Πάει καί ἡ παρέλαση! Χάσαμε τό Πάσχα, κάναμε Δεκαπενταύγουστο «μετά φόβου Θεοῦ» καί αὔριο δέν θά καμαρώσουμε τά παιδιά καί τά ἐγγόνια μας στήν παρέλαση!
Θά μοῦ ποῦν ὁρισμένοι «καί πῶς κάνεις ἔτσι; Σιγά τά ὠά!»… Ἄμ’ δέν εἶναι ἔτσι, ἀγαπητοί. Γιά ἐμᾶς, πού μάθαμε ἀλλιῶς, πού ξυπνούσαμε ἀπό τά ἄγρια χαράματα γιά νά φορέσουμε τό μπλέ πανταλόνι καί τό λευκό, φρεσκοσιδερωμένο, πουκάμισο καί νά τρέξουμε στήν αὐλή τοῦ σχολείου, τά πράγματα δέν εἶναι τόσο ἁπλά. Γιά ἐμᾶς, πού καμαρώναμε σάν γύφτικα σκεπάρνια ὅταν περνούσαμε μπροστά ἀπό τούς γονεῖς μας, πού περίμεναν μέ τά σημαιάκια τους ἀνά χεῖρας γιά νά μᾶς χειροκροτήσουν, αὐτές οἱ μέρες εἶναι ἰδιαίτερες. Γιά ἐμᾶς, πού ἀργότερα καμαρώναμε τά δικά μας τά παιδιά στίς παρελάσεις καί δακρύζαμε ἀπό τήν συγκίνηση, δέν εἶναι τόσο εὔκολο νά στερηθοῦμε τήν χαρά αὐτῶν τῶν ἡμερῶν. Γιά ἐμᾶς, πού περιμέναμε σήμερα νά δοῦμε τήν ἐγγονή μας παραστάτριδα τῆς σημαίας ἀλλά θά μείνουμε μέ τήν χαρά, δέν εἶναι τά πράγματα τόσο εὔκολα…
Πῆρε, πού λέτε, τηλέφωνο ἡ διευθύντρια τοῦ σχολείου τήν νύφη μας καί τήν συνεχάρη διότι ἡ ἐγγονή μας ἐπελέγη –ὡς μία ἀπό τίς καλύτερες μαθήτριες– γιά παραστάτις τῆς σημαίας! Νά συγκίνηση ἡ γιαγιά, δάκρυα καί ἀπό τή μαμά, βούρκωσα ἀπό καμάρι καί τοῦ ἐλόγου μου καί τό μεσημέρι περιμέναμε τήν μικρή νά ἐπιστρέψει…
«Τί ἔγινε σήμερα στό σχολεῖο;» τήν ρώτησε ἡ μαμά μέ ἀγωνία. «Ὅλα καλά, ὅπως κάθε μέρα» ἦταν ἡ ἀπάντηση… Μέ διαφόρους τρόπους τῆς δώσαμε νά ἀντιληφθεῖ ὅτι μᾶς εἶχε καταλάβει συγκίνηση γιά τήν ἐπιλογή της ὡς παραστάτιδος…
«Ἔ, καλά, δέν εἶναι καί τόσο σπουδαῖο!» ἦταν ἡ ἀπάντηση, συνοδευόμενη ἀπό ἕνα πονηρό χαμόγελο πού ἔλεγε «σᾶς τό φύλαγα, ἀλλά μέ προλάβατε!»… Δέν ἔχει παρέλαση, λοιπόν. Ἀλλά χθές, πρωί-πρωί, ἡ Σταματίνα φόρεσε τήν στολή τοῦ σχολείου, τήν γκρί φούστα, τά μαῦρα παπούτσια «μπαλαρίνας», τό βαθυγάλαζο πουκάμισο καί τό καφέ ἀνοιχτό σακάκι μέ τό σῆμα τῆς «Παιδαγωγικῆς», καί ἡ γιαγιά τήν πῆγε στό σχολεῖο. Διότι μπορεῖ νά μήν ἔχει παρέλαση, ἀλλά ἡ Ἕκτη Τάξη, πού θά μετεῖχε στήν παρέλαση στόν Πειραιᾶ, θά φωτογραφηθεῖ μέ τήν στολή, τήν σημαία καί τίς παραστάτιδες, στήν εἴσοδο τῆς Σχολῆς! Μπορεῖ σήμερα νά μήν ἀντιλαμβάνεται τήν σημασία αὐτῆς τῆς φωτογραφίας, ἀλλά πολλά χρόνια ἀργότερα, ὅταν θά τήν κοιτάζει, θά τῆς ἔρχονται στό μυαλό ὅλα τά χρόνια πού πέρασε στό σχολεῖο, οἱ φίλες της, οἱ συμμαθητές της, οἱ σκανταλιές, οἱ ἐκδρομές… Γιατί ἔχουν –καί πρέπει νά ἐξακολουθήσουν νά τήν ἔχουν– τήν δική τους δύναμη αὐτές οἱ μέρες τῶν παρελάσεων! Καί τήν δύναμη αὐτή τήν μεταγγίζουν στίς φωτογραφίες, οἱ ὁποῖες ἀποκτοῦν τό δικό τους, ἰδιαίτερο, βάρος ὅταν πλέον μπορεῖς νά τίς ἀποκαλέσεις «παλιές»… Ἄς περάσει αὐτή ἡ δοκιμασία καί ἄς εὐχηθοῦμε νά εἶναι ὅλα διαφορετικά τόν Μάρτιο, πού θά ἑορτάζουμε τά 200 χρόνια ἀπό τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Καί μέχρι τότε τό φρόνημα ὑψηλό, ἡ Ἑλλάδα στήν καρδιά μας καί τά μάτια μας δεκατέσσερα! Χρόνια Πολλά!
