Ὁ συνάδελφός μας καί ἀντιδήμαρχος Πολιτισμοῦ στόν Δῆμο Καλλιθέας Λάζαρος Λασκαρίδης ἔπεσε θῦμα τοῦ ἑλληνικοῦ «ὠχαδερφισμοῦ».
Βγῆκε, κάποια στιγμή, στό μπαλκόνι τοῦ κτηρίου τῆς Δημοτικῆς Βιβλιοθήκης, κατά τήν διάρκεια μιᾶς ἐκδηλώσεως –«γιά νά καπνίσει ἕνα τσιγάρο». Τό ἄναψε, τράβηξε μιά βαθειά ρουφηξιά καί ἀκούμπησε στά κάγκελα τοῦ ἐξώστη, καί «νά τό ’φχαριστηθεῖ», ὡς θεριακλῆς. Τό κιγκλίδωμα (σάπιο ἤ πλημμελῶς στηριγμένο) «ἔφυγε» καί ὁ Λάζαρος ἔπεσε μέ τό κεφάλι στό τσιμεντένιο δάπεδο, ἀπό ὕψος τεσσάρων μέτρων. Ὕψος, ἀπό τό ὁποῖο, ἄν ἔπεφτε «μέ τά πόδια», θά γλύτωνε μέ κάποια κατάγματα…
Εἶναι «ἡ κακιά στιγμή», εἶναι «ὁ κακός μας ὁ φλάρος», πού ἔλεγε ἡ μάνα μου, εἶναι τό «κακό τό ριζικό μας»; Πρωτίστως, εἶναι τό ἑλληνικότατο «ὤχ, ἀδερφέ!»… Ὁ Λάζαρος ἔπεσε θῦμα τῆς πανδημίας πού λέγεται «ὠχαδερφισμός»! Εἶναι βέβαιο ὅτι οὐδείς ἔδινε σημασία, οὐδείς «λογάριαζε» τό πόσο παλιά καί πόσο σάπια εἶναι τά κιγκλιδώματα. «Ἔλα τώρα, μωρέ. Ποιός βγαίνει ἔξω στό μπαλκόνι;» μπορεῖ νά σκεπτόταν ὁ (κάποιος πρέπει νά ὑπάρχει) ἁρμόδιος γιά τήν συντήρηση τοῦ κτηρίου… Ποιός κοιτάζει, ποιός ἐλέγχει τά κτήρια; Ἐδῶ, εἶπε ὁ Πρωθυπουργός, ὅτι θά «κόβει» τό 10% τοῦ ΕΝΦΙΑ σέ ὅποιον ἔχει ἀσφαλίσει τό σπίτι του καί ὅλοι μειδιοῦν! Κι ὅμως, κάθε σπίτι πρέπει νά ἀσφαλίζεται! Τόσο ἁπλά!
Γιά νά δοῦμε, τώρα, θά εἶναι ἀσφαλισμένο τό μοιραῖο κτήριο; Γιά νά δοῦμε πῶς θά ἀποζημιωθεῖ ὁ γυιός τοῦ Λάζαρου, ὁ ὁποῖος ἦταν «ὅλη του ἡ ζωή», ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος.
Δυστυχῶς, δέν εἶναι μόνον ἡ Μάνδρα, τό Μάτι, τά Τέμπη, πού συνέβησαν καί μᾶς συνετάραξαν, καί ἐν συνεχείᾳ κατασκευάσθηκε ἕνα σωστό ἀποχετευτικό καί ὁδικό δίκτυο στήν πληγεῖσα περιοχή τῆς Μάνδρας, ἐπαναχαράσσεται ἡ περιοχή στό Μάτι καί καταβάλλεται προσπάθεια ἐκσυγχρονισμοῦ τοῦ ἀπηρχαιωμένου σιδηροδρομικοῦ μας δικτύου. Τό περιστατικό πού στοίχισε τήν ζωή τοῦ Λάζαρου, πρέπει νά σημάνει τήν ἀπαρχή γιά ἐνδελεχῆ ἔλεγχο ΟΛΩΝ τῶν δημοσίων καί δημοτικῶν κτηρίων. Νά δοῦμε πόσα ἐπικίνδυνα καί σέ κακή κατάσταση θά εἶναι ἐκεῖνα πού θά ἐντοπισθοῦν!
Ὅταν ὁ ἀντιδήμαρχος Πολιτισμοῦ (ἄρα καί ἁρμόδιος γιά τήν δημοτική Βιβλιοθήκη) δέν γνωρίζει ὅτι ὑπάρχουν στά μπαλκόνια σάπια κιγκλιδώματα καί πληρώνει μέ τήν ζωή του αὐτή τήν πλημμελῆ πληροφόρηση (ἄγνοια, στήν οὐσία), τότε, δέν μπορεῖ, κάποιος φέρει μεγάλη εὐθύνη!
Εἶναι βέβαιο ὅτι τήν ὥρα πού διαβάζετε αὐτές τίς γραμμές, ὅλοι οἱ Δῆμοι τῆς χώρας ἔχουν ἀρχίσει καί ἐξετάζουν καί τσεκάρουν τά κτήριά τους! Ἔπρεπε, δηλαδή, νά πέσει θῦμα τοῦ «ὠχαδερφισμοῦ» ὁ φίλος μας καί συνάδελφος Λάζαρος Λασκαρίδης, γιά νά γίνει …«τοῦ Δήμου τό κάγκελο» (ἐπιτρέψτε μου τήν ὄχι τόσο κομψή, πλήν ἀπαραίτητη, παρέμβαση), γιά νά ἀρχίσουν οἱ ἔλεγχοι στά ἀραχνιασμένα κτήρια τοῦ δημοσίου; Πόσα σάπια μπαλκόνια, σκουριασμένες σιδεριές, ἐπικίνδυνες τζαμαρίες, ἑτοιμόρροπες ψευδοροφές καραδοκοῦν γιά νά μᾶς ἔλθουν κατακέφαλα;
Ὁ Λάζαρος Λασκαρίδης προσπάθησε –φιλότιμα, εἶναι ἀλήθεια– νά κινήσει τά πολιτιστικά πράγματα σέ ἕναν δύσκολο καί πυκνοκατοικημένο Δῆμο. Ἔπεσε θῦμα τῆς ἑλληνικῆς κατάρας τοῦ «ἄσ’ το γι’ αὔριο». Στό καλό, καλέ μας συνάδελφε…
