Ἐκεῖνο πού μέ ἐκνευρίζει στίς περιπτώσεις πού…
… μιά κυβέρνηση «τά κάνει θάλασσα» εἶναι πού βρίσκει εὐκαιρία ἡ ἀξιωματική ἀντιπολίτευση, ἡ ὁποία τά ἔχει ἐπίσης «κάνει θάλασσα» ὅταν ἦταν κυβέρνηση, καί μᾶς λέει τό ἐκνευριστικότατο: «Ἐμεῖς μποροῦμε καλύτερα».
Ἐπιτρέψτε μου νά παραμείνω ψύχραιμος καί ἐγκρατής, μέ τόσα πού ἔχουν δεῖ τά μάτια μου, στά πολλά χρόνια πού βρίσκομαι στήν πολιτική καί μαχόμενη δημοσιογραφία. Γι’ αὐτό καί δέν θά παρασυρθῶ νά μιλήσω πάλι γιά τίς –δεδομένες– εὐθῦνες τῆς κυβερνήσεως, τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως καί τῆς Περιφέρειας Ἀττικῆς.
Ναί, τό κράτος δέν λειτούργησε, ναί, τό κράτος πιάστηκε στόν ὕπνο –ἄν καί εἶχε προειδοποιηθεῖ– ναί, οἱ Δῆμοι (μέ ἐξαίρεση ἐλάχιστους, τῶν ὁποίων οἱ δήμαρχοι ἔχουν μυαλό καί ἐμπειρία) ὀλιγώρησαν, ναί, ἡ Περιφέρεια εἶναι «φρού-φρού καί ἀρώματα». Νοστάλγησα τούς διορισμένους Νομάρχες, πού δέν εἶχαν τόσα μέσα καί τόσες ἁρμοδιότητες, ἀλλά τέτοιο «μπάχαλο» δέν εἴχαμε δεῖ. Ἴσως γιατί ἦταν ὑπόλογοι στήν ἑκάστοτε κυβέρνηση καί ὄχι . 1 «φίρμες», μέ τά μεγαλεῖα τῆς «ἀνεξαρτησίας»!
Μέ χαρά εἶδα, ὅμως, τόν δικό μου χῶρο, τήν δημοσιογραφία, νά στέκεται στό ὕψος της. Δηλαδή οἱ ρεπόρτερ, πού βγῆκαν στόν δρόμο, ξενύχτησαν, πείνασαν, δίψασαν, μόχθησαν, ἀλλά ΕΝΗΜΕΡΩΣΑΝ!
Καί ἐπειδή εἶναι μιά στιγμή πού πρέπει ἡ δημοσιογραφία νά πάρει δύναμη, ἄς θυμηθοῦμε τί ἔλεγε ὁ σπουδαῖος συνάδελφός μας καί φίλτατος Λέων Καραπαναγιώτης καί ἄς τά κάνουμε πάλι ὁδηγό.
«Οἱ δημοσιογράφοι δέν μπορεῖ νά εἶναι οἱ πρωταγωνιστές τῶν γεγονότων, δέν μπορεῖ νά εἶναι τά πρόσωπα-κλειδιά στίς ἐξελίξεις καί πολύ περισσότερο δέν μπορεῖ νά εἶναι μέρος τοῦ προβλήματος. Δέν εἶναι ἡ δουλειά τους νά δημιουργοῦν τά γεγονότα, ἀλλά νά καταγράφουν τά γεγονότα. Ὅταν τά πράγματα ἐξελίσσονται διαφορετικά, μέ τούς δημοσιογράφους νά στρέφουν πάνω τους τούς προβολεῖς, νά ἐπιτίθενται, νά καταγγέλλουν, νά ἐξηγοῦν καί νά ἀπολογοῦνται, τότε ἔχει χάσει ἡ δημοσιογραφία, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἔχει χάσει ἡ κοινωνία. Ποιός ἔχει κερδίσει; Ἡ πολιτική ἐξουσία πού βρίσκει δρόμο διαφυγῆς καθώς μέ εὐκολία μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν ἀξιοπιστία τῶν ΜΜΕ καί νά ὑποδείξει ὡς φαύλους, παραμυθᾶδες καί ἀργυρώνητους αὐτούς πού ἡ δουλειά τους εἶναι μόνο νά πληροφοροῦν. Ἡ σχέση τοῦ δημοσιογράφου μέ τόν πολιτικό, τόν μεγάλο ἐπιχειρηματία καί τόν τραπεζίτη, αὐτούς δηλαδή πού ἀποκαλοῦμε πηγές τῆς ἐνημέρωσης, εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολη. Δέν βρίσκονται στήν ἴδια πλευρά τοῦ λόφου καί ἐάν βρεθοῦν, τότε οἱ δημοσιογράφοι ἔχουν προδώσει τούς ἀναγνῶστες, τούς τηλεθεατές τους καί τούς ἀκροατές τους.
Ὁ δημοσιογράφος μέ τόν πολιτικό καί τόν οἰκονομικό παράγοντα δέν μπορεῖ νά εἶναι “κολλητοί”. Οἱ σχέσεις τους πρέπει νά εἶναι, κοινωνικά, σχέσεις εὐπρεπείας καί οἱ ἀποστάσεις ἀσφαλείας νά τηροῦνται συστηματικά καί συνειδητά. Ὅσες φορές ὁ κανόνας παραβιάζεται, χάνουν οἱ πολῖτες καθώς γίνονται θεατές ἑνός στημένου παιχνιδιοῦ. Ὁ δημοσιογράφος δέν μπορεῖ εἶναι μεσολαβητής οὔτε διαχειριστής στήν ἐπίλυση διαφορῶν τῶν προσώπων τῆς ἐξουσίας. Πολύ περισσότερο, δέν μπορεῖ νά εἶναι διακινητής, “βαποράκι” δηλαδή, τῶν πληροφοριῶν πού συγκεντρώνει στό ρεπορτάζ. Διότι τότε ὑποκρύπτει ἀπό τούς πολῖτες ὅσα γνωρίζει καί δίνει τήν εὐκαιρία γιά κουκουλώματα στούς παράγοντες τῆς πολιτικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς»…
Απτά, καί μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἔχουμε ἐκλογές στό Σωματεῖο μας, ἔ;
