ΑΚΟΥΣΑ τόν Πρωθυπουργό νά μιλᾶ χθές στήν Κοινοβουλευτική του Ὁμάδα μέ ὑπερηφάνεια γιά τήν ἐπιδοματική του πολιτική.
Γιά τίς παροχές πού ἔκανε κατά τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς τετραετίας τῶν συριζέικων μνημονίων, προκειμένου νά διατηρήσει ἕνα κάποιο ἄλλοθι ἀριστεροσύνης ἔναντι ὅλων ἐκείνων πού ἐξαπάτησε μέ τίς ὑποσχέσεις του. Πρόκειται γιά τήν πολιτική τῆς Παναγιώταινας: «Ἀπό τό ὁλότελα, καλή καί ἡ Παναγιώταινα». Συμβιβαστεῖτε! Πρόκειται γιά τήν πολιτική τοῦ «κάτι». Θεωρεῖστε ὅτι «αὐτός πού δίνει ἔστω καί “κάτι” στόν λαό σώζεται ἔναντι ἐκείνου πού δέν δίνει “τίποτε”».
Δέν ὑποτιμῶ τήν ἐπίδραση αὐτῆς τῆς πολιτικῆς στίς λαϊκές πλειοψηφίες. Ὁ Ἕλληνας πάντα ἁπλώνει τό χέρι ἀνεξαρτήτως κυβερνήσεων. Ἀφιερώνω ἄπειρο χρόνο γιά νά συζητῶ καί νά ἀκούω ὅλους αὐτούς πού ὁ Τσίπρας ὀνομάζει «οἱ κάτω».
Ξέρω καλά τί κάνει μέ συνέπεια σέ ὅλη τήν θητεία του. Καί μέ τό μέρισμα, καί μέ τά ἐπιδόματα, καί μέ τό ἐγγυημένο εἰσόδημα, καί μέ τήν διαγραφή ὀφειλῶν στήν ΔΕΗ, καί μέ τό παιχνίδι τῶν καθυστερήσεων στούς πλειστηριασμούς, καί μέ τά ἐπιδόματα ἐνοικίου, καί μέ τήν ἐπιδότηση τοῦ εἰσιτηρίου τῆς ἀκτοπλοΐας (μεταφορικό ἰσοδύναμο), καί μέ τήν ἐπιδότηση τῆς δόσης τοῦ στεγαστικοῦ δανείου, καί μέ ὅλα. Τό ὀνομάζω «ταξικοποίηση τῆς κοινωνίας».
Ἔχω, ἄλλωστε, ἀκούσει ἀπό πρῶτο χέρι πῶς εἶναι νά ζεῖς μέ τήν προπληρωμένη κάρτα τοῦ ἐγγυημένου εἰσοδήματος ἀξίας 200 εὐρώ μηνιαίως, τρώγοντας διαρκῶς πίττες καλαμάκι, πῶς εἶναι νά ζεῖς μέ δωρεάν μετακίνηση στίς συγκοινωνίες καί πῶς μέ δωρεάν πρόσβαση στά νοσοκομεῖα ἔστω καί ἄν εἶσαι ἀνασφάλιστος. Γιά ἄλλους τά 200 εὐρώ μπορεῖ νά εἶναι πουρμπουάρ στόν γκρούμ πεντάστερου ξενοδοχείου, γιά ἄλλους γεῦμα γιά τέσσερεις σέ μοδᾶτο ρεστωράν, μά γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους –οἱ ὁποῖοι εἶναι πράγματι πολλοί, ἔχει δίκιο ὁ Πρωθυπουργός– τό «ξεροκόμματο» πού τούς δίνει, φθάνει γιά νά βγάλουν τόν μῆνα ἀξιοπρεπῶς. Χωρίς νά βγοῦν στήν ζητιανιά. Καί ναί, αὐτά εἶναι «μικρά βήματα δικαιοσύνης».
Ποιό εἶναι, ὅμως, τό πρόβλημα σέ ὅλο αὐτό; Νά σᾶς πῶ! Ὁ «σοσιαλισμός τῶν ἠλιθίων» τοῦ ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνει ἤδη μία νέα γενιά ἐπιδοματούχων πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι θά εἶναι ἐξαιρετικά «παραγωγικοί» στήν κάλπη πρός ὄφελος τῆς Ἀριστερᾶς –δέν ἔχω αὐταπάτες– ἀλλά σέ βάθος χρόνου ὄχι ἁπλῶς θά εἶναι ἀντιπαραγωγικοί γιά τήν οἰκονομία, ἀλλά ἄθελά τους θά τήν ὑπονομεύουν κιόλας.
Δέν μοῦ ἀρέσει ὁ ὅρος «παρασιτικές δυνάμεις τοῦ τόπου» πού χρησιμοποιοῦν ἀρκετές φορές νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, τόν θεωρῶ ὑποτιμητικό, ἀλλά κομίζω μία ἐνδιαφέρουσα πληροφορία στόν κ. Πρωθυπουργό. Διευθυντής μεγάλου ἀσφαλιστικοῦ ὀργανισμοῦ μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε προσφάτως ὅτι τά ἐπιδόματα ἐκπαιδεύουν τούς Ἕλληνες σέ ἕνα νέο εἶδος πολίτη: τόν ἐπιδοματοῦχο, ὁ ὁποῖος ἐπιδιώκει –γιά νά ἔχει δικαίωμα στά ἐπιδόματα– νά βρίσκεται μονίμως κάτω ἀπό τά ραντάρ τῆς Ἐφορίας καί τῶν Ἀσφαλιστικῶν Ὀργανισμῶν.
«Ἔρχονται καί μᾶς ζητᾶνε νά μήν τούς κολλᾶμε ἔνσημα, νά εἰσπράττουν μαῦρα, ὥστε νά μήν αὐξάνεται τό φορολογητέο τους εἰσόδημα καί χάνουν τά ἐπιδόματα! Ἐξοικειώνονται νά ζοῦν μέ τά ἐπιδόματα, τά μερίσματα καί τήν ἀλληλεγγύη, καί κάνουν μόνον δουλειές τοῦ ποδαριοῦ» μοῦ εἶπε ὁ ἄνθρωπος ἔντρομος, σημειώνοντας: «Ἄν αὐτό τό μοντέλο συνεχιστεῖ καί ὁ ἄλλος συνηθίσει νά ἔχει εἰσόδημα ἀπό τά ἐπιδόματα χωρίς στήν πραγματικότητα νά δουλεύει, σέ λίγο καιρό τά ἀσφαλιστικά ταμεῖα θά ἀποκτήσουν νέα μεγάλη τρῦπα. Δέν ξέρω ἄν τό καταλαβαίνετε, ἀγαπητέ, ἀλλά τά ἐπιδόματα ἀπειλοῦν τίς συντάξεις! Ἄν αὐτά δέν ἀρχίσουν νά καταργοῦνται σταδιακά, ὥστε νά ἔχουν οἱ πολῖτες κίνητρο νά ἐργαστοῦν, ἄρα νά δηλώνουν εἰσοδήματα καί νά καταβάλλουν εἰσφορές, τότε μήν ἀμφιβάλλεις καθόλου: ὅσες θυσίες καί ἄν κάναμε, πάλι στράφι θά πᾶνε!»
Ἄκουσα μέ προσοχή τήν ἀνάλυση ἐπιπτώσεων πού μοῦ ἔκανε ὁ Διευθυντής τοῦ Μεγάλου Ὀργανισμοῦ. Σέ ἄλλες χῶρες πού ἡ καλή νομοθέτηση συνοδεύεται ὑποχρεωτικῶς ἀπό μελέτη οἰκονομικῶν ἐπιπτώσεων κατά τά πρότυπα τοῦ ΟΟΣΑ, δέν χρειάζεται νά φθάσεις σέ αὐτό τό σημεῖο στήν πράξη γιά νά τό καταλάβεις.
Σέ προειδοποιοῦν οἱ εἰδικοί. Ἀλλά στήν πατρίδα μας, κακά τά ψέματα, αὐτά εἶναι ἄρρητα ρήματα. Ἡ ἀξία τῆς πολιτικῆς ἐδῶ ἔγκειται. Νά γεφυρώνει τήν διαφορά: νά στηρίζει ἀποφασιστικά τόν οἰκονομικά ἀδύναμο τήν στιγμή πού τό ἔχει ἀνάγκη ἀλλά μέ τόλμη νά ἐξηγεῖ ὅτι τά ἐπιδόματα δέν εἶναι γιά πάντα. Ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως. Νά ἐξηγεῖ, ἐπίσης, ὅτι ἀποστολή τῆς πολιτικῆς δέν εἶναι νά μετατρέπεις τούς φόρους σέ ἐπιδόματα ἀλλά νά δίνεις δουλειά στόν κόσμο μέ ἐπενδύσεις καί νέες θέσεις ἐργασίας.
Κοντολογίς: ἡ πολιτική μπορεῖ ταυτόχρονα νά εἶναι καί χρήσιμη καί ἀρεστή. Δέν ἔχω τήν αὐταπάτη ὅτι ὁ Πρωθυπουργός θά ἀκολουθήσει αὐτό τόν δρόμο, τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς. Οὔτε ἔχω τήν ἀπαίτηση νά καταλάβει ὅτι οἱ λιγώτεροι, πού δέν τούς θεωρεῖ ἐκλογική του πελατεία, εἶναι αὐτοί πού παράγουν τόν πλοῦτο καί τούς φόρους, πού τόν κάνουν «μάγκα» στούς πολλούς.
Οὔτε πώς μέ τήν αὔξηση τοῦ κατωτάτου μισθοῦ ὑποχρεώνει τούς «ἐργοδότες», αὐτούς πού δέν τόν ψηφίζουν, νά καλύψουν ἀπό τήν τσέπη τους παροχές πρός ἐκείνους πού τόν ψηφίζουν, τούς «φτωχοδιαβόλους». Εἶμαι, ὅμως, ὑποχρεωμένος νά προειδοποιήσω. Ἡ φιλολαϊκή πολιτική του θά καταλήξει, ἐν τέλει, σέ ἀντιλαϊκά ἀποτελέσματα. Ἀλλά ἐκεῖνος δέν θά εἶναι ἐκεῖ γιά νά τό διαχειριστεῖ. Θά τό νιώσουμε, ὅμως, καλά μετά τίς κάλπες.
