Προχθές ἔφυγε ἀπό τήν ζωή ὁ Γιάννης Φύτρας
Μπορεῖ τό ὄνομά του νά μήν εἶναι τόσο γνωστό στό εὐρύ κοινό. Δέν ἦταν στάρ τῆς τηλεοράσεως, δέν ἦταν «μαϊντανός» σέ πάνελ, δέν ἦταν πολιτικός, οὔτε συνοδός γνωστῶν κυριῶν. Ἦταν δημοσιογράφος! Ἕνας ἀπό τούς δημοσιογράφους ἐκείνους, πού ἔγραφαν στίς ἐφημερίδες σάν νά ἔγραφαν μουσική! Ἦταν ἕνας ἀπό τούς βετεράνους, ἀπό τούς τελευταίους τῆς «παλαιᾶς σχολῆς».
Γεννημένος τό 1935, Πειραιώτης, μέ καταγωγή ἀπό τή Μάνη, εἶχε μέσα του τήν ἔφεση πρός τό γράψιμο. Καί δέν ἄργησε νά τήν ἀποτυπώσει στό χαρτί. Ἀρχικά στό Γυμνάσιο καί ἀμέσως ἔπειτα ἀπό τήν θητεία του, στό δημοσιογραφικό χαρτί καί στίς ἐφημερίδες. Στήν «Φωνή τοῦ Πειραιῶς» καί ἐν συνεχείᾳ στόν «Ἐλεύθερο Κόσμο» τοῦ Σάββα Κωνσταντόπουλου. Ἀκολούθως στά «Σημερινά» καί στήν Μεταπολίτευση στήν «Ἀθηναϊκή», γιά νά μεταπηδήσει στήν «Ἐλευθεροτυπία», ὅπου ἔκανε τήν μεγάλη καριέρα.
Ὀφείλω πολλά στόν Φύτρα. Κατ’ ἀρχάς εἶναι ἐκεῖνος πού μέ ξενέρωσε στό θέμα τοῦ ἀστυνομικοῦ ρεπορτάζ. Ἤμουν ἀκόμη τζόβενο στήν «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, ὅταν μοῦ τηλεφώνησε στό ἑστιατόριο τοῦ Τζίτζη, στό Πασαλιμάνι, ὅπου γευμάτιζα μέ τήν μνηστή (σήμερα σύζυγο). Τότε δέν εἴχαμε κινητά καί, ὅταν δέν ἤμασταν σπίτι, δίναμε στήν Ἀστυνομία καί στόν Θάλαμο τοῦ ὑπουργείου Ναυτιλίας τό τηλέφωνο τοῦ χώρου στόν ὁποῖο θά βρισκόμασταν.
«Ἔρχομαι νά σέ πάρω, φόνος στό Σχιστό» μοῦ λέει. Ἦρθε, μέ πῆρε μέ τό λευκό του «Πόλσκι» καί πήγαμε στόν τόπο τοῦ ἐγκλήματος. Ὁ ζηλόφθονος μεσῆλιξ ἐραστής, εἶχε πυροβολήσει στό κεφάλι τήν ὕπανδρη ἐρωμένη καί ἐν συνεχείᾳ εἶχε θρυμματίσει τόν ἐγκέφαλό του μέ τό ἴδιο δίκαννο! Ἔχοντας πιεῖ δυό-τρεῖς μπύρες στοῦ Τζίτζη «ἐτέλουν, μερικῶς, ἐν εὐθυμίᾳ» ὅπως θά ἔγραφε τό Ἀστυνομικό Δελτίο. Ἔτσι, ἄφησα πίσω μου τόν Φύτρα καί τόν Ἀγκαβανάκη (τῶν «Νέων») καί βρέθηκα «ἐπί τόπου». Εἶδα τά πάντα καί τούς τά περιέγραψα μέ τόν καλύτερο τρόπο. Ἔκτοτε, μπῆκα στήν στενή «ὁμάδα Φύτρα». Καί κοντά του ἔμαθα τί θά πεῖ «Ρεπορτάζ», ὑπό ἐκεῖνες τίς συνθῆκες! Τρέξιμο, ξενύχτι, συνεχής ἐγρήγορση. Καί, παράλληλα, διάβασμα καί συνεχής ἐνημέρωση. Ὄντας ἄμισθος ἀκόμη στήν «Βραδυνή», ἐργαζόμουν καί τήν νύχτα ὡς μουσικός (μέχρι τό 1975). Ὁ Φύτρας ἦταν ὁ μόνος ἀπό τό ρεπορτάζ πού γνώριζε τό μυστικό. Δέν τό ἀπεκάλυψε παρά ὅταν εἶχα πλέον τερματίσει τήν μουσική περιπλάνηση. Σέ μιά συγκέντρωσή μας, τοῦ «Πειραϊκοῦ-Ναυτιλιακοῦ ρεπορτάζ», στήν ταβέρνα τοῦ Κωβαίου, εἶπε ὑψώνοντας τό ποτήρι: «Στήν ὑγεία τοῦ “χίπυ” (ἔτσι μέ ἀποκαλοῦσε ἐπειδή εἶχα ἐμφάνιση “Τζών Λένον”) ὁ ὁποῖος ἔμαθε τό καλύτερο ρεπορτάζ δίπλα στόν Ζαμπέτα!». Καλό κατευόδιο, Γιάννη Φύτρα! Θά θυμᾶμαι πάντα ἐκεῖνα τά πρωινά, μέ τόν Γιῶργο Κοντογιάννη νά φέρνει στό «Ἰρένε» τήν ὄμορφη γωνιά τῆς Πειραϊκῆς, τόν Βασίλη Τσιτσάνη (πού μόλις πρό ὀλίγου εἶχε τελειώσει τό πρόγραμμα στό «Χάραμα») καί ἐκεῖ, μέ τόν Μιχάλη Παπαδόπουλο καί τόν Στέλιο Τραϊφόρο, νά πίνουμε τόν πρῶτο καφέ τῆς ἡμέρας ἐνῶ ὁ «δάσκαλος» ἀρεσκόταν νά μᾶς διηγεῖται ἐκεῖνες τίς ὑπέροχες ἱστορίες! Ὁ Γιάννης Φύτρας πῆρε μαζί του μιά ὄμορφη, δύσκολη, σκληρή ἀλλά ἀληθινή ἐποχή τῆς δημοσιογραφίας. Ἐποχή πού δέν θά τήν ξαναζήσει κανείς!
