποσύρει ἡ Τουρκία τό μνημόνιο μέ τήν Λιβύη καί ἄς παραιτηθεῖ τῆς ἀπαιτήσεως γιά διεθνῆ ἀναγνώριση τοῦ τουρκοκυπριακοῦ ψευδοκράτους καί μετά νά δεχθοῦμε νά συζητήσουμε τήν ὁριοθέτηση τῆς ὑφαλοκρηπῖδος. Καί ἄς καταστήσουμε σαφές πρός κάθε κατεύθυνση ὅτι αὐτοί εἶναι οἱ ὅροι μας, τονίζοντας πώς εἶναι τῶν Τούρκων ἡ εὐθύνη ἄν δέν τούς ἀποδεχθοῦν. Ἀποκλειστικά δική τους εἶναι ἄλλως τε ἡ εὐθύνη γιά ὅλες τίς ἑλληνο-τουρκικές ἐντάσεις τῶν τελευταίων 50 ἐτῶν. Ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη ἔχουμε ἀποτύχει νά τό ἀναδείξουμε.