Εἶχα κι ἐγώ τήν τρέλλα τοῦ κυνηγιοῦ
Ἀπό μικρός, πού ὁ πατέρας μου εἶχε ἀγοράσει ἕνα ἀεροβόλο Diana μέ τά γνωστά σκάγια «ποτηράκια», ἔμαθα ἀρχικά νά σημαδεύω τίς λάμπες τῆς ΔΕΗ κι ἀργότερα κάποια ἔρμα πουλάκια στό δάσος τοῦ Παλαιοῦ Μπογιατίου, πρίν ἡ περιοχή ἀλλάξει ὄνομα καί χαρακτῆρα…
Ἀργότερα, ἀποκτήσαμε μιά καραμπίνα Μπερέτα καί ἀκολούθησα μερικές φορές σέ κυνήγια τόν θεῖο μου, πού ἦταν μανιώδης κυνηγός. Ἡ ἐμπειρία, ὅμως, μοῦ ἔδειξε ὅτι ὁ θεῖος Σπῦρος ἦταν πολύ καλύτερος στό μάζεμα τῶν ραδικιῶν καί στήν ἐπισήμανση τῶν καλύτερων «χασαποταβερνῶν» στά Βίλλια, ὅπου κατέληγαν οἱ «κυνηγοί» συνήθως μέ ἄδεια χέρια!
Πέταξα τό ὅπλο καί κάθε τί πού εἶχε σχέση μέ τό κυνῆγι ὅταν βρέθηκα νά σημαδεύω μέ τό ὅπλο ἕναν τσαλαπετεινό. Κι ἐκεῖ πού τόν ἔχω στό πιάτο, ἀνοίγει τό πολύχρωμο λοφίο του καί μαρμαρώνω. «Τί πάω νά κάνω;» σκέφτηκα καί ἔκτοτε δέν ἔχω ἀγγίξει ἴχνος κυνηγετικοῦ ὅπλου, ἐνῶ μοῦ εἶναι ἀπεχθής ἀκόμη καί ἡ σκέψη νά «στήνω καρτέρι» γιά νά ἀφαιρέσω τήν ζωή κάποιου πλάσματος τῆς φύσεως… Πολύ θά ἤθελα νά σταματήσει αὐτό τό βάρβαρο «σπόρ», ἀλλά γνωρίζω ὅτι κάτι τέτοιο δέν εἶναι δυνατόν, σέ μιά ἐποχή πού τά ὅπλα ἔχουν γίνει μέρος τῆς καθημερινότητός μας.
Μοῦ ἦλθαν ὅλα αὐτά στό μυαλό, καθώς διάβαζα γιά τήν –μιά ἀκόμη– «κυνηγετική τραγωδία» πού σημειώθηκε στήν περιοχή τῆς Ἄρτας, μέ ἕναν δεκαεξάχρονο μαθητή, νά πυροβολεῖ καί νά τραυματίζει θανάσιμα τόν θεῖο του, τόν ὁποῖο ἐξέλαβε ὡς θήραμα καί ἐν συνεχείᾳ νά αὐτοπυροβολεῖται καί νά νοσηλεύεται πλέον σέ κρίσιμη κατάσταση!
Καί δέν ἔχει περάσει παρά ἐλάχιστος χρόνος, πού στό Νεστόριο τῆς Καστοριᾶς ὁ παπποῦς τραυμάτισε σοβαρά τόν ἐγγονό του, 26 ἐτῶν, ἐνῶ κυνηγοῦσαν. Λιγότερος ἀκόμη χρόνος, ἔχει παρέλθει ἀφ’ ὅτου ἕνας ἀκόμη κυνηγός, εἰκοσιτριῶν ἐτῶν, μετεφέρθη στό Νοσοκομεῖο μέ διαμπερές τραῦμα στόν λαιμό. Τόν εἶχε πυροβολήσει –ἐκ λάθους, φυσικά– ἕνας ἀπό τήν συντροφιά μέ τήν ὁποία εἶχαν βγεῖ καρτέρι γιά ἀγριογούρουνα.
Μίλησα μέ φίλο κυνηγό καί ἦταν κατηγορηματικός. «Ἄν προσέχεις δέν κάνεις λάθη. Φοροῦσαν φωσφορίζοντα γιλέκα; Εἶχαν κρατήσει τίς σωστές ἀποστάσεις;» ἄρχισε νά μέ ρωτᾶ.
«Καλά, ἔχει τόση μεγάλη σημασία τό νά στήνουν, ἕνα σωρό μαντράχαλοι, καρτέρι γιά νά σκοτώσουν “μπαμπέσικα” ἕνα ἄμοιρο ζῶο;» τοῦ ἀπάντησα. Καί τότε ἄρχισε τά γνωστά περί «τῆς ἰσορροπίας τῆς φύσεως» καί τά περί τοῦ ὅτι «οἱ κυνηγοί εἶναι οἱ πλέον ἀξιόπιστοι οἰκολόγοι», τά γνωστά δηλαδή τσιτάτα πού ἀκοῦμε ἔπειτα ἀπό κάθε τέτοιου εἴδους τραγωδία.
«Δηλαδή, προτιμᾶς νά κατεβαίνουν τά ἀγριογούρουνα καί νά βόσκουν στήν Ἑκάλη;» μέ ρώτησε. Τοῦ ἀπάντησα ὅτι οὐδόλως μέ ἐνοχλεῖ ἡ ἰδέα τοῦ σουλάτσου τῶν ἀγριοχοίρων στήν Ἑκάλη καί τόν Διόνυσο, ὅπως οὐδόλως μέ ἐνόχλησε ἡ παρουσία μιᾶς οἰκογένειας ἀπό φώκιες πού ἐνεφανίσθη στήν Πειραϊκή, ὅπως καί τά παιγνίδια κάποιων δελφινιῶν, πού βγῆκαν στά ρηχά τῆς ἀκτογραμμῆς τῆς ἀθηναϊκῆς Ριβιέρας κατά τό μεγάλο «λοκ-ντάουν» τῆς πανδημίας, τότε, πού εἶχε μείνει ἀνέγγιχτη ἡ φύση. Ἀλλά, δέν φάνηκε νά μέ ἄκουσε…
