Σάββατο πρωί, μέ τόν καλό μου φίλο τόν Διονύση…
… φεύγουμε ἀπό τόν Πειραιᾶ μέ κατεύθυνση τήν Σαλαμῖνα. Κάθε Σάββατο –ἐκτός σοβαροῦ ἀπροόπτου– θά ὁδηγήσει ὁ Διονύσης τό αὐτοκίνητό του, θά φθάσουμε στό Πέραμα, θά σταματήσουμε στό περίπτερο γιά νά ἀγοράσουμε ἐφημερίδες, θά ἐπιβιβασθοῦμε στό φέρρυ-μπώτ καί θά ταξιδέψουμε μέχρι τά Παλούκια. Ἀπό ἐκεῖ, σέ δέκα λεπτά, βρισκόμαστε στό Ἀμπελάκι, στόν συνοικισμό Ἁγίας Τριάδος, ὅπου καί τό κτῆμα τοῦ παπποῦ μας, τό ὁποῖο περιποιούμεθα ὅσο μᾶς ἐπιτρέπουν τά –συνεχῶς συρρικνούμενα– οἰκονομικά μας.
Μπαίνουμε, λοιπόν, σέ ἕνα ἐπιβατηγό-ὀχηματαγωγό ro/ro, (ἡ ὀνομασία τοῦ σκάφους στή διάθεση κάθε ἁρμοδίου) καί ἕνας νεαρός, μέ πράσινο μπλουζάκι –ὅπως ὅλο τό πλήρωμα– σωματώδης, ὅπως τά «παιδιά» πού «φυλᾶνε» τίς πόρτες στά «μαγαζιά» ἤ συνοδεύουν «ἐπωνύμους», μᾶς κάνει νόημα νά πᾶμε νά «στριμωχτοῦμε» στό ἀριστερό ἄκρο τοῦ πλοίου, ἐνῶ ἡ ἀμέσως ἑπομένη λωρίδα εἶναι σχεδόν ἄδεια. «Καλύτερα νά πᾶμε στήν μέση» τοῦ λέει ὁ
Διονύσης. «Θά πᾶς ἐκεῖ πού σοῦ δείχνω ἐγώ!» τοῦ λέει ὁ «φουσκωτός», μέ ὕφος πού δέν σηκώνει ἀντίρρηση. «Ἔτσι πού μᾶς στριμώχνετε καί βάζετε στό πλοῖο πέντε ἤ ἕξι σειρές ὀχημάτων, παραβαίνετε τόν Νόμο. Ἡ νομοθεσία εἶναι σαφής, πρέπει τά αὐτοκίνητα νά ἔχουν μεταξύ τους ἀπόσταση ἑνός ὀχήματος» τοῦ λέω, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μου καί τόν κανονισμό ἀλλά καί τήν κοινή λογική «γιά νά μήν μᾶς βρεῖ κανένα κακό.» Ὁ «φουσκωτός» μοῦ λέει ἀναιδέστατα. «Καλά, ἅμα δέ σ’ ἀρέσει, κάνε μας καταγγελία στό Λιμεναρχεῖο!». «Καί φυσικά θά τούς ἐνημερώσω» τοῦ λέω. Καί τότε ὁ «μάγκας» σηκώνει τό τηλέφωνό του καί ἐκτοξεύει τήν ἔμμεση τήν ἀπειλή: «Κάτσε νά φωτογραφήσω τό ἁμάξι νά τό ἔχουμε ὑπ’ ὄψη μας!»… Ποιός εἶδε τόν θεό καί δέν τόν φοβήθηκε! Διότι μπορεῖ νά κάνεις «τόν κουτό», ἀλλά ὅταν ἀπειλεῖσαι, ὀφείλεις νά ξεκαθαρίσεις τά πράγματα. Πετάγομαι ἔξω ἀπό τό αὐτοκίνητο καί ἀρχίζω τήν ἐπίθεση, πού εἶναι ἡ καλύτερη ἄμυνα. Φωνάζοντας δυνατά, τοῦ λέω ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ ἀπειλή, ὅτι εἶναι τραμπουκισμός, ὅτι εἶναι παραβάτες τοῦ κανονισμοῦ, ὅτι, ὅτι, ὅτι. Τρέχουν τά ἄλλα μέλη τοῦ πληρώματος, τά περισσότερα «ψωμωμένα» ἐπίσης, ἀλλά ἔχουν πάρει χαμπάρι τί ἔχει συμβεῖ καί οἱ ἄλλοι ὁδηγοί, καί ἀπειλεῖται σύρραξη! «Ἔλα, πᾶμε νά ἠρεμήσεις» τοῦ λένε οἱ συνάδελφοί του καί τόν ἀπομακρύνουν.
Καί τώρα, ἄς μᾶς πεῖ τό Λιμεναρχεῖο Σαλαμῖνος, πού ἔχει τήν εὐθύνη καί πού –γιά ἕνα τριήμερο– πέρυσι ἔστειλε ἄνδρες τοῦ Σώματος καί ἐπέβλεπαν ἄν τηροῦνται οἱ ἀποστάσεις καί τά φέρρυ-μπώτ, δέν στοίβαζαν τά ὀχήματα σάν καφάσια μέ τομάτες ἀπό τήν Κρήτη πρός τόν Πειραιᾶ. Δύο-τρεῖς ἡμέρες –ἔπειτα ἀπό κάποιο μικροατύχημα– ἔκαναν «ἐλέγχους» καί τά παράτησαν. Καί τώρα, τά φέρρυ-μπώτ ξαναγεμίζουν ἀπό τό Πέραμα γιά Σαλαμῖνα κι ἔτσι καί «κάτσει ἡ στραβή», πού ἔλεγε ἡ κυρία Δούρου, θά γράφουμε γιά «τό τραγικό συμβάν», θά τρέχουμε καί δέν θά φθάνουμε! Ὅσο γιά τούς «ψωμωμένους», καλά θά κάνουν νά μήν συγχέουν τά φέρρυ-μπώτ μέ τά Μαγαζιά τῆς νύχτας κι ἄς μή χρησιμοποιοῦν μεθόδους ἐκφοβισμοῦ τούς ὁποίους λανσάρουν οἱ «μπράβοι»… Ποτέ δέν ξέρεις τί μπορεῖ νά συμβεῖ…
