Βροχή, χαμηλές ταχύτητες καί ἀπεργιακή κινητοποίηση!
Τί καλύτερο χαρμάνι νά περιμένεις γιά νά ταλαιπωρηθεῖς στούς δρόμους τῆς Ἀθήνας. Ἄν καί ἐφ’ ὅσον, φυσικά, ἀποτολμήσεις νά κινηθεῖς στό κέντρο τῆς ταλαιπωρημένης πρωτεύουσας.
Ἐπιτρέψτε μου νά σᾶς πῶ ὅτι ἡ χθεσινή (πού λέει ὁ λόγος κινητοποίηση) εἶχε καί μία ἔκπληξη. Ἔπειτα ἀπό 10 χρόνια πληροφορηθήκαμε ὅτι… ὑπάρχει καί ἡ ΓΣΕΕ! Τήν εἴχαμε ξεχάσει, κι ἄς φάγαμε στήν κεφαλή τά μνημόνια τό ἕνα χειρότερο ἀπό τό ἄλλο, μέ τραγικότερο τό τρίτο, τό «ἀριστερό»!
Μάθαμε ἐπίσης ὅτι πρόεδρος στήν ΓΣΕΕ παραμένει τό ἴδιο πρόσωπο, ἐκεῖνο, πού στά ἔνδοξα χρόνια τῆς πασοκαρίας ἀνέβαινε στή σκαλωσιά τοῦ πεδίου τοῦ Ἄρεως καί ἔδινε τό σύνθημα γιά «νέους ἀγῶνες».
Προφανῶς εἶχε ὑποστεῖ μεγάλο σόκ ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες μνημονιακές κατραπακιές καί εἶχε παρουσιάσει συμπτώματα ἀφωνίας! Ναί, ἄν δέν μέ πιστεύετε, εἶχα μιά μακρινή θεία, ἡ ὁποία ὅταν ἔμαθε ὅτι χρεοκόπησε ὁ πατέρας της ἔκανε νά μιλήσει κάμποσα χρόνια! Καί βέβαια ἀπεδείχθη ὅτι ὁ –σχεδόν ἰσόβιος πλέον– πρόεδρος τῆς ΓΣΕΕ ἦταν «πιό μάγκας» ἀπό ἄλλους «πράσινους» συναδέλφους του ἀρχισυνδικαλιστές, ἀφοῦ ἐκεῖνος διατήρησε τήν θέση του ἐνῶ οἱ ἄλλοι, πού γίνηκαν ὑπουργοί καί βουλευτές, ψάχνουν νά βροῦν καρέκλα νά καθίσουν στά κομματικά γραφεῖα! Πᾶμε τώρα στήν οὐσία. Ἔχει καταλάβει κανείς γιατί γίνονται αὐτές οἱ «Εἰκοσιτετράωρες» ἀπεργίες; Σέ τί ἀποβλέπουν; Τί ἀποφέρουν στό κίνημα; Σέ τί ὠφελοῦν τούς ἐργαζομένους, ἐκτός ἀπό τό νά τούς κόβουν ἕνα ἡμερομίσθιο; Νά πῶ ὅτι κηρύσσουμε –οἱ ἀσπλάγχνως φορολογούμενοι καί ἀγρίως δοκιμαζόμενοι ἐργαζόμενοι καί συνταξιοῦχοι– μιά ἀπεργία διαρκείας ἤ ἔστω τριήμερη, νά τό καταλάβω. Θά ἦταν ἕνας τρόπος νά ταρακουνηθεῖ τό σύστημα καί νά μᾶς προσέξει ἡ κάθε κυβέρνηση, νά καταλάβει ὅτι ἔχουμε δύναμη. Τό νά κατέβει τώρα ὁ κ. Εὐκλείδης Τσακαλῶτος καί ἡ κ. Ἀννέτα Καββαδία στή συγκέντρωση τῶν ἐργαζομένων καί νά ξαναπαίζουμε «τίς ἀριστερές κουμπάρες» δέν εἶναι ὀλίγον γκροτέσκο;
Συμπαθάτε με, ἀλλά κάτι τέτοια εἶναι πού μέ ἔχουν κάνει –ἐδῶ καί πολύ καιρό– νά ἀποφεύγω τήν συμμετοχή (διά τῆς παρουσίας μου) σέ τέτοιου εἴδους «διαμαρτυρίες».
Βεβαίως, ἄν ὑπῆρχε ἕνα γνήσιο, σωστό, μή κομματικοδίαιτο καί κομματοκρατούμενο συνδικαλιστικό κίνημα, θά μποροῦσε μέ ἕνα «φού» νά κινητοποιήσει ἕνα ἑκατομμύριο ἀνθρώπους καί νά τούς κατεβάσει στό Σύνταγμα!
Ποιόν, ὅμως, παλαιό ἀλλά καί νεότερο, ἐργαζόμενο, μποροῦν νά ἐμπνεύσουν αὐτές οἱ μελαγχολικές συνδικαλιστικές φιγοῦρες, ποῦ ἐπί χρόνια τώρα ζεσταίνουν τά ἕδρανα τοῦ νεοκλασικοῦ στά ριζά τῆς λεωφόρου Ἀλεξάνδρας;
Μεταξύ μας, ἡ μόνη δύναμη ἡ ὁποία μπορεῖ καί κινητοποιεῖ κόσμο εἶναι τό ΚΚΕ, μέ τόν συνδικαλιστικό του βραχίονα. Καί μπορεῖ ὁ φίλος μου ὁ Νικόλας νά γελάει καί νά μοῦ λέει ὅτι «Αὐτοί εἶναι σάν τούς Ἰεχωβάδες», ἀλλά ἐγώ ξέρω νά πῶ ὅτι στίς διεκδικήσεις μόνο ἐκεῖνοι τρέχουν! Εἶναι, φαίνεται, ἕνα ἀπό τά «καλά» πού ἔχει ἡ μονιμότητα στήν ἀντιπολίτευση.
Ἡ ἀπεργία ἔγινε, εἶναι βέβαιο ὅτι ἐλάχιστοι κατάλαβαν τό «γιατί». Ξαναείδαμε, ὅμως, τίς ξεχασμένες φιγοῦρες τῆς ΓΣΕΕ. Λίγο τό ἔχετε;
