Ὡς φίλος τοῦ ποδοσφαίρου, χαίρομαι πού…
… ἕνας διάσημος καί καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, ἔστω καί στάς δυσμάς τῆς σταδιοδρομίας του, ἔρχεται νά ἀγωνισθεῖ στήν Ἑλλάδα. Ἀναφέρομαι στόν Μαρσέλο, τόν ὁποῖο πρόσθεσε στό δυναμικό του ὁ «Ὀλυμπιακός». Ὁπωσδήποτε, ἡ ἔλευση ποδοσφαιριστῶν ἀξίας, ὠφελεῖ τό ἑλληνικό ποδόσφαιρο. Τό ὁποῖο, ὅμως, κάθε ἄλλο παρά …ἑλληνικό εἶναι, καθώς ἐλάχιστοι Ἕλληνες ἀγωνίζονται στίς ὁμάδες τῆς μεγάλης κατηγορίας καί, δυστυχῶς, ὅσοι Ἕλληνες ξεχωρίζουν, φεύγουν γιά ὁμάδες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπου καί διαπρέπουν.
Θά θέλαμε, ὅμως, νά σταθοῦμε στήν -ὁμολογουμένως- ἐντυπωσιακή ὑποδοχή τοῦ ἐκ Βραζιλίας ποδοσφαιριστῆ, τόν ὁποῖο ἀποθέωσαν χιλιάδες ὀπαδοί τῆς νέας του ὁμάδας στό γήπεδο τοῦ Νέου Φαλήρου, ὅπου ὑπῆρχε μέχρι πρό εἰκοσαετίας καί πλέον τό θρυλικό «Στάδιο Καραϊσκάκη», κυψέλη τοῦ ἑλληνικοῦ κλασσικοῦ ἀθλητισμοῦ, πού διέθετε καί γήπεδο ποδοσφαίρου γιά τίς ὁμάδες τοῦ «Ἐθνικοῦ» καί τοῦ «Ὀλυμπιακοῦ» Πειραιῶς.
Καθώς, λοιπόν, βλέπαμε τίς χιλιάδες τῶν ὀπαδῶν νά παραληροῦν στίς κερκίδες, σκεφθήκαμε πόσο ἄδικη εἶναι μερικές φορές ἡ κοινωνία. Ὁ Γιῶργος Σεφέρης (1963) καί ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης (1979) τιμήθηκαν μέ τό Βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κέρδισαν, δηλαδή, τόν σημαντικότερο τίτλο, παγκοσμίως, στόν δικό τους χῶρο. Φυσικά, στό ἀεροδρόμιο τούς ὑποδέχθηκαν οἱ συγγενεῖς τους! Δέν ὑπῆρξε «λαϊκή κινητοποίηση», δέν ὑπῆρξε «αὐθόρμητη λαοθάλασσα». Ἀντιθέτως, τό 1987, ὅταν ἡ Ἐθνική Ἑλλάδος κέρδισε τό Εὐρωπαϊκό Πρωτάθλημα στό μπάσκετ, οἱ Ἕλληνες ξεχύθηκαν στούς δρόμους, στήν Ἀθήνα, τόν Πειραιᾶ, τήν Θεσσαλονίκη καί σέ κάθε πόλη καί χωριό! Τό ἴδιο συνέβη καί τό 2004, ὅταν κερδίσαμε, στό ποδόσφαιρο, τό Κύπελλο Εὐρώπης.
Τί συμβαίνει, λοιπόν; Εἴμαστε ἕνας λαός, πού ἀδιαφορεῖ γιά τά γράμματα καί τίς τέχνες καί τόν ἐνδιαφέρει μόνο ἡ «μπάλα»; Μεταξύ μας, δέν εἴμαστε καί ἀπό τούς πιό «λογοτεχνόφιλους» τοῦ κόσμου! Ἀλλά παντοῦ τό ἴδιο συμβαίνει. Στήν Ἱσπανία οὐδέποτε ὑποδέχθηκαν χιλιάδες λαοῦ τόν Πικάσο, τόν Νταλί, τόν Γκαουντί, ἀλλά ἀποθέωσαν τόν Μέσι, τόν Ρονάλντο καί ἄλλους. Στήν Ἀργεντινή δέν ὑποδέχθηκαν τόν Μπόρχες μυριάδες λαοῦ, ἀλλά ἀποθέωσαν τήν ἐθνική ὁμάδα ὅταν κέρδισε τό Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά τήν στυγνή δικτατορία τοῦ Βιντέλα! Δέν εἶναι ἡ Λογοτεχνία καί οἱ Τέχνες, λοιπόν, ἐκεῖνες πού συνεγείρουν τά πλήθη. Ὁπωσδήποτε, τόν Σεφέρη, τόν Ἐλύτη, τόν Μπόρχες, τόν Μπουκάϊ, τόν Μάρκες, τούς ἔχουν διαβάσει καί ἀγαπήσει πολλά ἑκατομμύρια λαοῦ. Ἀλλά ἡ Ποίηση καί ἡ Λογοτεχνία δέν βγάζουν τόν κόσμο στούς δρόμους! Διαβάζοντας, τά συναισθήματα εἶναι σιωπηλά καί οἱ ἐκρήξεις ἐσωτερικές. Τά σπόρ ἐπιτρέπουν τίς φωνές, τά συνθήματα, τίς ζητωκραυγές. Ὅπως ἀκριβῶς καί ἡ πολιτική. Κι αὐτό τό γνωρίζουν καλά τόσο οἱ «πρόεδροι» (δηλαδή οἱ χρηματοδότες) τῶν ποδοσφαιρικῶν ἀνωνύμων ἑταιρειῶν ὅσο καί οἱ πολιτικοί!
