Τήν ὁμιλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ στόν ναό τῆς δημοκρατίας τῶν ΗΠΑ…
… τήν παρακολούθησα καί ὀφείλω νά πῶ ὅτι ἦταν ἐξαιρετική.
Σωστή δομή, σωστή παράθεση γεγονότων καί ἐννοιῶν. Φαινόταν ἀπό μακρυά ὅτι δέν ἦταν πόνημα τῶν γνωστῶν λογογράφων τῆς ἀτάκας, τούς ὁποίους φιλοξενεῖ τό Μέγαρο Μαξίμου.
Ἦταν γραμμένη ἀπό ἄνθρωπο μέ γνώση καί παιδεία φιλελεύθερη καί μακρυά ἀπό κάθε σχέση μέ τά ξύλινα κουτάκια τά ὁποῖα ἀνοίγουν στήν ἑλληνική Βουλή οἱ πολιτικοί ἀρχηγοί καί πετοῦν ὁ ἕνας στόν ἄλλον λέξεις ὅπως πετούσαμε μικροί ὁ ἕνας στόν ἄλλον χαρτάκια μέ τά φυσοκάλαμα στό σχολεῖο!
Μοῦ εἶπε καλός φίλος, πού ἔχει σχέσεις μέ τό Μέγαρο Μαξίμου, ὅτι τήν ὁμιλία τήν ἔφτιαξε μέ τά χέρια του ὁ Πρωθυπουργός. Μακάρι νά εἶναι ἔτσι. Καί καλά θά κάνει νά βρεῖ καιρό νά γράφει καί τίς ὁμιλίες πού ἐκφωνεῖ στό Κοινοβούλιο.
Ἀλήθεια, γιατί δέν θά μπορούσαμε νά ἔχουμε καλύτερη ἐκφορά λόγου, καλύτερα δομημένες ὁμιλίες, καλύτερο κλίμα, καλύτερη εἰκόνα στήν Βουλή; Θά πεῖτε ὅτι δέν ὑπάρχει τό ἀνάλογο μορφωτικό ἐπίπεδο καί ὅτι γιά νά γράψεις καί νά ἐκφωνήσεις μιά ὁμιλία, πρέπει νά διαθέτεις καί τήν ἀνάλογη ὑποδομή. Ναί, αὐτό εἶναι ἀλήθεια. Πολλές φορές κάθομαι καί βλέπω ὁρισμένες συνεδριάσεις τῆς Βουλῆς οἱ ὁποῖες μέ ἐνδιαφέρουν. Σπανίως ἀντέχω μέχρι τό τέλος. Τίς περισσότερες φορές ἤ ἀλλάζω κανάλι ἤ ἀλλάζω δωμάτιο!
Λεξιπενία, ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων, λάθη συντακτικά, γραμματικά, ἔλλειψη παντελής σχημάτων λόγου, παντελής ἡ ἀπουσία τοῦ ὕφους, τῆς σωστῆς ἐκφορᾶς τοῦ λόγου, τῆς σωστῆς χρήσεως τῶν κινήσεων. Δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα ἡ ὁμιλία.
Καί μήν σπεύσετε νά πεῖτε, «μά, σέ ἐνδιαφέρει τό πῶς θά μιλήσει κάποιος καί ὄχι τό τί θά πεῖ;», Ὅ,τι καί νά πεῖς, ἄν δέν τό πεῖς σωστά, δέν θά σέ καταλάβει κανείς. Ἄν δέν χαμηλώσεις τήν φωνή ἐκεῖ πού πρέπει, ἄν δέν ὑψώσεις τόν τόνο ἐκεῖ πού χρειάζεται, κλάφ’τα Χαράλαμπε. Θά σᾶς γράψω κάτι πού τό ἀναφέρω στό ὑπό ἔκδοση βιβλίο μου «Μιά ζωή πλῆκτρα». Τό 1974 ἤμουν κάθε ἡμέρα δίπλα στήν ἀείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Ἤμουν κοντά σέ ὅλες τίς ὁμιλίες της κατά τήν προεκλογική περίοδο. Θυμᾶμαι πόση σημασία ἔδινε ὁ Ζύλ Ντασσέν στίς ὁμιλίες. Πῶς τήν δίδασκε, πῶς τῆς ὑπογράμμιζε τά σημεῖα στά ὁποῖα ἔπρεπε νά κάνει παύσεις, νά χαμηλώσει τό κεφάλι, νά σηκώσει τό χέρι, ἀκόμη καί πῶς νά σπάσει τήν φωνή της. Τίποτε δέν γίνεται χωρίς κόπο καί χωρίς σχέδιο!
Ἡ ὁμιλία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη ἐνώπιον τῶν δύο Σωμάτων τῆς Ἀμερικανικῆς Δημοκρατίας, ἄς ἀποτελέσει ὑπόδειγμα καί ἀπαρχή.
Ἄς βάλουν οἱ πολιτικοί ἀρχηγοί στό πρόγραμμά τους τό θέμα «Ὀρθή χρήση τοῦ λόγου». Ἄς μάθουν πῶς νά μιλοῦν, πότε νά μιλοῦν καί ἄς γνωρίζουν τό γιατί πρέπει νά μιλήσουν! Πολλές φορές, ἡ σιωπή εἶναι περισσότερο εὔγλωττη ἀπό ὁποιονδήποτε λόγο! Ἐδῶ, ἔχουμε μάθει στίς πρωτολογίες (ἀδόκιμος ὁ ὅρος) καί τίς δευτερολογίες ἐνῶ προσφάτως ἔχουμε καί… τριτολογίες. Στήν οὐσία ἔχουμε ἀερολογίες καί πολλές φορές ἀοριστολογίες, στήν μάχη τῆς ἀτάκας. Δηλαδή λόγια χωρίς οὐσία, ἀρκεῖ νά γράψει καλά τό κλείσιμο μιᾶς ὁμιλίας.
Ἀλλά δέν (πρέπει νά) εἶναι ἔτσι! Καθόλου ἔτσι δέν εἶναι!
