Δέν εἶναι δά καί τόσο εὐχάριστο νά ἔχεις τό τραπέζι στρωμένο, νά ἔχεις ἑτοιμάσει τά πάντα, νά ἑτοιμάζεσαι νά σερβίρεις τούς καλεσμένους καί, ξαφνικά, νά ἔρχεται ἕνας ἄγνωστος καί νά σοῦ διαλύει τό σκηνικό.
Εἶναι σκληρό καί ὀδυνηρό νά ἔχεις ἁπλώσει τραχανᾶ ἐπί δεκαπέντε χρόνια, νά ἔχεις ἐπενδύσει σέ ἕνα ἀγωνιστικό σύστημα, ὅπως κάνουν οἱ διακεκριμένοι προπονητές στόν ἀθλητισμό, καί ἐκεῖ πού πλησιάζεις τήν ἐπιτυχία, νά πετάγεται ἀπό τό πουθενά τό ἀουτσάιντερ καί νά παίρνει τήν νίκη.
Τά βλέπουμε ὅλα αὐτά στά πρόσωπα τῶν χαμένων τοῦ Σύριζα, οἱ ὁποῖοι εἶχαν στρώσει τραπέζι, εἶχαν πιάσει καί τίς καρέκλες, εἶχαν βρεῖ τόν μῆνα πού τρέφει τούς ἕντεκα, ἀφοῦ, ὅπως εἶπε καί κάποιος ἀπό τούς –ἐντόνως– δυσαρεστημένους, «ἡ ἀριστερά δέν εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι κυβέρνηση»…
Ἔλα, ὅμως, πού ὅσο ἄθεος καί ἄν (λές ὅτι) εἶσαι, κάποια στιγμή ἀνακαλύπτεις ὅτι ἰσχύει πάντα τό «Ἄλλαι μέν βουλαί ἀνθρώπων, ἄλλα δέ Θεός κελεύει.»
Τό ὑπενθύμισε ἤδη καί ὁ νικητής τῆς ἐσωκομματικῆς μάχης, λέγοντας «εἶμαι ὑπέρ τοῦ διαχωρισμοῦ Κράτους-Ἐκκλησίας …πρῶτα ὁ Θεός»! Ἔ, εἶναι σκληρό, πολύ σκληρό, νά εἶσαι τρεῖς τετραετίες βουλευτής, νά ἔχεις γίνει ὑπουργός, νά ἔχεις γράψει ἱστορία (ὅπως τό πάρει κανείς) καί νά ἔρχεται κάποιος πού ἐκπροσωπεῖ καί ὑμνεῖ τό μοντέλο ἐναντίον τοῦ ὁποίου ἐσύ «ἀγωνίστηκες» μιά ζωή καί νά σοῦ λέει «ὥς ἐδῶ ἦταν»!
Γιά νά εἴμεθα, ὅμως, εἰλικρινεῖς, ὅλα δείχνουν ὅτι εἶναι περισσότεροι –στό κόμμα– ἐκεῖνοι πού τό ’φχαριστήθηκαν καί ἤδη καπάρωσαν τίς θέσεις καί τίς καρέκλες, οἱ ὁποῖες –διά μιᾶς– ἀφαιρέθηκαν ἀπό τούς ἄλλους.
Δέν τά ἔχουμε ξαναζήσει ὅλα αὐτά, εἶναι ἀλήθεια, σέ ἄλλες ἐσωκομματικές ἀναμετρήσεις. Ἐδῶ πρόκειται γιά «μιά κι ἔξω» ἐκκαθάριση λογαριασμῶν. Καί ὅλα δείχνουν ὅτι ὑπῆρξε καλά ὀργανωμένο καί κατεστρωμένο σχέδιο, μέ τίς κινήσεις καί τίς «τοποθετήσεις» νά ἔχουν σχεδιασθεῖ μέ ἐπιμέλεια καί, κυρίως, μέ τήρηση –ὑποθέτουμε– κάποιων συμφωνιῶν.
Μόνο πού –κι ἐδῶ ἄς μᾶς τό ἐπιτρέψουν καί οἱ δικοί καί οἱ ἄλλοι– ἡ πολυετής μας πεῖρα περί τήν πολιτική, διδάσκει ὅτι τό λατινικό «pacta sunt servanda» (οἱ συμφωνίες γίνονται γιά νά τηροῦνται) ἰσχύει ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἐκτός ἀπό τήν πολιτική.
Σταδιοδρομίες καί πολυετεῖς θητεῖες οἰκοδομήθηκαν ἐπάνω σέ μή τηρηθεῖσες συμφωνίες. Στήν πολιτική, ὅσο καί ἄν δώσεις τά χέρια, ὅσο καί ἄν θεωρήσεις δικούς σου κάποιους, ποτέ δέν μπορεῖς νά εἶσαι βέβαιος γιά τήν πορεία τῶν πραγμάτων.
Κάποια στιγμή, πού τό ἕτερο μέρος τῆς συμφωνίας αἰσθάνεται ἰσχυρό, αἰσθάνεται ὅτι μπορεῖ νά ξεπεράσει τά συνηθισμένα, εἶναι πολύ πιθανό, τό ἄλλο μέρος νά βρεθεῖ ἀδύναμο καί χωρίς στήριγμα.
Ἐπιτρέψτε μας, λοιπόν, νά πιστεύουμε ὅτι στό κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως τό παιγνίδι μόλις ἄρχισε. Ἡ ἔλλειψη ἰσχυροῦ ὑποβάθρου, ἡ ὁποία –ὅπως ἀπεδείχθη– χαρακτηρίζει αὐτήν τήν μορφή τῆς «ἀριστερᾶς», εἶναι «βούτυρο στό ψωμί» γιά τόν χωρίς συναίσθημα «woke» καπιταλισμό.
Ἔχουμε πολλά ἀκόμη νά δοῦμε καί οἱ ἐξελίξεις στόν λεγόμενο «δημοκρατικό χῶρο» προμηνύονται συναρπαστικές. Ἐδῶ θά εἴμαστε (prota o Theos) καί θά τά λέμε…
