Tό Oπισθόφυλλο τοῦ προεκλογικοῦ φυλλαδίου τῆς ΝΔ στό ὁποῖο περιέχονται οἱ προγραμματικές της δεσμεύσεις, ὑπογράφεται ἰδιοχείρως ἀπό τόν Πρόεδρο τοῦ κόμματος καί νέο Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ἄν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τήν ὑπογραφή αὐτοῦ τοῦ νέου πολιτικοῦ, μέ τήν συνδρομή εἰδικοῦ γραφολόγου, μπορεῖ ἄνετα νά καταλάβει ποιός εἶναι ὁ προσωπικός πολιτικός του στόχος γιά τά ἑπόμενα τέσσερα χρόνια. Τό μονόγραμμα «Κ», πού ἀντιστοιχεῖ στό μικρό του ὄνομα, προηγεῖται καί ἀπέχει ἐλαφρῶς ἀπό τό μονόγραμμα «Μ», πού ἀντιστοιχεῖ στό ἐπώνυμό του. Εἶναι ὑπερήφανος μέν γι’ αὐτό, ἀλλά κρατᾶ μιά ἀπόσταση ἀπό αὐτό, γιατί κατά βάθος ἐπιθυμεῖ ὁ «Κυριάκος» νά σκεπάσει τόν «Μητσοτάκη». Οἱ διαφωνίες πού εἶχε μέ τόν πατέρα του σέ ἐπί μέρους θέματα ὅσο ἦταν ἐν ζωῆ, εἶναι γνωστές ἄλλωστε. Ἀκόμη καί ἡ μέθοδος πού ἀνακοίνωσε τήν ὑποψηφιότητά του γιά τήν προεδρία τῆς ΝΔ. Ὡς ἄνθρωπος τῆς ρήξης, ὅμως, κατάφερε καί ἄφησε ἀποτύπωμα ὡς ἀρχηγός τῆς ἀντιπολίτευσης.
Τώρα ὡς πρωθυπουργός, ὁ Κυριάκος καλεῖται νά ἀποδείξει κατά τήν διακυβέρνηση ὅτι δέν εἶναι Μητσοτάκης. Ἀκριβέστερα: ὅτι δέν εἶναι κλασικός Μητσοτάκης. Ὅτι μπορεῖ νά δώσει νέο περιεχόμενο στό οἰκόσημο. Καλεῖται νά ἀποδείξει πώς μπορεῖ νά κυβερνήσει τήν χώρα μέ νέα λογική καί ὄχι μέ τούς ὅρους τοῦ παρελθόντος, ἐθνικούς καί παραταξιακούς. Τό μεῖζον ζήτημα πού θά σφραγίσει τήν πρωθυπουργία του, εἶναι αὐτό πού ὀνομάζω «χρήση τῆς ἰσχύος». Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης εἶναι ὁ πρῶτος Πρωθυπουργός μετά τόν Κώστα Καραμανλῆ ὁ ὁποῖος θά κυβερνήσει τήν Ἑλλάδα χωρίς τρόικα πάνω ἀπό τό κεφάλι του. Εἶναι, ἐπίσης, ὁ πρῶτος Πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος μετά τό 1981 τοῦ ὁποίου ἡ ἐξουσία ἐκτείνεται μέχρι τόν τελευταῖο δημοτικό καί περιφερειακό ὑπάλληλο. Μέ 13 περιφέρειες καί 300 δήμους ὑπό τόν ἔλεγχό της, ἡ κεντροδεξιά παράταξη δέν θά ἐλέγχει μόνο τήν περίφημη γενική κυβέρνηση καί τίς ΔΕΚΟ ἀλλά καί τήν αὐτοδιοίκηση πρώτου καί δευτέρου βαθμοῦ στό σύνολό της.
Ἡ πολιτική Μητσοτάκη δέον νά ἐφαρμόζεται ἀνεμπόδιστα μέχρι τήν τελευταία βαθμίδα τοῦ κράτους, τήν κοινότητα. Ἕως τό τελευταῖο τετραγωνικό ἐδάφους τῆς ἐπικράτειας. Ἀπίστευτο δῶρο. Πέραν αὐτῶν, ἡ συγκυρία τά ἔφερε ἔτσι ὥστε ὁ κ. Μητσοτάκης νά ἔχει καθαρό διάδρομο καί στήν πολιτική καί στήν οἰκονομία. Στήν πολιτική διότι ἕως τό 2023 δέν ὑπάρχει ἐνδιάμεση ἀναμέτρηση πού νά τόν περισπᾶ ἀπό τήν ἐφαρμογή τῆς πολιτικῆς του. Οὔτε εὐρωεκλογές, οὔτε δημοτικές, τίποτε. Καί μέ τό δῶρο πού τοῦ ἔκανε ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, οὔτε κάν ἡ προεδρική ἐκλογή τοῦ 2020 μπορεῖ νά τόν περισπάσει. Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μπορεῖ νά ἐκλεγεῖ καί μέ 151 ψήφους.
Ἀλλά καί στήν οἰκονομία, τά πράγματα δέν εἶναι διαφορετικά. Ἡ ρύθμιση τοῦ χρέους πού ἀπέσπασε μετά κόπων καί βασάνων ἀπό τούς Γερμανούς ὁ ἀπερχόμενος πρωθυπουργός μέ ἀντάλλαγμα τήν… γραβάτα, δίδει στόν κ. Μητσοτάκη τήν δυνατότητα νά ἐφαρμόσει τήν πολιτική του χωρίς τό ἄγχος τῶν μεγάλων λήξεων τῶν ὁμολόγων ἕως τό 2032. Οἱ ἐτήσιες δαπάνες γιά χρέος καί χρεωλύσια ἕως τότε θά εἶναι κατά πολύ μικρότερες. Ἐάν σέ ὅλα αὐτά συνυπολογίσουμε καί τό γεγονός ὅτι μέ τήν ψῆφο τῶν Ἀποδήμων θά ἀλλάξει ἡ σύνθεση τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος καί ὅτι θά καταργηθεῖ μέ νόμο ἀμέσως ἡ ἁπλῆ ἀναλογική, καταλήγουμε στό ἑξῆς: ὁ νέος Πρωθυπουργός ἔχει ὅλο τό γήπεδο δικό του. Τό κρίσιμο γι’ αὐτόν μετά ταῦτα εἶναι ἡ χρήση τῆς ἰσχύος. Ἀπό τήν χρήση αὐτή θά ἐξαρτηθεῖ ἡ ποιότητα τῆς διακυβέρνησης. Οἱ οἰωνοί ἀπό τήν θητεία του στό ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀντιπολίτευσης εἶναι καλοί. Ἀλλά, ὡς γνωστόν, «ἀρχή ἄνδρα δείκνυσι». Γιά τό καλό τοῦ τόπου, τοῦ εὐχόμαστε καλή ἐπιτυχία μέσα ἀπό τήν καρδιά μας.
