Ἦταν πάντοτε ὁ μήνας-ὁρόσημο ὁ ἑλληνικός Σεπτέμβριος
Στήν οὐσία ἦταν καί εἶναι ὁ μήνας ὁ ὁποῖος ἀποχαιρετᾶ ὁριστικά τό καλοκαίρι! Στόν εὐλογημένο τόπο ὅπου βρεθήκαμε νά ζοῦμε, τό καλοκαίρι εἶναι ἀπροσδιορίστου διαρκείας. Ὁ δέ Σεπτέμβριος εἶναι, πολλές φορές, πιό «καλοκαιρινός» ἀπό τόν Ἰούνιο. Χθές, σᾶς βεβαιῶ, ἡ θάλασσα ἦταν ὑπέροχη! Μέ θερμοκρασία σχεδόν ὅμοια μέ ἐκείνη τῆς στεριᾶς, τό κολύμπι ἦταν πραγματική ἀπόλαυση. Καί χωρίς τήν καλοκαιριάτικη –γιά πολλούς ἐνοχλητική– πολυκοσμία.
Γιά πολλούς ὁ Σεπτέμβριος εἶναι καί ὁ πιό «μελαγχολικός» μήνας. Θά συμφωνήσω, ἀλλά μέ τήν ἔνσταση ὅτι αὐτό συνέβαινε παλαιότερα, ὅταν μποροῦσες νά μιλήσεις γιά «τά φύλλα πού κιτρινίζουν», νά μελαγχολήσεις ἀκούγοντας τό «Les feuilles morts» , μέ τόν Ὕβ Μοντάν ἤ νά τό ἀπολαύσεις στήν ἀγγλική του μορφή, ὡς «The falling leaves» μέ τόν Πώλ Ἄνκα, τόν Φράνκ Σινάτρα ἤ τόν Νήλ Ντάιαμοντ.
Μποροῦσες, ὅμως, νά αἰσθανθεῖς τήν ἴδια μελαγχολία, ἀκούγοντας τόν Κώστα Καρρᾶ νά τραγουδᾶ Γιάννη Σπανό σέ στίχους τοῦ Γιώργου Παπαστεφάνου («Θυμήσου τόν Σεπτέμβρη», ἀπό τό ὁμώνυμο θεατρικό τοῦ Νόελ Κάουαρντ, στό ὁποῖο πρωταγωνίστησε πλάι στήν Ἕλλη Λαμπέτη.) Νά σημειώσω ὅτι τό ἔχει ἑρμηνεύσει ἔξοχα καί ἡ Γιοβάννα (τί φωνή, ἀλήθεια!)
Μποροῦσες ἀκόμη νά ἀπολαύσεις τόν Φίλιππο Νικολάου, νά ἑρμηνεύει τά «Φύλλα φθινοπωρινά» ἤ νά περάσεις στήν μελαγχολία ἀλά ἰταλικά, μέ τόν ἐξαίρετο συνθέτη καί ἑρμηνευτή Πεπίνο ντί Κάπρι καί τό «melancolia in Settembre». Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι τόν συνάντησα πρό διετίας στόν Πειραιᾶ.
Εἶχε ἔλθει μέ ἕνα κρουαζιερόπλοιο, μαζί μέ ἀρκετούς ἄλλους, συνταξιούχους πιά, καλλιτέχνες, σέ μιά ἐκδρομή πού διοργάνωσε γιά ἐκείνους τό ἰταλικό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ! Ὑπέροχη πρωτοβουλία, ἄξια πρός μίμηση, νομίζω…
Ὑπάρχουν, ὅμως, καί εὔθυμες μελωδίες γιά τόν Σεπτέμβριο, ὅπως ἐκεῖνο τό ὑπέροχο μουσικό θέμα τῆς ταινίας «Come September», μέ τόν Μπόμπι Ντάριν, πού τό χορέψαμε ὅλοι στά νιάτα μας. Ἡ ταινία (ἐδῶ προβλήθηκε ὡς «Διακοπές στή Ρώμη»), μέ ἕνα ἀπό τά πιό λαμπερά ζευγάρια πού εἴδαμε ποτέ στό σινεμά, τήν Τζίνα Λολομπρίντζιτα καί τόν Ρόκ Χάντσον, ὑπάρχει στό διαδίκτυο. Δεῖτε την καί θυμηθεῖτε τί θά πεῖ «λαμπερός» καί τί θά πεῖ γυναικεία ὀμορφιά!
Ἄς γυρίσουμε, ὅμως, στόν Σεπτέμβριο, τόν μήνα πού μᾶς ἀποχαιρετᾶ σήμερα, ἀνοίγοντας τόν δρόμο στό φθινόπωρο, τά πρωτοβρόχια καί ἀφήνοντας νά φανεῖ στό βάθος ὁ χειμώνας, μέ τίς δικές του χάρες καί τά προβλήματα…
Κοιτάζω ἕναν πίνακα πού ἔχω ἀγοράσει παλιά, ἀπό ἕναν πλανόδιο Γερμανό ζωγράφο. Μιά πλατιά λεωφόρος, πλαισιωμένη ἀπό δενδροστοιχίες πού φυλλορροοῦν.
Κατακίτρινο ἀπό τά φύλλα τό πεζοδρόμιο καί οἱ διαβάτες μέ ὀμπρέλλα, καμπαρντίνες καί σηκωμένους γιακάδες. Μιά εἰκόνα καθαρά φθινοπωρινή, ἀπό ἐκεῖνες πού ἔχουμε ξεχάσει στήν Ἀθήνα καί τόν Πειραιᾶ.
Καί καλά οἱ Ἀθηναῖοι, ἔχουν κι ἕναν Βασιλικό Κῆπο γιά νά περπατήσουν πλάι ἤ ἐπάνω σέ κίτρινα φύλλα. Ἐμεῖς, στόν Πειραιᾶ, ὅπου τό φονικό τράμ «τσιμέντωσε» γιά τά καλά τήν πόλη, γιά νά ἀπολαύσουμε τέτοιες εἰκόνες, πηγαίνουμε στό σινεμά!
