«Εξαρθρώθηκε από τις Αρχές Χριστιανική Οργάνωση…
… Στην κατοχή των συλληφθέντων βρέθηκαν δυο θυμιατά, ένα Ευαγγέλιο και οκτώ κεριά ενώ βρέθηκε και ποσότητα λιβανιού».
Βρίθουν τα «σόσιαλ μήντια» από τέτοια, ειρωνικά και πικρόχολα- σχόλια. Και ίσως θα έπρεπε να τα δείχνουν στον Πρωθυπουργό οι επί των «μέσων κοινωνικής δικτυώσεως» σύμβουλοί του.
Δεν είναι «φάμπρικα» αυτή που ανοίξαμε, με την Αστυνομία να βγάζει δια της βίας από ναούς πολίτες που πήγαν κατά μόνας, να προσευχηθούν. Κάπου έχει «στραβώσει» το πράγμα και το όλον θέμα πρέπει να επανεξετασθεί.
«Και τί θελεις να γίνει; Τί θα μπορούσε να πράξει η κυβέρνηση στο συγκεκριμένο θέμα;» θα μου πείτε.
Σας απαντώ αμέσως. Η Ελλάδα είναι -και, ευτυχώς, παραμένει- μια χώρα «τακτική». Στο να υπάρξει αυτή η «τάξη», η οποία φάνηκε καθαρά από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν οι πολίτες και συμμορφώθηκαν προς τις εντολές της Πολιτείας στην περίπτωση της πανδημίας, σημαντικό ρόλο παίζει η ευσέβεια προς τα Θεία.
Είτε από πίστη είτε από «παράδοση» οι Έλληνες-η συντριπτική πλειονότης- «τα έχουν καλά» με την θρησκεία. Κρίνω από τον εαυτό μου και την παρέα των νεανικών μου χρόνων.Υπήρξαμε «οργισμένα νιάτα».Και μακριά μαλλιά είχαμε και με «μπλου τζην» κυκλοφορούσαμε και «ροκάδες» και «γιε-γιέδες» υπήρξαμε, αλλά πηγαίναμε στην Εκκλησία, κοινωνούσαμε, νηστεύαμε. Κάποιοι δε, που είχαμε και το ψώνιο με την μουσική, ψέλναμε κιόλας! Χιλιάδες έρωτες γεννήθηκαν στην περιφορά του Επιταφίου, τότε που φούντωνε η άνοιξη και οι νέοι αισθάνονταν το αίμα τους να χτυπά εντονότερα στις αρτηρίες. Ειναι βέβαιο ότι έτσι αισθάνονται και πολλοί σημερινοί νέοι. Τί θα έκανα, λοιπόν. Θα φρόντιζα, με κάθε τρόπο, να αισθανθούν οι συμπατριώτες μου ότι η Εκκλησία δεν είναι «απαγορευμένος καρπός» σε μια περίοδο κατά την οποία τίθεται ζήτημα ζωής.
Θα επεστράτευα φωτισμένους Θεολόγους και λογίους, να μιλήσουν από την τηλεόραση στους πολίτες, να εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους πρέπει να παραμείνουν οι ναοί ανενεργοί για μια συγκρειμένη περίοδο. Θα φρόντιζα να «γυριστούν»μηνύματα προς τους ευσεβείς χριστιανούς-κάτι σαν αυτά με τον «Στην υγειά μας», με τα οποία θα τους εξηγούσαμε τους λόγους της «αργίας» των ναών.
Θα κατέφευγα σε διακεκριμένους σκηνοθέτες και ηθοποιούς, ώστε να δημιουργηθεί μια «εισαγωγή» πριν παρουσιαστεί η Θεία λειτουργία στην τηλεόραση. Να μην είναι, δηλαδή, ένα «ξεκάρφωτο» θέμα σε μια άδεια εκκλησία, αλλά να μπορεί ο -έμπειρος- σκηνοθέτης να κάνει το θέαμα-ακρόαμα πιο ελκυστικό και λιγ’ωτερο αργό.
Και μην πείτε ότι θα επρόκειτο για «εκκοσμίκευση» διότι ο μακαριστός Χριστόδουλος, με «κοσμικότητες» πλησίασε -και εν πολλοίς κατέκτησε- τους νέους. Τους είπε «ελάτε στην εκκλησία όπως θέλετε. Ελάτε με το σκουλαρίκι στο αυτί, με το σκισμένο πανταλόνι. Ελάτε γιατί «με πάτε» και «σας πάω» κι εγώ!»…
Έτσι τα βλέπω. Και νομίζω ότι αν είχαν γίνει τα πράγμα κάπως έτσι, δεν θα είχαν «ξεσπαθώσει» υλακτούντες οι πολέμιοι της Εκκλησίας, εκείνοι, δηλαδή, που βλέπουν-ακόμη και σήμερα- την θρησκεία ως «όπιο του λαού» την ώρα που οι ίδιοι «πίνουν τους μπάφους» τους…
