Μοῦ γράφει καλός φίλος:
«Πενῆντα δύο πυρκαγιές χθές, πού ἔπνεαν ἰσχυροί ἄνεμοι… Σέ διάφορα, διάσπαρτα σημεῖα, ἀνά τή χώρα… Καί εἴμαστε ἀρχές Ἰουλίου… Κάποιοι ἀκόμη μηρυκάζουν ὅτι πρόκειται “γιά γέροντες πού …ψήνουν σουβλάκια καί …ἀγρότες πού καῖνε χόρτα». Ὄχι πώς δέν ὑπάρχουν καί τέτοιοι, ἀνεύθυνοι, δυστυχῶς ὑπάρχουν. Ὅμως, ὅλο αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνεται τυχαῖα… Δέν μπορεῖ νά… συνεργάζονται τόσο …ἀποτελεσματικά ἀνεύθυνοι γέροντες καί …ἀγρότες!
Ὅλο αὐτό παραπέμπει σέ ὀργανωμένο σχέδιο ἐναντίον τῆς χώρας. Ἀποτελεῖ μιά μορφή ὑβριδικοῦ πολέμου, πού ἀποδυναμώνει τήν πατρίδα, βραχυπρόθεσμα, καί τήν καταστρέφει μακροπρόθεσμα. Καί εἶναι θλιβερό, πού κάποιοι λειτουργοῦν μέ ὅρους… ἀντιπολίτευσης. Καμμιά κυβέρνηση δέν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει πενῆντα δύο διάσπαρτες πυρκαγιές, μέ τό γνωστό ἀνάγλυφο τίς χώρας μας, σέ μιά μέρα… Ἀκόμη καί ἄν εἴχαμε ὅλο τό στόλο πυροσβεστικῶν ἀεροπλάνων τῆς Εὐρώπης… Φωνάζουμε χρόνια, ἡ προστασία τοῦ δασικοῦ πλούτου τῆς χώρας εἶναι ἐθνική προτεραιότητα… Ἡ πολιτική πού ἀκολουθοῦμε τά τελευταῖα χρόνια εἶναι παθητική καί ἔχει τραγικά ἀποτελέσματα. Διαχρονικά, οἱ εὐθῦνες εἶναι βαρύτατες. Τί ἄλλο χρειαζόμαστε γιά νά ξυπνήσουμε; Νά γίνει ὅλη ἡ Ἑλλάδα κρανίου τόπος;»
Θά συμφωνήσω ὅτι ὡς λαός εἴμαστε τόσο ἐλλιπποβαρεῖς, πού ἀκόμη καί στίς φωτιές βρίσκουμε εὐκαιρία νά ἐκτονωθοῦμε πολιτικά. «Τί κάνει ἡ ἀνίκανη κυβέρνηση;» λέει ἡ κατά καιρούς ἀντιπολίτευση. Καί γνωρίζει καλά ἡ κάθε ἀντιπολίτευση (ὅπως καί ἡ κάθε κυβέρνηση) ὅτι μέ ὀκτώ μποφόρ στίς πλαγιές τοῦ Παρνασσοῦ ἤ στό Πόρτο-Γερμενό, δέν μπορεῖς νά κρατήσεις σωστά ὁποιαδήποτε φωτιά. Πόσο μᾶλλον ὅταν ἔχεις ἄλλες… πενῆντα σέ ἐξέλιξη σέ ὅλη τή χώρα. Δέν ἔχω ἰδιαίτερη ἀδυναμία στήν ἔννοια «ὑβριδικός πόλεμος», ἀλλά ἴσως ἐδῶ νά πρόκειται γιά ἕνα εἶδος του. Δέν «μοῦ κάθεται καλά» τό ὅτι οἱ καταστροφικές πυρκαγιές σημειώνονται σχεδόν ἀποκλειστικά τίς ἡμέρες πού φυσᾶ δυνατός ἀέρας (ἡ μετεωρολογία μᾶς ἐνημερώνει μιά ἑβδομάδα πρίν γιά τό πότε θά μᾶς πάρει ὁ Αἴολος καί θά μᾶς σηκώσει) ἀλλά καί σέ τέτοια σημεῖα, ὥστε νά εἶναι ἀδύνατος ὁ συντονισμός τῶν πυροσβεστικῶν δυνάμεων.
Θά μοῦ πεῖτε, φυσικά, ὅτι καί στήν Ἱσπανία καί στήν Καλιφόρνια καί στήν Πορτογαλία ἀλλά καί στήν Γαλλία καί ἐσχάτως στήν Αὐστραλία ἔχουμε κάθε καλοκαίρι καταστροφικές πυρκαγιές. Αὐτό, ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀφήσουμε τό λεβιέ τῶν ταχυτήτων μας στό «τσιμέντο νά γίνει». Οὔτε, φυσικά, μπορεῖ κανείς νά δεχθεῖ ὅτι κάποιοι βάζουν φωτιές στά ὀρεινά μας δάση γιά νά τά κάνουν οἰκόπεδα, ἀφοῦ αὐτό μέ τήν κείμενη νομοθεσία δέν μπορεῖ νά γίνει! Τί μποροῦμε νά κάνουμε, λοιπόν καί τί πρέπει νά ἀποφεύγουμε; Κατ’ ἀρχάς νά σταματήσει αὐτή ἡ γελοία καί δίχως νόημα κομματική ἀντιπαράθεση γιά τίς φωτιές. Μέ τόν τρόπο πού μιλᾶ ἡ ἑκάστοτε ἀντιπολίτευση, εἶναι σάν νά προσπαθεῖ νά ἀποκομίσει κομματικά ὀφέλη ἀπό μιά καταστροφή πού βλάπτει ὅλους μας.
Θά πρέπει ἐπίσης νά ἐνισχυθεῖ ὅσο γίνεται περισσότερο ὁ ἐξοπλισμός τῆς χώρας σέ πυροσβεστικά μέσα. Καί ἕνα ἐρώτημα: Μήπως ἔχει ἔλθει ὁ καιρός νά δοῦμε στά σοβαρά τίς πιθανότητες κατασκευῆς πυροσβεστικῶν ἀεροσκαφῶν στήν Ἑλλάδα. Τό ἔχουμε σκεφθεῖ; Τό ἔχουμε μελετήσει;
