Προσπαθῶ, καιρό τώρα, νά πείσω τόν ἑαυτό μου ὅτι δέν εἶμαι ἐξαρτημένος ἀπό τό «κινητό» καί τόν ὑπολογιστή μου
Δέν τά ἔχω καταφέρει καί ἀπορῶ γιά τό πῶς, ἐνῶ ἀντιστάθηκα σέ ὅλες τίς ἄλλες ἐξαρτήσεις (καί πέτυχα νά σταθῶ μακρυά ἀπό ποτά, τσιγάρα, τζόγο, καί τό μόνο μου «πάθος» εἶναι ὁ Ἐθνικός Πειραιῶς), δέν κατόρθωσα (ἀκόμη) νά ἀποφύγω τό «δέσιμο» μέ τά προαναφερθέντα μηχανήματα!
Οὔτε θυμᾶμαι πόσες φορές ἔχω γυρίσει πίσω στό σπίτι, ἐνῶ ἔχω σχεδόν φθάσει στό γραφεῖο, ἐπειδή ξέχασα νά πάρω μαζί μου τό «κινητό».
Καί δέν εἶναι ὅτι «φοβᾶμαι» μήπως ἀπαντήσει κάποιος ἄλλος στήν θέση μου ἤ μήπως «ψάξει» τό τηλέφωνο. Εἶναι «κάτι ἄλλο» πού μοῦ ἐπιβάλλει νά γυρίσω, «κάτι» πού μέ ἔχει πείσει ὅτι αὐτή ἡ μικρή συσκευή εἶναι τελικῶς ἕνα μέρος τοῦ σώματός μου, ἕνα συμπλήρωμα τοῦ ἐγκεφάλου μου, μιά προέκταση τῶν ὀφθαλμῶν καί τῶν ὤτων μου!
Τί μᾶς ἔχει συμβεῖ, λοιπόν, μέ τήν «τεχνολογία»; Πῶς κατόρθωσαν οἱ δημιουργοί της νά μᾶς τήν «περάσουν» ὡς ἀπαραίτητο συστατικό τῆς καθημερινότητάς μας;
«Πάρε μου ὅ,τι θέλεις, ἀλλά μήν μοῦ πάρεις τό κινητό» ἔλεγε προχθές στήν τηλεόραση μιά πρωταγωνίστρια ἑνός «σήριαλ» στόν κακοποιό, πού ἐπιχειροῦσε νά τήν ληστέψει! Καί εἶναι ἀλήθεια. Προτιμοῦν πολλοί νά χάσουν κάτι πολύτιμο, παρά τό κινητό τους τηλέφωνο!
Θά πρέπει νά ἔχω χάσει μέχρι σήμερα περισσότερες ἀπό δέκα συσκευές! Καί ποτέ, μά ποτέ, δέν εἶχα –καί δέν ἔχω– φροντίσει νά ἀποθηκεύσω τόν κατάλογο τῶν τηλεφώνων καί τῶν μηνυμάτων μου σέ κάποιο «στίκ» ἤ στόν ὑπολογιστή μου! Καί «φτοῦ κι ἀπ’ τήν ἀρχή», νά μαζεύω τηλέφωνα ἤ νά ἀποθηκεύω τούς ἀριθμούς ὅσων μέ καλοῦσαν! Κόλαση! Καί πάντα ὅταν διαπίστωνα ὅτι εἶχα χάσει (ἤ μοῦ εἶχαν κλέψει) τό κινητό, ἔσπευδα νά ἐνημερώσω τήν ἑταιρεία νά τό ἀπενεργοποιήσει, ἐπειδή ὁ κατάλογος τῶν τηλεφώνων μου θά μποροῦσε νά «μοσχοπουληθεῖ», καθώς περιλαμβάνονταν (καί περιλαμβάνονται) σέ αὐτόν ἑκατοντάδες «ἐπώνυμα» πρόσωπα!
Δέν δύναμαι, λοιπόν, νά ἀποχωριστῶ τό κινητό τηλέφωνο. Μόνο ὅταν βρεθοῦμε στό ἐξοχικό ἤ σέ διακοπές, τό ἀποχωρίζομαι, τό ἀφήνω πολλές φορές στό σπίτι καί ἀπαντῶ ἐπιλεκτικῶς στά τηλεφωνήματα πού ἔχω δεχθεῖ ἐν τῆ ἀπουσία μου…
Εἶναι, ὅμως, καί ὁ ὑπολογιστής. Μέ τό πού θά σηκωθῶ τό πρωί, θά σπεύσω στό γραφεῖο, θά καθίσω στήν πολυθρόνα, θά πιάσω τό «ποντίκι» καί θά ἐπισκεφθῶ τά «εἰσερχόμενα» γιά νά δῶ ἄν ὑπάρχει κάποιο νέο e.mail. Πάντα ὑπάρχει κάτι νέο, πάντα θά ἀσχοληθῶ γιά λίγο καί ἔπειτα θά «μπῶ» στό «φαίησμπουκ», στό «τουΐτερ» καί ἐν συνεχεία σέ κάποιο ἀπό τά ἐνημερωτικά «σάιτ», γιά νά ἀπολαύσω τά πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων. Ἔπειτα, θά «σερφάρω» στά μεγάλα διεθνῆ πρακτορεῖα γιά νά πληροφορηθῶ τά τεκταινόμενα καί ἔπειτα ἀπό ὅλα αὐτά θά ἀναζητήσω τήν παρέα τοῦ πρωινοῦ καφέ!
Δυστυχῶς, ἀγαπητοί, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια «μά, δέν μπορεῖς νά κάνεις ἀλλιῶς, ἀφοῦ μετέχεις στό παιγνίδι τῆς ἐνημέρωσης καί τῆς πληροφορίας» μοῦ λέει ὁ γιός μου. Κι ἔχει δίκιο. Καί δέν θέλω νά μήν μετέχω!
