Ἐδῶ καί δύο χρόνια διαβάζουμε ὅτι ἡ Τουρκία ἑτοιμάζεται νά συμπράξει μέ τήν Λιβύη καί νά ὑπογράψει μαζί της μιά συμφωνία-παρωδία γιά τήν Ὑφαλοκρηπίδα.
Παρωδία-ξεπαρωδία, ὅμως, οἱ Τοῦρκοι ἔχουν βάλει πλώρη νά γίνουν (ἄν δέν εἶναι ἤδη) τά ἀφεντικά στήν Ἀνατολική Μεσόγειο. Καί βλέποντας ὅτι δέν ὑπάρχουν πλέον οἱ πανίσχυρες ΗΠΑ, καθώς φαίνεται ὅτι ὁ μίστερ Τράμπ ὑπολογίζει περισσότερο τόν… γαμπρό τοῦ Ἐρντογάν καί τίς δικές του μπίζνες ἀπ’ ὅ,τι τίς ΗΠΑ ὡς κυρίαρχη ὑπερδύναμη ἀλλά καί τήν δική μας χώρα (τήν μοναδική, ὑπό ἄλλες συνθῆκες, πού θά μποροῦσε νά ὑψώσει φωνή καί νά ἀκουστεῖ στά διεθνῆ φόρα) νά τελεῖ ὑπό αὐστηρή ἐπιτροπεία καί νά ἀντιμετωπίζει τό τεράστιο πρόβλημα μέ τήν ἀθρόα «εἰρηνική εἰσβολή» ὁμοθρήσκων μέ τούς Τούρκους ἀλλοδαπῶν (ἡ ὁποία γίνεται… μέσω Τουρκίας), ἔχει βγεῖ στό μπαλκόνι τοῦ μιναρέ καί «κελαηδᾶ»… Δηλαδή ἤθελε πολύ μυαλό γιά νά ἀντιληφθεῖ ὁ ὀξυδερκής καί εὐέλικτος ὑπουργός Ἐξωτερικῶν μέ τό πλατύγυρο καπέλο ὅτι ὁ Ἐρντογάν «τά εἶχε βρεῖ» μέ τόν (πού λέει ὁ λόγος) νόμιμο (δηλαδή εὐκαιριακῶς ἀνεγνωρισμένο) ἡγέτη τῆς (κατακερματισμένης καί σέ ἐμφύλιο εὑρισκομένης) Λιβύης;
Ἀλλά καί ἡ σημερινή κυβέρνηση δέν εἶχε ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ (ἄρτζι-μπούρτζι πλήν ἐπικίνδυνη) συμφωνία Ἐρντογάν-Φάγεζ ἀλ Σάρατζ ἦταν στά σκαριά; Δέν εἴχαμε πάρει χαμπάρι γιά τά βομβαρδιστικά drones (κατασκευασμένα στήν Τουρκία μέ βρεταννικά σχέδια καί συμβούλους) πού ἔχει παραχωρήσει στόν ἀλ Σάρατζ ἡ Τουρκία; Δέν εἴχαμε μάθει γιά τόν βαρύ ὁπλισμό τόν ὁποῖο ἔχουν προμηθεύσει οἱ Τοῦρκοι στόν ἡγέτη ἑνός ἐκ τῶν τιμαρίων τῆς Λιβύης;
Δέν λέω, καλός ὁ ἀντι-καπνιστικός Νόμος, καλές οἱ συμπράξεις γιά τήν φροντίδα τῶν «ἀσυνόδευτων προσφυγόπουλων» (καλά κάνουμε, πολύ καλά, ἀλλά, ἀλήθεια, αὐτά τά παιδιά ποιός καί γιατί τά ἔστειλε μόνα τους στό ἄγνωστο μέ βάρκα τήν ἐλπίδα;), ἀλλά μήπως ἡ στάση τῆς Τουρκίας (ἐπισήμου πλέον προμηθευτοῦ μας σέ ἀλλοδαπό ἔμψυχο ὑλικό) στά θέματα τά ὁποῖα ἅπτονται τῆς κυριότητος τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου ἔπρεπε (καί πρέπει) νά εἶναι περισσότερο ἀποφασιστική;
Μήπως –λέω ἐγώ τώρα ἐν τῆ ἀφελεία μου– θά ἔπρεπε ἐμεῖς νά ἔλθουμε λίγο πιό κοντά μέ τήν κυβέρνηση τοῦ ἄλλου τιμαρίου (τοῦ ἀνατολικοῦ) τῆς Λιβύης, ὅπου ἡγεμονεύει κάποιος κύριος Χαλίφα Χάφταρ;
Μήπως –ξαναλέω, ὁ ἀφελής, πρέπει νά δοῦμε πιό σοβαρά τό ὅτι, ὅπως ἔγραψαν τά ξένα πρακτορεῖα, «ἡ ἁρμόδια γιά τίς ἐξωτερικές ὑποθέσεις ἐπιτροπή τοῦ Κοινοβουλίου πού ἑδρεύει στήν ἀνατολική Λιβύη ἀποκάλεσε τό μνημόνιο ἀλ Σάρατζ – Ἐρντογάν «κατάφωρη παραβίαση τῆς ἀσφάλειας καί τῆς κυριαρχίας τῆς Λιβύης καί ἀπειλή γιά τήν εἰρήνη καί τήν ἀσφάλεια στή Μεσόγειο;»…
Μήπως –ξαναλέω ἀφελῶς– νά ὑπογράφαμε κι ἐμεῖς ἕνα μνημόνιο μέ τόν εὐγενῆ κύριο Χάφταρ, ἀδιαφορῶντας ἄν αὐτό θά «ξυνίσει» κάποιους γραφειοκράτες στίς Βρυξέλλες;
Θά ἔλεγα –ἀφελῶς πάντα– νά μιλούσαμε μέ τόν Χάφταρ καί νά τοῦ στέλναμε ὅπλα, ὅπως στέλναμε παλιότερα στή Νικαράγουα (καί μή μοῦ πεῖτε ὅτι δέν στέλναμε γιατί ξέρω ποῦ κοιμόταν ὁ Ὀρτέγκα ὅταν τό ἔσκασε καί βρέθηκε… στό «Περιβόλι τοῦ Οὐρανοῦ»!), ἀλλά ποῦ νά τά βροῦμε;
