Λατρεύω τίς ταινίες τῶν ἀδελφῶν Κοέν
«Ὁ Μεγάλος Λεμπόφσκι» εἶναι μία ἀχαλίνωτη σάτιρα, τοῦ 1988, μέ ἕναν ἐξαίρετο Τζέφ Μπρίτζες καί σέ ρόλους-κλειδιά τόν Στήβ Μπουσέμι, τόν Τζόν Γκούντμαν, τήν Τζούλιαν Μούρ, τόν Τζόν Τορτοῦρο, Μπέν Γκαζάρα καί τόν Σάμ Ἔλιοτ. Καί μόνο γιά νά δεῖς στό πανί αὐτές τίς φιγοῦρες, ἀξίζει νά ξενυχτήσεις. Ἔτσι, πῆρα τήν Πειραιῶς γιά νά ἀνέβω στήν Βαλτετσίου καί νά ἀπολαύσω, σέ μεταμεσονύκτια προβολή (ὥρα ἐνάρξεως ἡ πρώτη πρωινή), τήν ταινία πού ἔχω δεῖ τό 1989 καί ἀπό τότε ἄλλες δέκα φορές, στό βίντεο ἤ «κατεβασμένη». Ἀλλά μιά ταινία μόνο στό «πανί» δικαιώνεται!
Ξεκίνησα νωρίς, στάθμευσα στήν Ἐμ. Μπενάκη καί Φειδίου, σέ χῶρο φωτισμένο καί –καθώς εἶχα καμμιά ὥρα μπροστά μου– ἀποφάσισα νά περιηγηθῶ τά Ἐξάρχεια τῆς νιότης μας.
Δώδεκα παρά πέντε, ἔβγαιναν λεφούσια οἱ θαμῶνες ἀπό τά μπαράκια, πού ἔκλειναν «ἆρον-ἆρον» γιά νά τηρήσουν τίς ἐντολές τοῦ κράτους, καθώς εἶναι βέβαιο ὅτι συνεργεῖα τῆς Ἀστυνομίας θά ἔκαναν τήν σχετική «περαντζάδα».
Ἡ πλατεῖα μέ λίγο κόσμο, πολλοί κρατοῦσαν πλαστικές σακκοῦλες γεμᾶτες κουτάκια μπύρας, ἀγορασμένα πρίν τίς δώδεκα ἀπό τά ἤδη κλειστά περίπτερα. Σέ πεζοδρόμους καί σέ ξέφωτα –ὄχι τόσο στήν πλατεῖα– παρέες νέων ἔπιναν τίς μπυρίτσες τους καί συζητοῦσαν. Πολλοί μέ μάσκες, ἀλλά πῶς νά πιεῖς τήν μπύρα σου ἤ τόν καφέ σου μέ τήν μάσκα; Καί ἀπό τήν ἄλλη πῶς νά τιθασεύσεις αὐτό τό αἷμα πού βράζει; Νά στείλεις τήν Ἀστυνομία; Εἶναι ἡ σωστή λύση; Δύσκολη ἡ ἐξίσωση, καί μᾶλλον δύσκολα θά λυθεῖ. Ἀφοῦ, λοιπόν, ἔκανα τήν βόλτα μου καί διαπίστωσα ὅτι ἐπικρατοῦσε παντοῦ ἡσυχία (εἶχα προλάβει νά πάρω ἕναν καφέ στίς δώδεκα παρά κάτι καί τόν κρατοῦσα στό χέρι γιά τό σινεμά), ἔφτασα στόν πεζόδρομο τῆς Βαλτετσίου, ἔξω ἀπό τήν «Ριβιέρα»! Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Γεμᾶτος ὁ πεζόδρομος ἀπό κόσμο, πού περίμενε νά ἀπολυμανθοῦν τά καθίσματα γιά νά ἀρχίσει ἡ εἴσοδος στό σινεμά. Ὅλοι, μά ὅλοι, μέ μάσκες, ὅλοι, μά ὅλοι, σέ ἀποστάσεις! Κάθε τόσο οἱ ὑπεύθυνοι τῆς μεταμεσονύκτιας προβολῆς βολτάριζαν ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους πού εἶχαν «κόψει» εἰσιτήρια (ἠλεκτρονικά) καί τούς ζητοῦσαν «νά φοροῦν τήν μάσκα καί νά τηροῦν τίς ἀποστάσεις».
Ὅταν ἄρχισε ἡ εἴσοδος τῶν θεατῶν, γινόταν κατά τριάδες μέ ἀργό ρυθμό, ὅλοι φορώντας τίς μάσκες τους, τηρώντας (στήν οὐρά τῆς ἀναμονῆς) τίς ἀποστάσεις. Ἀπό τά μεγάφωνα ἀκούστηκε μιά φωνή: «Θά καθυστερήσει λίγο ἡ ἔναρξη διότι πρέπει ὅλα νά γίνουν κατά τά πρωτόκολλα. Σᾶς παρακαλοῦμε τηρῆστε τίς ἀποστάσεις καί φορᾶτε τήν μάσκα σας, βοηθεῖστε τήν προσπάθειά μας νά σᾶς ψυχαγωγήσουμε»!
Πολιτισμός! Ὅλοι σέ θέσεις διπλές καί μονές, ὅλοι μέ τήν μάσκα. Καί ὅσοι εἴχαμε μαζί μας ἕνα μπουκαλάκι νερό, ἕνα ἀναψυκτικό, ἕναν καφέ, πίναμε μιά γουλιά καί ἀμέσως φορούσαμε τήν μάσκα! Ἔφυγα στίς τρεῖς καί τέταρτο, χορτᾶτος ἀπό τήν ὑπέροχη ταινία ἀλλά καί ἀπό τό περιβάλλον πού συνάντησα. Καί θέλω νά τό καταλάβουν οἱ ἰθύνοντες. Τό σινεμά εἶναι τέχνη καί πολιτισμός!
