Δέν τολμοῦσα νά ἀνοίξω τό στόμα μου…
… τότε, στήν δεκαετία τοῦ ’70 –μέχρι τό ’74 ζοῦσα μέ τούς γονεῖς μου– καί ἔσπευδαν καί οἱ δύο νά μέ σταματήσουν. «Ἐσεῖς μήν μιλᾶτε! Ἐσεῖς δέν γνωρίσατε πόλεμο!». Κι ἐγώ, μέ τά μακρυά μου μαλλιά, μέ τά γένεια καί τά στρογγυλά μου γυαλιά (γιά νά «φέρνω» τοῦ Τζών Λέννον), ἄρχιζα τόν μονόλογό μου.
«Ναί, μπορεῖ νά μήν ἔχουμε γνωρίσει τόν πόλεμο, ἀλλά ἐμεῖς σταματήσαμε τόν πόλεμο στό Βιετνάμ. Ἐμεῖς, μέ τά τραγούδια τοῦ Ντύλαν, τῆς Μπαέζ καί τῶν Μπήτλς, μέ τήν συναυλία γιά τό Μπανγκλαντές, κάναμε τήν κοινή γνώμη νά ἀσχοληθεῖ μέ αὐτά τά τεράστια προβλήματα. Ἐσεῖς, τότε, τί κάνατε γιά νά σταματήσετε τόν πόλεμο;»…
Κι ἐκεῖ «ἔπαιρνε φόρα» ὁ πατέρας, παρασημοφορημένος «δι’ ἐξαιρέτους πράξεις» στό Ἀλβανικό Μέτωπο…
«Ἐμεῖς, ἀγαπητέ, δέν πολεμήσαμε μέ κιθάρες καί τούμπανα, ἀλλά μέ πραγματικά πυρά. Ἐμεῖς, εἴδαμε φίλους μας νά κομματιάζονται ἀπό τίς ἰταλικές ὀβίδες. Εἴδαμε φίλους μας νά ἐκτελοῦνται ἀπό τά γερμανικά κτήνη. Εἴδαμε συγγενεῖς μας νά χάνονται σέ στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Χάσαμε τόν καλό μας φίλο τόν Λεβή καί τήν γυναῖκα του, πού τούς πῆραν “γιά μιά συζήτηση” οἱ συνεργάτες τῶν Γερμανῶν καί μάθαμε τό 1960 ὅτι εἶχαν καί οἱ δύο τελευτήσει στό Νταχάου! Κατάλαβες; Μήν κάνεις ἀτυχεῖς συγκρίσεις. Καί νά εὔχεσαι ἕνα μόνον πρᾶγμα. Νά μήν δεῖτε ποτέ σας πόλεμο, ἐσύ καί ἡ γενιά σου, πού “πολεμᾶτε” μέ στιχάκια καί καραμοῦζες!».
Σάν νά τόν ἀκούω τώρα! Καί ὅταν ἔφυγε ἀπό τήν ζωή, ἤμουν ἐγώ πού ἔκανα τήν αἴτηση στό ὑπουργεῖο καί πήραμε τά παράσημά του, τά ὁποῖα «μοιραστήκαμε» τά παιδιά!
«Γιατί δέν πᾶτε νά πάρετε τά παράσημα;» τόν εἶχα ρωτήσει. «Θεωρῶ ἄδικο νά παίρνουμε παράσημα ἐμεῖς πού ἐπιζήσαμε ἀπό ἐκεῖνο τό σφαγεῖο, τήν ὥρα πού τόσοι καί τόσοι συμπολεμιστές μας ἔπεσαν στό πεδίο τῆς μάχης!» μοῦ ἔλεγε…
Νά, λοιπόν, πατέρα, πού «γνωρίζουμε» κι ἐμεῖς τόν πόλεμο! Μέ συγχωρεῖς γιά τά εἰσαγωγικά, ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε ἄλλα μέσα! Μποροῦμε καί βλέπουμε τήν εἰκόνα τοῦ πολέμου. Καί μάλιστα μέ ἐπική μουσική ὑπόκρουση στά Δελτία Εἰδήσεων! Καί μπορεῖ νά μήν ἔχει φθάσει ἀκόμη στήν πόρτα καί στό σπίτι μας, ἀλλά ὅλα εἶναι ἴδια, ὅπως μοῦ τά ἔχεις ἀφηγηθεῖ.
Ὁ εἰσβολεύς, αὐτή τήν φορά, δέν ἐπέλεξε τήν Πολωνία, ἀλλά τήν γειτονική Οὐκρανία. Ἡ μέθοδος ἡ ἴδια! Τόν εἰσβολέα τῆς ἐποχῆς σᾶς τόν ἔπνιγαν οἱ Ἀγγλογάλλοι, ἐτοῦτον τόν πνίγει τό ΝΑΤΟ, ἀλλά λέει ὅτι τόν πνίγει τό δίκαιο!
Καί στήν δική μας περίπτωση, ὑπάρχουν πολλοί πού στηρίζουν τόν εἰσβολέα! Ὅπως τότε, πού κάποιοι ἔλεγαν «νά μήν πολεμήσουμε» ἀλλά «νά δεχθοῦμε τούς ὅρους καί νά συνθηκολογήσουμε, γιατί θά εἶναι καλύτερα καί δέν θά χαθοῦν ζωές.» Καί τώρα, ὅπως καί τότε, ὑπάρχουν ὀπαδοί καί συνεργάτες τῶν εἰσβολέων. Καί τώρα, ὅπως καί τότε, ὁ πόλεμος ἄρχισε «μακρυά ἀπό ἐμᾶς». Ἀλλά ἐμεῖς τόν βλέπουμε! Τόν ἀκοῦμε! Δέν περιμένουμε ἀπό τίς ἐφημερίδες, ἔχουμε εἰκόνα! Καί ξέρω ὅτι αὐτό δέν εἶναι τό καλύτερο! Γιατί ἡ εἰκόνα ἐμποδίζει τήν σκέψη! Καί ἐξαφανίζει τήν φαντασία!
