Τό πολιτικό ρεπορτάζ ἦταν, παλαιότερα, ἡ κορωνίδα
Γιά νά φθάσεις ἐκεῖ, ἔπρεπε νά γράψεις χιλιόμετρα πολλά. Ἔπρεπε νά ἔχεις διακριθεῖ, νά ἔχεις πείσει γιά τήν ἀξία σου, ὥστε νά σοῦ ἐμπιστευθοῦν οἱ διευθυντές καί ὁ ἐκδότης τό πολιτικό. Οἱ πολιτικοί συντάκτες ἦταν μία ἄλλη περίπτωση. Θυμᾶμαι, στήν «Βραδυνή» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη οἱ πολιτικοί συντάκτες εἶχαν ἕναν δικό τους ὄροφο! Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴχαμε τά γραφεῖα μας στήν μεγάλη αἴθουσα τοῦ α΄ ὀρόφου. Οἱ πολιτικοί ἦταν στόν δεύτερο. Μέ δικό του γραφεῖο ὁ καθένας!
Σιγά-σιγά ἄρχισαν νά ἀλλάζουν τά πράγματα. Καί στό πολιτικό ἄρχισαν νά μπαίνουν ἀπ’ τό παράθυρο οἱ γνωστοί τοῦ γνωστοῦ, ἄνδρες καί γυναῖκες, γόνοι οἰκογενειῶν καί φίλοι ἤ φίλες. Καί τό πολιτικό ρεπορτάζ ἔγινε σάν ὅλα τά ἄλλα. Εὐφυολογήματα, χατήρια, παραπολιτικά, ἀποκλειστικότητες δῆθεν καί ἄλλα, πού μέ τήν ἔλευση τῆς ἰδιωτικῆς τηλοψίας ἔγιναν ἕνας περίεργος χυλός, παχύρρευστος, πού μέ ἀργό, ἀλλά σταθερό ρυθμό, σκέπαζε τήν πολιτική ζωή τῆς χώρας μέ μιά ἰλύ, πού μέχρι πρίν ἀπό λίγο καιρό θά φαινόταν παραλογισμός… Ἄς τά ἀφήσουμε, ὅμως αὐτά, καί ἄς πᾶμε λίγο πίσω, τότε πού τό πολιτικό ρεπορτάζ βασιζόταν ἰσομερῶς στήν εἴδηση καί τήν ἀνάλυση. Τό 1974 ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς κερδίζει τίς ἐκλογές μέ 54%. Ἡ πρώτη μεταδικτατορική Βουλή ἔχει 174 βουλευτές τῆς Νέας Δημοκρατίας. Δεύτερο κόμμα ἡ Ἕνωσις Κέντρου-Νέες Δυνάμεις τοῦ Γεωργίου Μαύρου, τρίτο τό ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου. Ὁ Καραμανλῆς, ὅμως, ἀπό τήν πρώτη στιγμή στρέφει τά πυρά του (καί τήν προσοχή τοῦ κόσμου) στόν Ἀνδρέα! Σχεδόν ἀδιαφορεῖ γιά τήν Ἕνωση Κέντρου! Ἔμεινε στήν ἱστορία ὁ χαρακτηρισμός τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἡ ἀριστερά τῆς ἀριστερᾶς ἀπό τόν Καραμανλῆ. Μιά φράση πού ἔκανε ἔξαλλη τήν ἡγεσία τῆς Ἑνωμένης Ἀριστερᾶς (τό ΚΚΕ δέν εἶχε ἀκόμη ἀναγνωρισθεῖ ἐπισήμως), ἡ ὁποία διαισθανόταν ἀλλά καί ἔλεγε ἀνοιχτά ὅτι ὁ Παπανδρέου ἔρχεται γιά νά μᾶς διαλύσει…
Μέ τίς μονομαχίες Καραμανλῆ – Παπανδρέου ἐτράφη ἡ γενιά τῶν πρώτων μεταδικτατορικῶν χρόνων. Ὁ ἔντιμος καί εὐπατρίδης Γεώργιος Μαῦρος συνεθλίβη, καί ἡ Ἕνωσις Κέντρου ἀπορροφήθηκε ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί τήν Νέα Δημοκρατία…
Γιατί τά θυμᾶμαι ὅλα αὐτά; Μά, ἐπειδή ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται καί στήν πολιτική. Σήμερα, δεύτερο κόμμα (καί πολύ κοντά) εἶναι ὁ Σύριζα. Νά, ὅμως, πού ἡ Νέα Δημοκρατία τά ἔχει βάλει πλέον μέ τό Κιν-Αλ (λέγε με Πασοκ) καί τόν Νῖκο Ἀνδρουλάκη. Ἐκεῖνο, φυσικά, σηκώνει τό γάντι, καί ἀκούστηκαν ἤδη οἱ πρῶτοι χαρακτηρισμοί. Ὡραία Ἑλένη ἀπό τήν μιά, Κραταιός Νικόλας ἀπό τήν ἄλλη! Ποιός εἶναι ὁ στόχος; Μά, δίχως ἀμφιβολία, ὁ Σύριζα, στήν συρρίκνωση τοῦ ὁποίου ἐλπίζουν καί οἱ δύο!
Βέβαια, μήν περιμένουμε ποιότητα στήν μονομαχία. Δέν ὑπάρχουν ρήτορες σάν τόν Ἀνδρέα ἤ τόν Ἀθανάσιο Κανελλόπουλο. Σήμερα στήν Βουλή οἱ ἀγορητές (κακο)διαβάζουν χειρόγραφα καί χρησιμοποιοῦν φθηνά λογοπαίγνια. Ἡ μάχη, ὅμως, γιά τά λάφυρα ἔχει ἀρχίσει καί οἱ λαφυραγωγοί ἔχουν πάρει θέση, ἐνῶ ἐκεῖνος τόν ὁποῖο ἐπιθυμοῦν νά λαφυραγωγήσουν εἶναι βέβαιο ὅτι δέν ἔχει πρόθεση νά παραδοθεῖ ἀμαχητί.
Ἄν μή τί ἄλλο, ὁ ἀγώνας προμηνύεται ἐνδιαφέρων…
