Παρακολουθῶ τά ΜΜΕ καθημερινά
Θά πεῖτε «αὐτή εἶναι ἡ δουλειά σου», ἀλλά δέν εἶναι μόνον αὐτό. Προσπαθῶ νά εἶμαι μέσα στίς καταστάσεις οἱ ὁποῖες διαμορφώνονται.
Βεβαίως, μοῦ εἶναι λίγο δύσκολο νά παρακολουθήσω τούς ἰνφλουένσερς, δηλαδή (ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἡ ἐλεύθερη μετάφραση) τούς «ἐπηρεαστές» ἤ τούς, τέλος πάντων, «ἀσκοῦντες ἐπιρροή» στήν κοινή γνώμη. Κάτι ἀπίθανους τύπους καί τύπισσες, τούς ὁποίους προωθεῖ ἡ ἐλαφρά σκηνή τῶν ΜΜΕ, μέ στόχο, φυσικά, κάποια στιγμή νά τούς ἀποδομήσει. Δύσκολο ἐπίσης μοῦ εἶναι νά ἀσχοληθῶ μέ τούς κάθε εἴδους κινδυνολόγους, οἱ ὁποῖοι εὐδοκιμοῦν πλέον στά ΜΜΕ ἀλλά καί στά σόσιαλ, ἐπηρεάζοντας, δυστυχῶς, καί αὐτοί πολύ κόσμο τόν ὁποῖο –ὅπως, γιά παράδειγμα, στήν πανδημία– μπορεῖ νά πάρουν στό λαιμό τους, πού λέει καί ὁ σοφός (ἐκτός ἀπό τήν ἡμέρα τῶν ἐκλογῶν) λαός…
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού διαπιστώνω καί πού μέ κάνει νά θλίβομαι καί νά ἀνησυχῶ, εἶναι τό κλῖμα μίσους τό ὁποῖο διαμορφώνεται (σέ κοινωνικό καί πολιτικό ἐπίπεδο) στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως, ἤτοι στό φέις-μπούκ ἀλλά (ὅπως μοῦ λένε) καί σέ ἄλλους, συγγενικούς μέ αὐτό ἱστοτόπους.
Διαβάζω ἀναρτήσεις (ἐπώνυμες, δυστυχῶς, οἱ περισσότερες καί ἀπό ὀνόματα γνωστά, μεταξύ τους καί κάποιων παλαιῶν καί ἐμπείρων συναδέλφων), τά ὁποῖα ἐκφράζονται γιά πρόσωπα τῆς πολιτικῆς ζωῆς κατά τρόπο χυδαῖο, ἀνεπίτρεπτο, μέ κουβέντες χαμαιτυπείων.
Ὑπό τήν –αὐθαίρετη– δῆθεν στέγη τῆς «κριτικῆς» καί πολλές φορές ἐπικαλούμενοι ἀπό τήν δημοκρατία μέχρι τόν Ἀριστοφάνη (τόν ὁποῖο ἀνάθεμα κι ἄν ἔχουν διαβάσει ποτέ τους) στολίζουν τόν πρωθυπουργό οἱ μέν καί τούς ἄλλους πολιτικούς ἀρχηγούς οἱ δέ πότε μέ ἠλίθια χυδαῖα στιχάκια καί πότε μέ ἀπαξιωτικές ἐκφράσεις.
Διαβάζω ἀναρτήσεις νέων ἀνθρώπων, πού ἀναφέρονται (μέ μῖσος) οἱ μέν στόν δημοκρατικό στρατό (τό δημοκρατικός, ὅπως λέμε «Εὔξεινος Πόντος» ἤ «Ἐλπίδα» τήν σφοδρή κακοκαιρία) καί στό «ἀντάρτικο» οἱ δέ στόν Μελιγαλᾶ καί σέ ἄλλες παρόμοιες ἑστίες ἀγριοτήτων. Καί συλλογίζομαι ἄν μπορεῖ ποτέ μιά χώρα νά πάει μπροστά ὅταν οἱ νέοι ἄνθρωποι κολλᾶνε στό παρελθόν καί μάλιστα τό ἐπικαλοῦνται γιά νά προβάλουν ἀπόψεις σημερινές! Ἄν εἶναι δυνατόν!
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὅμως, ἔχουμε καί τό φαινόμενο τῶν ἰνφουλένσερς , οἱ ὁποῖοι –ὡς ἔμαθα– εἰσπράττουν, ἀναλόγως πρός τά «λάικ» τους, μεγάλα ποσά ἀπό σπόνσορες (ἔτσι ἀποκαλοῦνται οἱ χορηγοί. Εἶναι, νομίζω, τριτόκλιτον, ὁ σπόνσωρ, τοῦ σπόνσορος, ὅπως ὁ κόνδωρ, τοῦ κόνδορος.)
Συνεπῶς, πῶς νά μήν εἶναι ἰνφλουένσερ μιά καλλίπυγος δεσποινίς ἡ ὁποία προβάλλει τόν δικό της λόγο, ἀφοῦ ἀντί γιά ἐκείνην ἀφήνει νά ὁμιλοῦν οἱ γλουτοί, τά στήθη καί ἡ κορμοστασιά της, μέ ὅσο τό δυνατόν ἐλλιπέστερη (ἕως ἀνύπαρκτη) ἔνδυση!
Πῶς νά μήν στείλει ἕνα λάικ ἐκεῖνος πού θαυμάζει τό κορίτσι γιά τόν πλοῦτο καί τά προσόντα του;
Δηλαδή ἦταν καλύτερη ἡ Φρανσουάζ Σαγκάν πού ἔγινε διάσημη χωρίς νά τήν ἔχει δεῖ κανείς, ἐπειδή ἔγραψε ἕνα βιβλίο καί μάλιστα χωρίς εἰκονογράφηση;
«Καί ποιός εἶναι, βρέ παιδιά, αὐτός ὁ Καψάλης πού ’χει τόσο μεγάλη δημοτικότητα;» ρώτησα, προχθές σέ μιά παρέα.
«Καλά, δέν ξέρεις τόν Ἀλέξανδρο Κοψιάλη;» μέ ρώτησε ἔκπληκτη νεαρά συνάδελφος.
«Ὄχι, δέν τόν γνωρίζω. Ἐσύ γνωρίζεις τόν Θανάση Πετσάλη-Διομήδη;» τῆς λέω.
«Νά τόν κάνω τάγκ νά τόν δῶ;» μοῦ λέει…
