Τήν περασμένη Κυριακή, στόν Πειραιᾶ, ὑπῆρξε μιά σύναξη παλαιῶν αὐτοκινήτων, τά ὁποῖα ἐξετέθησαν σέ κοινή θέα, στό Πασαλιμάνι.
Ἄς μᾶς συγχωρηθεῖ πού δέν χρησιμοποιοῦμε τήν ὀνομασία Λιμήν Ζέας, ὅπως μᾶς λέει καί ἡ ἐκφωνήτρια τῶν στάσεων στό τρόλλεϋ τῆς Καστέλλας, τό ὁποῖο πλέπον περνᾶ ἀπό τήν παραλιακή μας ὁδό ὅποτε τοῦ καπνίσει. Ἀνήκουμε σέ μιά σχολή πού ἔμαθε νά τραγουδᾶ τόν Πειραιᾶ μέ τά τοπόσημά του. «Χθές τό βράδυ σέ μιά βάρκα, μπήκαμε νά πᾶμε τσάρκα/ ἀπ’ τῆς Ζέας τό λιμάνι, μέχρι τό Πασαλιμάνι» λέει τό παλιό τραγούδι τοῦ σπουδαίου Γιάννη Παπαϊωάννου. Ὁ λαϊκός βάρδος θεωρεῖ διαφορετικές τοποθεσίες τῆς Ζέας τό λιμάνι καί τό Πασαλιμάνι, ἐνῷ στήν οὐσία πρόκειται γιά τόν ἀρχαῖο λιμένα τῆς Ζέας, ἕνα ἀπό τά τρία φυσικά λιμάνια τῆς πόλεώς μας (Κανθάρου, Μουνυχίας καί Ζέας)… Στό Πασαλιμάνι, λοιπόν, ἐπί τῶν πεζοδρομίων, στάθμευσαν λαμπερά αὐτοκίνητα ἄλλων ἐποχῶν. Σεβρολέτ, Σιτροέν (βάτραχοι καί ντέ σεβώ), BMW (τά πανέμορφα δίθυρα 1602-2002), Μίνι Κοῦπερ (τά κανονικά μίνι, τά μικροσκοπικά, ὄχι τά σημερινά πού εἶναι μάξι καί χοντροκομμένα), Φίατ (ἐκεῖνα τά ὑπέροχα πεντακοσαράκια, πού σήμερα ἔχουν γίνει SUV), Ὄπελ (κάτι ὄμορφα καντέτ τοῦ ’60), Ὠτομπιάνκι (τό δημοφιλέστατο ἰταλικό μίνι τοῦ 70-80), VW (ὁ περίφημος σκαραβαῖος, τό γερμανικό αὐτοκίνητο τοῦ λαοῦ, τό πλέον λαϊκό ὄχημα στόν κόσμο), Τράιομφ (ἐκεῖνο τό ἀπίθανο herald, πού ἀποτελοῦσε τόν πόθο κάθε νέου τῆς δεκαετίας τοῦ ’70 καί πού θαύμαζαν τά κορίτσια), Ἔμ-τζί (τό ἐξαιρετικό σπόρ ἀγγλικό αὐτοκίνητο, τό ὁποῖο κέρδιζε μέ διαφορά σέ κομψότητα), Πεζώ (ποιός δέν θυμᾶται τήν λιμουζίνα, τό 404), Ρενώ (τό μικρό Ντωφέν μέ τήν μηχανή πίσω ἀλλά καί τό κατρέλ μέ ἐκεῖνον τόν συρόμενο λεβιέ ταχυτήτων).
Πέρασα ἀρκετή ὥρα, χαζεύοντας τά αὐτοκίνητα τῆς νεότητάς μας. Καί θυμόμουν πόσα ἀπό αὐτά εἶχα ὁδηγήσει. Βεβαίως, τήν ΒΜW 2002, τοῦ 1971, τήν ἔχω ἀκόμη, στήν Σαλαμῖνα, στό γκαράζ, καλοδιατηρημένη. Παρά τίς ἀντιρρήσεις τῆς κυρίας μας, ἡ ὁποία διερωτᾶται τί τό θέλεις, ἀπαντῶ μέ ἕνα ἀόριστο «θά τοῦ κάνω πλήρη ἀνακατασκευή ὅταν θά ἔχω τά χρήματα καί ἀποφεύγω τίς περαιτέρω συζητήσεις»…
Ἀπό τά χέρια μου, λοιπόν, πέρασαν ἕνα Φίατ 1100, τό Σίμκα ἐτουάλ τοῦ πατέρα μας, μέ τίς ταχύτητες στό χέρι, ἕνα κατακόκκινο Ὄπελ ρέκορντ, κόνβερτιμπλ, ἀπολαυστικότατο τά καλοκαίρια, ἡ 2002, τρία διαφορετικά Ρενώ, ἕνα ἀπίθανο Λάντσια 1000 αὐτόματο, μιά μικρή Μερσεντές Α140, μέχρι νά καταλήξουμε σέ μιά κομπρέσορ, ἡ ὁποία ἐφέτος συμπλήρωσε τά εἴκοσι χρόνια της καί μᾶς πηγαίνει μιά χαρά. Νά σᾶς πῶ τήν ἁμαρτία μου, δέν μοῦ ἀρέσουν τά σημερινά αὐτοκίνητα, πού εἶναι πολύπλοκα, πού ἔχουν ὀθόνες, αἰσθητῆρες καί διάφορα ἄλλα ἠλεκτρονικά. Λατρεύω τήν μπέμπα μου, πού ἀνοίγω τό καπώ καί γνωρίζω ποῦ βρίσκεται ἀκριβῶς τό κάθε τί. Τό καρμπυρατέρ, ὁ παπᾶς, τό σύρμα γιά τό γκάζι. Ἔπεφτα ἀπό κάτω καί μαστόρευα, μιλοῦσα μέ τό αὐτοκίνητο.
Σήμερα, ὅλα εἶναι στόν ὑπολογιστή. Ἀλλά, c’ est la vie, ὅπως λένε καί οἱ Γάλλοι…
