Περίλυπος ἐστίν ἡ ψυχή μας ἕως θανάτου. Δέν μπορεῖ νά ἀφήσει ἄνθρωπο ἀσυγκίνητο ἡ ἀεροπορική τραγωδία τῆς Καρύστου.
Ὑπέρ πατρίδος ἔπεσαν οἱ πιλότοι τοῦ ταλαιπωρημένου ἀεροσκάφους.
Ἥρωες, οἱ ὁποῖοι ὑπερβαίνουν, χωρίς ἀμφιβολία, τά ὅριά τους, στόν ἀγῶνα γιά τήν καταπολέμηση τῶν πυρκαϊῶν, πού ἀφανίζουν τήν χλωρίδα καί τήν πανίδα τῆς σχεδόν ἀποψιλωμένης Ἑλλάδας.
Δόξα καί τιμή στά ἡρωικά παιδιά μας, πού θυσιάσθηκαν γιά νά σώσουν τήν ζωή καί τίς περιουσίες τῶν συμπατριωτῶν τους. Ἀλήθεια, ποιός εἶναι ὁ μισθός αὐτῶν τῶν ἡρώων; Οἱ συντάξεις τους; Δέν θά «λαϊκίσουμε», προσπαθῶντας νά συγκρίνουμε τούς μισθούς «δύο ὀρνίθων» αὐτῶν τῶν μαχητῶν τῆς πατρίδας μέ τούς μισθούς ἄλλων, πού ἔμαθαν νά «τρυπώνουν» πάνω-κάτω καί πλαγίως «στά πράγματα».
Γιά τούς δύο ἥρωες, ἐπικήδειος, οἱ στίχοι τοῦ μεγάλου μας ποιητῆ Κώστα Τριπολίτη: «Ἔβγαλε βρώμα ἡ Ἱστορία, ὅτι ξοφλήσαμε, εἴμαστε, λέει, τό παρατράγουδο στά ὡραῖα ἄσματα/ καί ἐπιτέλους, σκασμός οἱ ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στό ἑξῆς θά παίζουμε σ’ αὐτό τό θίασο μόνο ὡς φαντάσματα./Κάτω οἱ σημαῖες στίς λεωφόρους πού παρελάσαμε, ἄλλαξαν λέει τ’ ἀνεμολόγια καί οἱ ὁρίζοντες,/μᾶς κάνουν χάρη, πού μᾶς ἀνέχονται καί πού γελάσαμε, τώρα δημόσια θά ’χουν μικρόφωνο μόνο οἱ γνωρίζοντες./Βγῆκαν δελτία καί ἐπισήμως ἀνακοινώθηκε, εἴμαστε λάθος μές τό κεφάλαιο τοῦ λάθος λήμματος,/ὁ σάπιος κόσμος ἐκεῖ πού σάπιζε ξανατονώθηκε, κι οἱ ἐξεγέρσεις μας εἶναι ἐν γένει ἐκτός τοῦ κλίματος./Δήλωσε ἡ τσούλα ἡ Ἱστορία, ὅτι γεράσαμε, τίς ἐμμονές μας περισυλλέγουνε τά σκουπιδιάρικα,/ὄνειρα ξένα, ράκη ἀλλότρια ζητωκραυγάσαμε καί τώρα εἰσπράττουμε ἀπ’ τήν ἐξέδρα μας βροχή δεκάρικα./Ξέσκισε ἡ πόρνη ἡ Ἱστορία ἀρχαῖα ὁράματα, τώρα γιά σέρβις μᾶς ξαποστέλνει καί γιά χαμόμηλο,/τήν παρθενιά της ἐπανορθώσαμε σφιχτά μέ ράμματα, τήν κουβαλήσαμε καί μᾶς κουβάλησε στόν ἀνεμόμυλο!/…
Τόσες μέρες, πού μαίνονται οἱ ἀνά τήν πατρίδα φωτιές (ἐπιτρέψτε μας νά ἐμμένουμε στήν ἄποψη περί ἐμπρησμῶν), ποιός μίλησε γιά τούς πιλότους τῶν ἀεροσκαφῶν καί τῶν ἑλικοπτέρων;
«Θέλουμε περισσότερα ἀεροπλάνα» ἀκούγαμε συνεχῶς στίς ἀνταποκρίσεις τῶν ρεπόρτερ, νά λένε οἱ κάτοικοι τῶν φλεγομένων περιοχῶν. Τά ἀεροπλάνα, ὅμως, τά ὁδηγοῦν ἄνθρωποι, ὄχι ρομπότ.
Καί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὅρια στίς ἀντοχές. Ὅρια πού, ἄν τά ὑπερβεῖς, μπορεῖ εὔκολα ὁ δεξιός σου πλωτῆρας νά «βρεῖ» σέ ἕναν κορμό, σέ μιά κορυφή δένδρου καί νά χάσει τό ἤδη καταπονημένο ἀεροσκάφος τήν ἀπαραίτητη ἰσορροπία του.
Σέ λίγες ἡμέρες, ὅλοι θά μιλοῦμε γιά τίς φωτιές καί γιά τόν «κρανίου τόπο» πού θά ἔχουν ἀφήσει πίσω τους. Κανείς δέν θυμᾶται καί ἐλάχιστοι μνημονεύουν πιά τούς δύο νεκρούς πιλότους ἀπό τήν πτώση τοῦ πυροσβεστικοῦ ἀεροσκάφους στίς 22 Ἰουλίου τοῦ 2007 στά Στύρα Εὐβοίας, ἐκείνη τοῦ ἀεροσκάφους στήν Ἀργαλαστή, στίς 15 Ἰουλίου τοῦ 2000, ὅπου χάσαμε ἄλλους δύο ἥρωες πιλότους καί τήν πρώτη πτώση «Κανανταίρ», στίς 22 Αὐγούστου τοῦ 1993 στό Αἴγιο, μέ δύο ἐπίσης ἥρωες πιλότους νεκρούς.
Ὑπέρ πατρίδος ἔπεσαν καί οἱ δύο νέοι Ἴκαροί μας. Στά μέτωπα τοῦ πύρινου ὀλέθρου, πού καταστρέφει χρόνο μέ τόν χρόνο τήν πατρίδα μας. Καί ἡμεῖς, ἄδομεν, φάλτσα καί τραγικά, σκυλεύοντας τά πάντα, σέ κάθε εὐκαιρία. Κρῖμα, δέν μᾶς ἀξίζει τέτοιο τέλος…
