ΑΠΟ ΤΟΝ ὀρυμαγδό τῶν δηλώσεων, πού βομβαρδίζουν καθημερινά τήν κοινή γνώμη, ξεχωρίζω δύο καί θά ἐξηγήσω ἀμέσως γιατί:

Λάθη, ἀνικανότητα, παντελής ἔλλειψη συντονισμοῦ.

Σάββατον, 7 Μαρτίου 1959

TΟ ΒΕΤΟ Καραμανλῆ στό Βουκουρέστι γιά τό Σκοπιανό ἔδωσε στρατηγικό πλεονέκτημα στίς ἑπόμενες ἑλληνικές κυβερνήσεις, καθώς ἀνάγκασε τούς γείτονες νά καθίσουν ξανά στό τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων καί νά συζητήσουν μαζί μας γιά τήν λύση.

Θά εἶναι περίπου δώδεκα. Μπαίνω στόν «Ἠλεκτρικό» στήν Κηφισιά. Πίσω μου περνοῦν γρήγορα δύο κυρίες –καλοντυμένες– πού δέν «χτυποῦν» εἰσιτήριο.

Παρασκευή, 6 Μαρτίου 1959

ΔΕΝ ΘΑΥΜΑΖΩ τόν Ὀρμπάν. Οὔτε βεβαίως τόν Σαλβίνι. Ἡ εὐρωπαϊκή Ἀκροδεξιά, στό σύνολό της, γνωρίζει νά ἀμφισβητεῖ ἀριστοτεχνικά τήν…

Εἴχαμε, πού λέτε, ἕναν γείτονα. Ὁ κλασσικός τύπος τοῦ ἀνθρώπου «ὅλων τῶν καταστάσεων», τοῦ ἀνθρώπου πού «ἤθελε νά ἔχει τό κεφάλι του ἥσυχο» καί πού γιά νά τό ἐξασφαλίσει δέν θά ἔδινε καί πολλή σημασία σέ ὅσα συνέβαιναν γύρω του…

Πέμπτη, 5 Μαρτίου 1959

Η ΣΚΗΝΗ στό ὑποκατάστημα μεγάλης τράπεζας πρό μηνός: Πελάτες της διαμαρτύρονται ἐπειδή ὑπάρχει μόνον ἕνας ὑπάλληλος στό γκισέ καί ἡ ἐξυπηρέτησή τους γίνεται μέ χαρακτηριστική καθυστέρηση.

Στίς ἀποκαλούμενες «κοινωνίες τῆς μετα-αλήθειας» (post truth) ἡ περίφημη «πάλη τῶν τάξεων» ἀντικαθίσταται ἀπό τόν πόλεμο κατά τῶν ἐλίτ… καί ἀπό τήν ὀργάνωση τοῦ ἐμπορίου φόβου

Ἀποχαιρετῶ τόν φίλο καί παλιό συνεργάτη Γιάννη Μπεχράκη, πού ἔφυγε ἀπό τήν ζωή στήν καλύτερη ἡλικία, στήν πιό ὥριμη φάση τῆς ἐκπληκτικῆς του σταδιοδρομίας-προσφορᾶς στήν δημοσιογραφία.