Εἴδαμε ἕνα πολύ πετυχημένο σκίτσο
Ὁ Ἅγιος Βασίλης ἀκούει ἔκπληκτος τόν Ροῦντολφ, τόν ἀγαπημένο του τάρανδο, νά τόν πληροφορεῖ ὅτι οἱ συνάδελφοί του (τάρανδοι) «θέλουν ἐφέτος νά δουλέψουν ἀπό τό σπίτι!». Πανέξυπνο, δείχνει ὅτι ὅλα πλέον ἔχουν ἀλλάξει! Μέχρι καί ἐκεῖνος ὁ χονδρούλης «ἅγιος», τόν ὁποῖο εὐφυῶς ἐμπνεύσθηκαν οἱ διαφημιστές τῆς Κόκα-Κόλα καί τόν κατέστησαν παγκόσμιο σύμβολο (οὐδεμία σχέση μέ τόν ἅγιο Βασίλειο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος οὐδεμία ἐπίσης σχέση εἶχε μέ τό Ροβανιέμι τῆς Φινλανδίας, ἀλλά μᾶς ἐρχόταν ἀπό τήν Καισάρεια), βρίσκεται πλέον δέσμιος τῆς «κατ’ οἶκον ἐργασίας»…
Ὅλα ἔχουν ἀλλάξει! Τά Χριστούγεννα καί ἡ Πρωτοχρονιά ἔγιναν ἀπολύτως ἐμπορικές ἐκδηλώσεις. Καί μήν μᾶς λέτε, οἱ νεώτεροι, ὅτι «πάντα ἔτσι ἦταν», διότι, δέν ἦταν! Καί δέν ἦταν ἐπειδή δέν εἶχε ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα εἰσέλθει στόν τρελλό χορό τοῦ καταναλωτισμοῦ, γιά τόν ὁποῖο δέν θά πρέπει νά εἴμαστε καί τόσο ὑπερήφανοι!
Ποῦ μᾶς ἔχει ὁδηγήσει ὅλος αὐτός ὁ βομβαρδισμός τῆς ρεκλάμας καί τῆς ὑπερκαταναλώσεως; Πόσα σπίτια σήμερα θά φτιάξουν τά δικά τους μελομακάρονα καί κουραμπιέδες, δίπλες καί βασιλόπιττα;
Οἱ περισσότεροι θά τά ἀγοράσουν ἕτοιμα. Εἴτε θά τά πληρώσουν πανάκριβα στά μαγαζιά εἴτε θά ἀγοράσουν τά φθηνά, ἀπό κινέζικες ζῦμες, οἱ ὁποῖες μᾶς ἔρχονται κατεψυγμένες καί πολύ φθηνές! Πάντα θά θυμόμαστε ἐκεῖνο τό τραγούδι ἀπό τόν «Βιολιστή στήν στέγη», μέ τόν Τέβγε νά τραγουδᾶ γιά τήν «Tradition» (παράδοση). Οἱ παραδόσεις, ἀγαπητοί, εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικές γιά ἕναν τόπο. Κι ἐμεῖς, δυστυχῶς, τίς ἔχουμε σχεδόν ξεχάσει! Καί μήν μᾶς πεῖτε «ἀθεράπευτα ρομαντικούς», καί τά τοιαῦτα. Δέν εἶναι ρομαντισμός ἤ παρελθοντολαγνεία. Εἶναι ἀνάγκη, ἄν θέλουμε νά ὑπάρχει Ἑλλάδα, ἄν δέν θέλουμε νά ἀφομοιωθοῦμε μέσα στόν πολτό, στόν ὁποῖο τείνει νά μετατρέψει τόν κόσμο αὐτή ἡ ξέφρενη πορεία πρός τόν ἄκρατο καταναλωτισμό. Ὅπως βλέπετε, δέν χρησιμοποιοῦμε τόν ὅρο «καπιταλισμός», διότι τό ἐν λόγῳ σύστημα καί φιλοσοφία, ἔχει κανόνες καί ὅρια. Ἐμεῖς τούς ἔχουμε ἤδη καταργήσει καί τά ὅρια ἔχουν ἀπό καιροῦ ξεπεραστεῖ. Εἴδαμε χθές, σέ μεγάλο κατάστημα, ἕναν χῶρο γεμᾶτο «μεταχειρισμένα παιγνίδια», πού ἀφήνουν οἱ πολῖτες προκειμένου κάποιες ὀργανώσεις νά τά μοιράσουν στά παιδιά «πού δέν ἔχουν». Ἦταν σχεδόν ὅλα καινούργια! Τά παιδιά ἀποκτοῦν τά πάντα, παίζουν γιά λίγο μαζί τους, καί τά πετοῦν! Εἰλικρινά, τώρα καταλαβαίνουμε πόση ἀξία εἶχε ἐκεῖνο τό μικρό, τσίγκινο τραινάκι μέ τό κουρδιστήρι, πού τό φυλάγαμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ!
Δέν εἶναι τά Χριστούγεννα καί ἡ Πρωτοχρονιά ξεφάντωμα. Ἦταν καί (πρέπει νά) εἶναι «Γιορτές γιά τό σπίτι». Κρατοῦσαν πιό δεμένη τήν οἰκογένεια, καί μέσα ἀπό τήν παράδοση τά μέλη της ἔπαιρναν δύναμη γιά νά ἀντέξουν καί νά παραμείνουν ἑνωμένα καί δυνατά. Δέν μποροῦσε νά λείπει κάποιος ἀπό τό οἰκογενειακό τραπέζι τέτοιες μέρες.
Τά «Ρεβεγιόν» ἦταν γιά πολύ λίγους, γιά ἐκείνους πού ἄφηναν τά παιδιά «στό σπίτι μέ τήν γκουβερνάντα». Ἀλλά πόσοι τέτοιοι ὑπῆρχαν; Ἐλάχιστοι! Ζητοῦμε συγγνώμη ἄν σᾶς γυρίζουμε πίσω. Ἀλλά μήπως, τελικά, εἶναι ἀνάγκη νά γυρίσουμε γιά λίγο πίσω, ὥστε νά ἐπανακαθορίσουμε πιό σωστά τήν πορεία μας πρός τά ἐμπρός;
