Ἡ σχέση τῆς ποντοπόρου ναυτιλίας μέ τίς Τράπεζες ἦταν πάντα «σχέση στοργῆς». Μέχρι πού ἐνέσκηψε ἡ κρίση, καί ἀπεδείχθη ὅτι καμμία σχέση δέν μπορεῖ νά κρατήσει γιά πάντα…
Οἱ Ἕλληνες ἐφοπλιστές ὑπῆρξαν –ἀπό παλιά– ἐκ τῶν καλυτέρων συνεργατῶν τῶν Τραπεζῶν. Ἀρκοῦσε μιά συνάντηση, μιά συζήτηση, καί ἡ συμφωνία εἶχε κλείσει. Καλοπληρωτές καί συνεπεῖς ἀπελάμβαναν τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν μεγαλύτερων τραπεζῶν τοῦ κόσμου καί μάλιστα εἶχαν ἀναπτύξει (καί διατηροῦν) σχέσεις μέ μεγάλα τραπεζικά στελέχη, πολλά ἐκ τῶν ὁποίων ἔχουν μεταπηδήσει (ἀφοῦ συνταξιοδοτήθηκαν) σέ μεγάλες ναυτιλιακές ἐπιχειρήσεις.
Γι’ αὐτό καί ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ἡ τοποθέτηση τοῦ ἐκ τῶν μεγαλυτέρων πλοιοκτητῶν, τοῦ Γιώργου Προκοπίου, ὁ ὁποῖος σέ ὁμιλία του στό συνέδριο «Slide2Open Shipping Finance 2019» ἐπεσήμανε ὅτι «ἡ κρίση μετά τό 2008 ὀφείλεται στή “μετακύλιση” τῶν προβλημάτων τῶν τραπεζῶν στό ναυτιλιακό κλάδο».
Εἶπε ὅμως καί ἄλλα ἐνδιαφέροντα ὁ Γ. Προκοπίου, ὅπως ὅτι ὁ ἐμπορικός «πόλεμος» μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας θά ἐξομαλυνθεῖ στούς ἑπόμενους 5-6 μῆνες, γιατί ὅπως τόνισε «ἐάν συνεχιστεῖ αὐτά πού θά χάσουν εἶναι πολύ περισσότερα ἀπό τά ὅποια πιθανά κέρδη».
Ἀλλά καί ἡ πρόβλεψή του γιά τήν Νομοθεσία περί τῶν «οἰκολογικῶν καυσίμων» πού θά ἰσχύσει ἀπό τήν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 2020, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, ἀφοῦ προέβλεψε ὅτι «μόνο 15% τοῦ παγκοσμίου ἐμπορικοῦ στόλου θά προλάβει νά τοποθετήσει τά πολυθρύλητα “scrubbers”». Ἡ πρόταση τήν ὁποία κατέθεσε ὁ Γ. Προκοπίου εἶναι ὅτι καλό θά εἶναι νά μειωθεῖ ὁ ρυθμός σχεδιασμοῦ πλοίων νέου τύπου καί νά δοθεῖ ἔμφαση στό σχεδιασμό νέων μηχανῶν, προπελῶν κ.λπ., ὥστε μέ τόν τρόπο αὐτόν νά ἐπιτευχθεῖ μείωση τῶν ρύπων, μεγαλύτερη τοῦ 50%, πρᾶγμα πού θά ἐπιτευχθεῖ μέ τήν μείωση τῆς ταχύτητος τῶν πλοίων. Κατά τόν Γ. Προκοπίου τό θέμα δέν εἶναι ἐάν θά χρησιμοποιηθεῖ καύσιμο χαμηλῆς περιεκτικότητας σέ θεῖο, 0,5%, ἤ ἐάν θά ἐγκατασταθοῦν «scrubbers» στά πλοῖα. «Τό ἐρώτημα πού τίθεται τελευταῖα δέν εἶναι σωστό. Ἡ μεταφορά τῆς ρυπάνσεως ἀπό τόν ἀέρα στήν θάλασσα μέσω τῶν “scrubbers”, κάτι πού προκύπτει ἀπό τήν λειτουργία τους, δέν ἀποτελεῖ πρόοδο. Ἡ πιό σωστή προσέγγιση εἶναι νά μήν προκαλοῦμε τήν ρύπανση ἐξ ἀρχῆς».
Ἄποψη τοῦ ἔμπειρου πλοιοκτήτη εἶναι ὅτι οἱ κατασκευαστές μηχανῶν πλοίων καί τά ναυπηγεῖα καί ὄχι οἱ πλοιοκτῆτες, θά πρέπει νά ἀναλάβουν τήν εὐθύνη τῆς προσαρμογῆς στά νέα δεδομένα. «Σήμερα ὑποχρεώνουν ἐμᾶς, τούς πλοιοκτῆτες, νά προσαρμοστοῦμε στούς νέους κανονισμούς ἐντός συγκεκριμένου χρονικοῦ διαστήματος. Εἴτε νά καταναλώνουμε καύσιμο χαμηλό σέ περιεκτικότητα θείου εἴτε νά τοποθετήσουμε στά πλοῖα “scrubbers”. Μέχρι τό 2020, ὅμως, πού πρόκειται νά ἀρχίσει ἡ ἐφαρμογή τοῦ νέου κανονισμοῦ μόνο τό 6%-8% τῶν πλοίων σέ παγκόσμια κλίμακα θά ἔχει προλάβει νά ἐγκαταστήσει “scrubbers”». Καί προκαλώντας τούς διεθνεῖς ὀργανισμούς, πού κόπτονται γιά τήν ἄμεση ἐγκατάσταση τῶν συστημάτων γιά μείωση τῶν ρύπων (scrubbers), ὁ Ἕλληνας πλοιοκτήτης καταλήγει: «Τό θέμα εἶναι νά σώσουμε τόν πλανήτη μας καί ὄχι πόσα χρήματα θά βάλουμε στά ταμεῖα μας ἤ πόσο θά σπεκουλάρουμε τήν ἐγκατάσταση τῶν “scrubbers”. Γιατί ἡ ὑποκρισία ἔχει παρατραβήξει».
