Ἀπορῶ μέ τούς συναδέλφους μου…
…οἱ ὁποῖοι ἀποροῦν ἐπειδή «ὁ κόσμος δέν φαίνεται νά ἐκτιμᾶ πλέον τό ἐπάγγελμά μας». Εἰλικρινά, δέν ξέρω πῶς θά ἔβλεπα καί ἐγώ τόν Τύπο καί τά ΜΜΕ, ἄν δέν ἀνῆκα στόν συγκεκριμένο χῶρο. Εἶναι, πλέον, τόσες οἱ ἀφορμές πού δίνουμε ἐμεῖς, οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ ἐπαγγέλματος, τό ὁποῖο –ἔτσι λένε– ὀφείλει νά ἐνημερώνει ἀλλά καί νά διδάσκει καί νά διαπαιδαγωγεῖ (ἴσως καί νά διαμορφώνει) τήν κοινή γνώμη, πού δέν ξέρω πῶς θά ἀντιδροῦσα.
Ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Συνάδελφος, κάποιας ἡλικίας πλέον, ἦταν ἀπό τούς «μεγαλωμένους» στήν Ἀριστερά, τήν «ὀρθόδοξη», καί μεταπηδήσαντες ἀργότερα στήν «ἀνανεωτική». Ἀπό ἐκείνους πού, μετά τό 1989, εἶδαν φῶς στόν «ἀστικό Τύπο» καί, φυσικά, πέτυχαν νά «τρουπώσουν» ἀμέσως στίς μεγάλες ἀστικές ἐφημερίδες.
Ὄχι, δέν ἦταν τῆς κοψιᾶς ἤ τῆς κλάσεως παλαιότερων ἀριστερῶν δημοσιογράφων, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ἔφαγαν τά νιάτα τους στίς ἐξορίες, κατέληξαν στίς μεγάλες ἀθηναϊκές ἐφημερίδες, οἱ ὁποῖες –εἶναι ἀλήθεια– διψοῦσαν γιά μεγάλες πέννες, χωρίς οἱ τότε ἐκδότες (Βλάχου, Λαμπράκης, Μπότσης, Ἀθανασιάδης καί –ἀργότερα– Τεγόπουλος) νά ζητοῦν πιστοποιητικό κοινωνικῶν φρονημάτων. Ἀνῆκε σέ μία ἄλλη φουρνιά ἀριστερῶν, οἱ ὁποῖοι εἶχαν περάσει κάποια χρόνια (μεταπολιτευτικά) στόν «Ριζοσπάστη» καί τήν «Αὐγή», ἀλλά μέ τήν ἔκρηξη τῆς ἐλεύθερης Ραδιοφωνίας, στήν ὁποία πρωτοστάτησαν, πρίν 35 χρόνια, οἱ δήμαρχοι-ἐπιλογές τοῦ Κων. Μητσοτάκη, Μιλτιάδης Ἔβερτ, Ἀνδρέας Ἀνδριανόπουλος καί Σωτήρης Κούβελας, ἀλλά καί τῆς ἰδιωτικῆς τηλεοράσεως, δημιουργήθηκαν νέες θέσεις ἐργασίας καί, φυσικά, ἀρκετά κενά, τά ὁποῖα ἔπρεπε νά πληρωθοῦν. Ἔτσι, οἱ ἀριστερές ἐφημερίδες τροφοδότησαν μέ νέο δυναμικό τόν «ἀστικό Τύπο» και, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, τά παιδιά τῆς ΚΝΕ εἶπαν τό μεγάλο «ναί», ἀλλά αὐτή τή φορά στόν «ἀστικό Τύπο» καί τούς καθαρά ἐπιχειρηματίες, πλέον, ἐκδότες!
Ἦλθε, λοιπόν, ὁ καλός συνάδελφος σέ ἐμένα, πού τότε διηύθυνα ἕναν καλό δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό, καί μέ βρῆκε. Τότε ἐργαζόταν σέ ἐργοδότη-ἐπιχειρηματία, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά φτιάξει τηλεόραση! Μοῦ ζήτησε, λοιπόν, νά τοῦ κλείσω ραντεβού μέ τόν δήμαρχο, προκειμένου νά συζητήσουν γιά τήν παραχώρηση στόν ἰδιώτη τῆς τηλεοπτικῆς συχνότητας, τήν ὁποία (παρανόμως μέν, ἀλλά στήν Ἑλλάδα ὅλα γίνονται) κατεῖχε ὁ δῆμος.
«Μά καλά, ἐσεῖς γνωρίζεστε τόσα χρόνια ἀπό τό ΚΚΕ» τοῦ εἶπα. «Ναί, ἀλλά ἐσύ εἶσαι καί παλιός του γείτονας καί καλός του φίλος καί συνεργάτης» μοῦ ἀπάντησε. Τόν πῆγα στόν δήμαρχο καί ἐκεῖ ἔγινε μία συζήτηση. Ὁ «πόρτ-παρόλ» τοῦ ἐπιχειρηματία ζήτησε τήν παραχώρηση τῆς συχνότητας καί, σέ ἀντάλλαγμα, θά ἐξασφάλιζε ὁ δῆμος «δύο ὧρες πρόγραμμα τήν ἡμέρα καί δυνατότητα παρουσίας στά ρεπορτάζ τῶν εἰδήσεων». Ὅταν ἔφυγε ὁ μεσολαβητής, εἶπα στόν δήμαρχο: «Ἀπό ὅσα σοῦ τάζουν, δέν θά πάρεις τίποτε! Μήν τήν δώσεις τήν συχνότητα!». Ἐκεῖνος τήν παρεχώρησε καί, φυσικά, δέν πῆρε τίποτε! Τό κανάλι δημιουργήθηκε, πῆγε πολύ καλά, κάποια στιγμή ἀπαξιώθηκε, πουλήθηκε σέ κάποιον καθηγητή καί ἄλλαξε τίτλο!
Ὁ μεσολαβητής εἶναι σήμερα ἀρθρογράφος σέ «μή ἀστική» κομματική ἐφημερίδα. Καί καθυβρίζει τήν «ἐπάρατη Δεξιά». Πόσο ἀξιόπιστος μπορεῖ νά εἶναι ἕνας ὑπηρέτης ὅλων τῶν ἀφεντάδων; Καί γιατί νά μᾶς σεβαστεῖ ὁ κόσμος;
