Μέ ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση εἴδαμε ὅτι ἄρχισε –ἐν μέσω πανδημίας– τό Φεστιβάλ Κινηματογράφου τῆς Βενετίας, ἡ περίφημη καί γνωστή γιά τήν προσήλωση στήν ποιότητα «Μόστρα»…
Ἐπιτρέψτε μας νά ὀμολογήσουμε ὅτι αὐτή ἡ ὑπό διαμόρφωση –μέ προοπτική νά παγιωθεῖ– κατάσταση γύρω ἀπό τήν «Ἑβδόμη Τέχνη» μᾶς εἶχε θορυβήσει.
Φίλοι πιστοί τοῦ κινηματογράφου, μέ ἀρκετές χιλιάδες «χιλιόμετρα» στό κινηματογραφικό μας «κοντέρ», ἀκοῦμε τόν τελευταῖο καιρό πολλές ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες κάθε ἄλλο παρά αἰσιόδοξες εἶναι γιά τό μέλλον τῶν σκοτεινῶν αἰθουσῶν, στίς ὁποῖες περάσαμε ἕνα μεγάλο μέρος τῶν νεανικῶν καί φοιτητικῶν μας χρόνων, ἀλλά καί ἀργότερα, μέχρι σήμερα, ἀφοῦ τό σινεμά παραμένει στήν κορυφή –μαζί μέ τήν μουσική– τῶν προτιμήσεών μας…
«Τό σινεμά πεθαίνει, ἴσως καί τό θέατρο, ἀπό τόν κορωνοϊό» μᾶς λένε φίλοι, ἐπαΐοντες, ἐπισημαίνοντες ὅτι «ἔχει κλειδώσει ἡ ἀγορά στίς ΗΠΑ καί τήν Κίνα», ἀναφέροντας ὡς χαρακτηριστικό παράδειγμα τήν τοποθέτηση (μέχρι πότε;) στό «ψυγεῖο» τῆς νέας (;) ταινίας τοῦ Τζέιμς Μπόντ, ἀλλά καί τήν κινηματογράφηση τοῦ μιούζικαλ «Νταϊάνα», τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά ἀνέβει στό Μπρόντγουεϊ τόν περασμένο Μάρτιο, προκειμένου νά «μοιραστεῖ» στά σπίτια μέσω τοῦ Netflix! Ἀλλοίμονο ἄν τό θέατρο καί τό σινεμά, οἱ πανέμορφες, μεγάλες καί μικρές, σκοτεινές αἴθουσες, δώσουν τήν θέση τους στά ἀνάκλιντρα καί τά «πούφ» τῶν σπιτιῶν μας… Ἀλλοίμονο ἄν ἡ μαγεία, μέ τήν δέσμη φωτός, ἡ ὁποία στέλνει ἀπό τήν «καμπίνα» τοῦ μηχανικοῦ τόν κόσμο ὁλόκληρο στήν μεγάλη ὀθόνη, πάψει νά φωτίζει ἐκεῖνες τίς μοναδικές ὧρες… Ἀλλοίμονο ἄν τά πρόσωπα τῶν ἠθοποιῶν, φωτισμένα μαεστρικά ἀπό τόν ὑπεύθυνο φωτιστή, πάψουν νά μᾶς κοιτάζουν ἀπό τό «σανίδι» τῆς σκηνῆς τῶν θεάτρων…
Παλιότερα, πού δέν ὑπῆρχε στήν χώρα μας ἡ τηλεόραση, τό σινεμά καί τό θέατρο ἦταν ἡ μοναδική μας ποιοτική ψυχαγωγία. Οὐρές ἔξω ἀπό τούς κινηματογράφους γιά τήν «Ὀδύσσεια» μέ τόν Κέρκ Ντάγκλας, τόν «Μπέν Χούρ» μέ τόν Τσάρλτον Ἔστον, τό «Κβό Βάντις», μέ τόν Βίκτορ Ματσιούρ στά παιδικά μας χρόνια. Κι ἀργότερα συνωστισμός στά «Σινέ Τέχνης», ὅπου ἡ νεολαία τῆς ἐποχῆς ἀνακάλυπτε τόν Ἀϊζενστάιν, τόν Μίκλος Γιάντσο, τόν Ταρκόσφκσι, ἀλλά καί τόν σύγχρονο γαλλικό, ἀγγλικό ἀλλά καί ἀμερικανικό κινηματογράφο… Τό λατρέψαμε τό σινεμά καί τό ἀκολουθοῦμε πιστά σέ κάθε του βῆμα. Τό ἑλληνικό, ἀπό τόν Κούνδουρο, τόν Κακογιάννη, τόν Ἀγγελόπουλο, τόν Δαμιανό, τόν Βούλγαρη, μέχρι τούς σημερινούς ἄξιους δημιουργούς (νά συγχαροῦμε τόν σπουδαῖο ἠθοποιό Βαγγέλη Μουρίκη γιά τήν διάκρισή του στό φεστιβάλ τοῦ Σεράγιεβο) καί τό παγκόσμιο, ἀπό τίς δημιουργίες τοῦ Τσάπλιν, τῆς «νουβέλ βάγκ», τοῦ ἀνατολικοευρωπαϊκοῦ (σοσιαλιστικοῦ), τοῦ νοτιοαμερικανικοῦ, τοῦ ἰταλικοῦ, τοῦ ἀγγλικοῦ καί τοῦ ἀμερικανικοῦ, μέχρι τίς σημερινές (ὄχι τόσο συχνές) σπουδαῖες παραγωγές.
Μακάρι νά ἀντέξει ὁ κινηματογράφος στήν δοκιμασία τῆς πανδημίας καί νά βροῦν οἱ φίλοι του τό θάρρος καί τήν δύναμη νά ξαναγεμίσουν τίς αἴθουσες ὅταν, μέ τό καλό, νικηθεῖ ὁ ἐχθρός-ἰός. Ἐμεῖς, πιστοί στίς ἐντολές τῶν εἰδικῶν, ἀλλά καί στήν ἀγάπη μας γιά τό σινεμά, θά συνεχίσουμε νά ἀπολαμβάνουμε ταινίες στά θερινά. Μέ τήν μασκούλα μας, τίς ἀποστάσεις μας, ἀλλά μέ ὅλες μας τίς αἰσθήσεις!
