Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ διακομματικοῦ προεδρείου στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων εἶχε θεωρηθεῖ μεῖζον βῆμα συναινέσεως καί προαγωγῆς κλίματος ὁμαλότητος τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς.
Εἶχε γίνει ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εἶναι δέκα χρόνια τώρα, πού ἡ παράδοσις αὐτή ἔχει ἀνατραπεῖ. Ἄρχισε μέ τόν ἀποκλεισμό τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἀπό τό προεδρεῖο. Καί δέν ἀξίζει νά ἀναλωθοῦμε στά ἐπιεχειρήματα τά ὁποῖα εἶχαν ἐπιστρατεύσει τά κόμματα γιά αὐτόν τόν ἀποκλεισμό, καθώς ἐφθάσαμε σήμερα στό σημεῖο ὁ ἀποκλεισμός νά ἐπισημοποιεῖται καί νά περιλαμβάνει περισσότερα κόμματα. Εἶναι σοβαρά πράγματα αὐτά; Εἶναι δημοκρατικές ἀντιλήψεις αὐτές; Δηλαδή ἔχει διαφορετικό βάρος ἡ ψῆφος τῶν ἀνθρώπων πού ἐπέλεξαν κόμματα τά ὁποῖα «δέν ἀρέσουν» στό σύστημα;
- Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου
Τρία κόμματα ἀπεκλείσθησαν τώρα ἀπό τό προεδρεῖο. Δύο δεξιά, οἱ Σπαρτιᾶτες καί ἡ Νίκη, καί ἕνα ἀριστερό, ἡ Πλεύση Ἐλευθερίας. Προφανῶς τά ὑπόλοιπα κόμματα, τά ὁποῖα συνήργησαν σέ αὐτόν τόν ἀποκλεισμό, δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁδήγησαν τήν Βουλή 30 χρόνια πίσω. Τί ἔχει νά πεῖ ὁ κ. Κώστας Τασούλας, ὁ ὁποῖος εἶναι πλέον πρόεδρος τεσσάρων μόνον πτερύγων τῆς Βουλῆς, ἀφοῦ τέσσερα εἶναι τά κόμματα πού τόν ἐψήφισαν; Ἀληθεύουν ἄραγε οἱ πληροφορίες πού τόν θέλουν νά «ἀπαιτεῖ» πρό τῆς ψηφοφορίας ἀπό μικρά κόμματα νά μήν ψηφίσουν τούς Σπαρτιᾶτες;
Ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα; Ἐπέκτασις τοῦ ἀποκλεισμοῦ καί περιορισμός τῆς συναινέσεως κατά τήν ἐκλογή τοῦ προεδρείου τῆς Βουλῆς. Θέλουμε νά πιστεύουμε ὅτι δέν ἦταν αὐτός ὁ σκοπός τοῦ κ. Κωνσταντίνου Τασούλα, ὁ ὁποῖος ἔχει κατά τό παρελθόν ἀποδείξει τήν ἀξία του, ὡς κοινοβουλευτικοῦ ἀνδρός. Εὑρισκόμεθα ὅμως πρό μίας γενικώτερης καταστάσεως ἀμφισβητήσεως τῶν καθιερωμένων ἠθῶν τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. Κατά τοῦτο, ἔχουμε μία συνέχεια πράξεων ὑποβαθμίσεως τοῦ κύρους τῆς νομοθετικῆς ἐξουσίας, πού εἶχαν ἀρχίσει ἐπί διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ.
Δέν περιμέναμε ὅτι τέτοια φαινόμενα θά τά βλέπαμε μέ μιά κυβέρνηση πού θέλει νά λέγεται φιλελεύθερη. Βεβαίως, γιά νά διαμορφωθεῖ αὐτή ἡ κατάστασις, συνέπραξαν καί τά μεγαλύτερα κόμματα τῆς ἀντιπολιτεύσεως. Πρωταρχικῶς ὅμως τήν εὐθύνη τήν φέρει ἡ Κυβέρνησις. Θά μποροῦσε, ἄν ἤθελε, νά μήν ἐπιτρέψει νά ὑπάρξουν ἀποκλεισμοί. Δέν ἤθελε ὅμως. Ἡ στάσις της δέ αὐτή κατά τήν ἔναρξη τῆς νέας περιόδου τῆς Βουλῆς θέτει πολλά ἐρωτήματα ὡς πρός τό ἐάν θά τηρηθοῦν οἱ ὁδηγίες τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά μή ἐπίδειξη ἀλαζονείας. Γιά νά μήν ἀναφερθοῦμε στό ἰδιαίτερο βάρος πού συνιστᾶ τό γεγονός, πώς ἡ ἀντιπολίτευσις εἶναι τόσο ἀσθενής. Εἶπαν στήν Νέα Δημοκρατία –καί πολύ σωστά– ὅτι στό ἴδιο τό κυβερνῶν κόμμα πέφτει ἡ εὐθύνη τῆς ἀσκήσεως καί ἀντιπολιτεύσεως. Ἔτσι τό ἀντιλαμβάνονται αὐτό;
Καί ἐν κατακλεῖδι, μέ τήν τακτική τῶν ἀποκλεισμῶν τί κατάφεραν; Οἱ προσπάθειες δικαστικοῦ ἀποκλεισμοῦ κομμάτων ἐν τέλει τά ἐνεδυνάμωσαν. Οἱ ἐπιθέσεις μέ ἀγοραίους χαρακτηρισμούς κατά ἄλλων κομμάτων, τά ἔφεραν μέσα στήν Βουλή. Καί «ὅλως τυχαίως» αὐτά εἶναι τά κόμματα πού χθές ἀπεκλείσθησαν ἀπό τό προεδρεῖο τῆς Βουλῆς. Δέν ἀντιλαμβάνεται κανείς στό Μέγαρο Μαξίμου καί στήν ὁδό Πειραιῶς ὅτι συνεχίζοντας τήν τακτική τῶν ἀποκλεισμῶν, μετά ἀπό λίγες θητεῖες, τά προεδρεῖα τοῦ κοινοβουλίου μπορεῖ νά καταντήσουν μονοκομματικά; Δηλαδή στόν τομέα τῆς συναινέσεως καί τῆς κοινοβουλευτικῆς εὐπρεπείας θά ἔχουμε κάνει «μιά τρῦπα στό νερό».
