Προχθές τό ἀπόγευμα βρεθήκαμε στήν ἐκδήλωση κοπῆς τῆς Βασιλόπιττας τοῦ Συνδέσμου τῶν Ἑλλήνων Ναυλομεσιτῶν, στήν φιλόξενη Ναυτιλιακή Λέσχη, στήν Ἀκτή Μιαούλη.
Μιά γιορτή πολιτισμένη, ἤρεμη, μέ κατάληξη, ὅπως πάντα, τήν ὑπέροχη μπάρα τῆς Λέσχης. Ὁ μπάρμαν εὐγενής καί χαμογελαστός, σερβίριζε τά ποτά καί τά espresso μας καί στό βάθος ἡ μεγάλη ὀθόνη τῆς τηλεοράσεως, συντονισμένη στό BBC Wold.
Αἴφνης, διακοπή τῆς κανονικῆς ροῆς τοῦ προγράμματος καί κρόουλ, μέ τό ὁποῖο πληρορούμεθα ὅτι «ὁ Βασιλεύς Κάρολος διεγνώσθη μέ καρκίνο.» Ἀμέσως, ἀρχίζει καταιγισμός ρεπορτάζ. Πότε πρόλαβαν, πότε βρῆκαν τούς εἰδικούς, πότε στήθηκε μιά ἐπιβλητικότατη καί ἀπολύτως δημοσιογραφική ἐκπομπή, εἶναι θέμα πρός ἐξέταση.
Ἡ παρέα μας, πάντως, ἄκρως ναυτιλιακή καί ἔχουσα -ἔστω καί ἀκροθιγῶς- σχέσεις μέ τό Λονδῖνο, ἄρχισε νά σχολιάζει…
«Μά, εἶναι τώρα σωστό, νά μονοπωλεῖ αὐτή ἡ εἴδηση ἕνα τόσο σημαντικό παγκοσμίως δελτίο εἰδήσεων;» ὅ παρετήρησε νεαρά συνάδελφος, ἀναγκάζοντάς με νά ἀπαντήσω: «Ναί, βεβαίως εἶναι. Ὁ Βασιλεύς στήν Ἀγγλία εἶναι τό σύμβολο τῆς ἑνότητος τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου καί κάθε τί πού ἀφορᾶ στήν ὑγεία του, εἶναι -καί πρέπει νά εἶναι- σημαντική εἴδηση.
Ἐδῶ, γιά ἐμᾶς, σημανική εἴδηση εἶναι ἡ ἔκδοση ἑνός βιβλίου ἑνός ὑποψηφίου γιά …ὑποψηφιότητα. Ἐκεῖ, ὑπάρχει ἄλλη ἀντίληψη περί κράτους καί συμβόλων. Ἐδῶ, οἱ θεσμοί καί τά σύμβολα εἶναι ἀπαξιωμένα, ἐκεῖ -παρά τήν κοινωνική καί πολιτισμική κρίση- ὁ σεβασμός θεωρεῖται αὐτονόητος»…
Κι ἔτσι, ἀπό ἐκεῖ πού συζητούσαμε γιά τούς δεῖκτες τῆς ναυλαγορᾶς καί γιά τό πόσο μᾶς κούρασε ἕνας «σύντομος χαιρετισμός» ἑνός ἐκ τῶν βραβευθέντων, πού διήρκεσε περί τά δεκαπέντε λεπτά, τό ἐνδιαφέρον μας ἐστράφη στήν ὀθόνη τῆς τηλεοράσεως, ὅπου τό ρεπορτάζ γύρω ἀπό τήν ἀσθένεια (σοβαρή κατά πώς φαίνεται) τοῦ Βασιλέως Καρόλου, εἶχε ἀνάψει γιά τά καλά…
Θυμηθήκαμε, λοιπόν, ὅτι, ὅπως ἔχουν δηλώσει μέλη τῆς ἀθωνικῆς κοινότητος, ὁ Κάρολος, ὁ ὁποῖος ἔχει γαλουχηθεῖ μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τήν γιαγιά του, Ἑλληνίδα μοναχή, μητέρα τοῦ Φιλίππου, βασιλικοῦ συζύγου τῆς Ἐλισάβετ, συνήθιζε νά μεταβαίνει συχνά στό Ἅγιον Ὄρος καί νά περνᾶ κάποιες ἡμέρες ἀπομονώσεως καί προσευχῆς. Κάποιοι, ἐπίσης, θυμήθκαν ὅτι κατά τήν τελετή τῆς στέψεώς του, ἀκούσθηκε καί Ὀρθόδοξος ψαλμός στά ἑλληνικά, πρᾶγμα πού συνέβη γιά πρώτη φορά.
Θυμηθήκαμε ἐπίσης τήν προσπάθειά του νά μιλήσει καί ἑλληνικά κατά τήν ἐπίσκεψή του -ὡς διαδόχου- στήν Ἀθήνα, ἀλλά καί τό καφεδάκι φραπέ τό ὁποῖο ἀπήλαυσε στήν πλατεῖα Ἁγίου Μάρκου, στό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν.
Προσωπικῶς, θυμήθηκα ὅτι ὁ Κάρολος, γεννημένος τό 1948, ὅπως ὁ ἀδελφός μου, ἀπέτυχε στίς «εἰσαγωγικές» στό Πανεπιστήμιο, τό 1966, καί φοίτησε σέ Κολλέγιο ἐνῷ ὁ ἀδελφός μου πέτυχε! Τόσο ἀδιάβλητο καί δημοκρατικό ἦταν τότε τό ἐκπαιδευτικό σύστημα στό Ἡνωμένο Βασίλειο.
Κι ἔτσι, συζητῶντας περί τῆς ὑγείας τοῦ Καρόλου, φθάσαμε καί στό Κυπριακό, θυμηθήκαμε ὅτι ἡ μητέρα του δέν φέθηκε σωστά στούς ἀδελφούς Κυπρίους, ἀλλά καί ὅτι ὁ πατέρας του, Φίλιππος, δέν εἶχε τίς καλύτερες ἀναμνήσεις ἀπό τήν Ἑλλάδα, καθ’ ὅτι ὁ δικός του πατέρας, πρίγκηψ Ἀνδρέας, εἶχε καταδικασθεῖ εἰς θάνατον γιά τήν Μικρασιατική καταστροφή ἀλλά ἡ ποινή δέν ἐξετελέσθη, χαριστικῶς! Ἄς εἶναι εὐτυχής ἡ πορεία τῆς ὑγείας τοῦ Καρόλου, Στό κάτω-κάτω, τόν αἰσθανόμεθα καί ὡς «δικό μας παιδί»…
