Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ σήμερα νά ἐπανέλθουμε σέ μιά παλαιότερη πρόταση-θέση μας, σχετικῶς μέ τήν Διεθνῆ Ἔκθεση τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ὅπως ἐπισήμως ἀνακοινώθηκε, δέν πρόκειται ἐφέτος νά πραγματοποιηθεῖ.
Ἄποψή μας εἶναι ὅτι ἡ ΔΕΘ πρέπει νά πάψει νά ὑφίσταται ὡς θεσμός, γιά πολύ ἁπλούς λόγους. Κατ’ ἀρχάς, δέν εἶναι «Διεθνής». Ἡ ἐποχή κατά τήν ὁποία στήν ΔΕΘ μετεῖχαν πολλά κράτη, προκειμένου νά ἐπιδείξουν τά προϊόντα τους, ἔχει παρέλθει ἀνεπιστρεπτί. Δέν ἔρχονται πλέον οἱ πρώην ἀνατολικές χῶρες, γιά νά ἐκθέσουν τά προϊόντα τους, ὅπως συνέβαινε μέχρι τήν δεκαετία τοῦ ’90. Ὁ «Διεθνής» χαρακτήρας τῆς ΔΕΘ ἀπαντᾶται πλέον μόνο στίς παλιές ἑλληνικές ταινίες, μέ τόν Ντῖνο Ἠλιόπουλο, τόν Κώστα Βουτσᾶ, τήν Μάρθα Καραγιάννη καί τόν Γιάννη Βογιατζῆ. Τότε, πού βλέπαμε στά περίπτερα τά ἀνατολικογερμανικά αὐτοκινητάκια Τράμαντ, τά Γιουγκοσλαβικά «Ζαστάβα» καί «Γιοῦγκο», κάποια ἰταλικά, τά βουλγαρικά τρακτέρ καί τά ρουμανικά σχεδόν τζίπ «Aro», ἀργότερα τά πρῶτα «Ντάτσια», πού κατασκεύαζε στήν Ρουμανία τοῦ Τσαουσέσκου ἡ «Ρενώ».
Σήμερα, τό μόνο «διεθνές προϊόν» πού παρήγαγε καί ἐπέβαλε ἡ ΔΕΘ εἶναι ὁ καφές «φραπέ», ἐφεύρημα ἑνός Θεσσαλονικέως μπάρμαν, ὁ ὁποῖος σκέφτηκε ὅτι ἕνας «χτυπητός» νεσκαφέ μέ παγάκια θά μποροῦσε νά ἐκληφθεῖ ὡς ἕνα δροσιστικό καί συνάμα ἀναζωογονητικό ρόφημα. Καί τό πέτυχε!
Κατά τά λοιπά, τά τελευταῖα χρόνια ἡ «Διεθνής Ἔκθεση» ἀναλώνεται σέ κάποια περίπτερα ἑνός «τιμωμένου κράτους», συνήθως ἐκείνου τό ὁποῖο κάνει ἤ προτίθεται, ἐμφανῶς, νά προχωρήσει σέ συνεργασίες μέ τό ἑλληνικό δημόσιο. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα, ἔχουμε περίπτερα ἑλληνικῶν κρατικῶν ὀργανισμῶν, περίπτερα τῶν… ὑπουργείων, τῶν Περιφερειῶν, τῶν Δήμων, τῶν Προσκόπων, τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ καί τοῦ Σώματος Ἑλληνίδων Ὁδηγῶν!
Ἐπιτρέψτε μας νά γνωρίζουμε ὅτι καί οἱ Θεσσαλονικεῖς, οἱ κάτοικοι αὐτῆς τῆς ὡραιότατης καί ἱστορικῆς πόλεως, ἔχουν πάψει νά ἐνδιαφέρονται γιά τήν ΔΕΘ. Πολλοί μάλιστα –καί μᾶς τό ἔχουν πεῖ εὐθέως– τίς ἡμέρες τῆς Ἐκθέσεως φροντίζουν νά λείπουν ἀπό τήν πόλη, ἡ ὁποία «καταλαμβάνεται» ἀπό στίφη παρατρεχάμενων καί κολαούζων, ἀπό καραβάνια καναλιῶν καί ρεπόρτερ, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τούς πολιτικούς, πού καί ἐκεῖνοι, μέ βαρειά καρδιά ἐπιτελοῦν ἕνα βαρύ «καθῆκον»…
Καθ’ ὅτι, ἀγαπητοί, παλαιότερα, μέχρι καί τό 1990, εἶχε κάποιο νόημα νά πηγαίνει ὁ πρωθυπουργός στήν ΔΘ καί νά ἐξαγγέλλει τό Οἰκονομικό του πρόγραμμα! Δηλαδή καί τότε ἦταν λάθος νά ἐξαγγέλλεται πρόγραμμα γιά τό ἐρχόμενο ἔτος ἀπό τόν Σεπτέμβριο (!), ἀλλά ἦταν τό «ἔθιμο».
Τώρα τί νά ἐξαγγείλει ἕνας πρωθυπουργός ὅταν τά πράγματα ἀλλάζουν ἀπό ἡμέρα σέ ἡμέρα; Τί νά πεῖς ὅταν οἱ διεθνεῖς συνθῆκες ἔχουν ἀλλάξει, ὅταν ἀνήκεις στήν ΕΕ, ὅταν τελεῖς ὑπό κηδεμονία; Τό λιγώτερο πού μπορεῖς νά πάθεις εἶναι νά ἐκτεθεῖς! Θυμηθεῖτε ἁπλῶς τό «Πρόγραμμα τῆς Θεσσαλονίκης» τοῦ τέως πρωθυπουργοῦ. Βατερλώ!
Ἄς πάει ὁ πρωθυπουργός γιά μία σύντομη –ἐθιμοτυπική– ὁμιλία καί ἄς ἀναγγείλει ὅτι ἡ ΔΕΘ «κόβεται»! Κι ἄν πρέπει (καί μᾶλλον πρέπει) νά ἔχει ἡ Θεσσαλονίκη κάποιους διεθνεῖς θεσμούς, ἄς ἀναβαθμισθεῖ τό Φεστιβάλ Κινηματογράφου (ὑπάρχει πάντα ἡ Δέσποινα Μουζάκη) καί ἄς ἐπανέλθει –ὡς διεθνές– τό Φεστιβάλ Τραγουδιοῦ. Θά εἶναι, χωρίς ἀμφιβολία, καλύτερο ἀπό τήν «Γιουροβίζιον»!
