Δέν γνωρίζω ἄν συμβαίνει καί σέ ἐσᾶς, ἀγαπητοί, ἀλλά ἡ ἀφεντιά μου παθιάζομαι ὅταν παίζει ἡ ἐθνική μας ὁμάδα
Ἀπό ποδόσφαιρο, μπάσκετ καί ὅ,τι ἄλλο σπόρ ὑπάρχει, μέ ἐκπρόσωπο τήν ἐθνική μας ἤ μέ Ἕλληνες ἀθλητές νά ἀγωνίζονται στά μοναχικά ἀτομικά ἀγωνίσματα τοῦ κλασικοῦ ἀθλητισμοῦ.
Καί τώρα, πού ἡ ἐθνική μας στήν καλαθόσφαιρα ἀγωνίζεται στά τελικά τοῦ Παγκοσμίου Κυπέλλου στήν Κίνα καί μάλιστα μέ ἡγέτη τόν MVP τοῦ ἀμερικανικοῦ πρωταθλήματος Γιάννη (μέ δύο «νί») Ἀντετοκοῦνμπο, εἶναι φυσικό νά «στήνομαι» στίς τρεῖς τό μεσημέρι στήν τηλεόραση γιά νά ἀπολαύσω τό παιγνίδι.
Τί νά ἀπολαύσω, δηλαδή, πού στόν ἀγῶνα μέ τήν Βραζιλία χτυπήσαμε τήν πόρτα τοῦ ἐγκεφαλικοῦ ἐπεισοδίου καί τό γλυτώσαμε χάρη στό ὅτι βλέποντας τήν κακή ἐμφάνιση τῆς ἐθνικῆς μας στό τρίτο δεκάλεπτο, εἴχαμε πάρει ἀπόφαση ὅτι οἱ Βραζιλιάνοι θά κέρδιζαν. Κι ἐκεῖ, ὅμως, λίγο ἔλειψε νά φέρουμε τόν ἀγῶνα στήν παράταση καί νά «κλέψουμε» τήν νίκη. Ὅπερ σημαίνει, ὅτι ἡ ὁμάδα μας, ἀκόμη καί ὅταν δέν παίζει καλά, δέν τό βάζει κάτω!
Καί ἦλθε ἡ χθεσινή νικηφόρος ἀναμέτρηση μέ τήν Νέα Ζηλανδία, στήν ὁποία ἡ ὁμάδα μας χρειαζόταν μόνο νίκη γιά νά περάσει στίς «16» καλύτερες ὁμάδες τοῦ κόσμου!
Γιά σκεφτεῖτε το, ὅμως. Ἡ Ἑλλάδα, μιά χώρα μικρή καί εὑρισκόμενη σέ βαθύτατη καί πολυεπίπεδη κρίση, συγκαταλέγεται μέσα στίς πλέον καλύτερες στήν καλαθόσφαιρα!
Κι ἐμεῖς, οἱ φίλοι της, θεωροῦμε ἀποτυχία τό νά μήν κερδίσουμε ἕνα «μετάλλιο», ἤτοι νά μήν πάρουμε μίαν ἀπό τίς τρεῖς πρῶτες θέσεις στόν κόσμο!
Ἴσως γιά τούς νεώτερους, τά πράγματα νά εἶναι ἔτσι. Γιά ἐμᾶς, ὅμως, πού ζήσαμε τό ἑλληνικό μπάσκετ (πρό τοῦ θαύματος τοῦ 1987) μέ τήν ἐθνική μας ὁμάδα νά κινεῖται πάντα σέ χαμηλά ἐπίπεδα, πού εἴδαμε τήν ΑΕΚ νά κερδίζει τό Κύπελλο Εὐρώπης στά…τσιμέντα τοῦ Παναθηναϊκοῦ Σταδίου, πού πηγαίναμε νά δοῦμε «ντέρμπι» σέ κάτι γήπεδα πού οἱ ξένοι δέν θά ἔπαιζαν οὔτε «ἕνας μέ ἕναν», μποροῦμε νά ἔχουμε ἄποψη καί νά ποῦμε ὅτι καλό θά εἶναι νά μήν φορτώνουμε τούς διεθνεῖς μας μέ τό ἄγχος τῆς διακρίσεως.
Εἴμαστε πού εἴμαστε ἀγχώδεις ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε πού ἔχουμε πάντα τόν ἑαυτό μας γιά τόν χειρότερο ἀντίπαλο, ἄν μᾶς φορτώσουν καί μέ ἄγχος (περισσότερο ἀπό ὅσο ἔχουμε ἐκ γενετῆς), τότε «ζήτω πού καήκαμε».
Χθές, λοιπόν, παίξαμε καί κερδίσαμε τήν Νέα Ζηλανδία. Μιά ὁμάδα μέ παῖκτες πού δέν ἔχουν, οἱ περισσότεροι, μεγάλη σχέση μέ τό σύγχρονο μπάσκετ. Ἔχουν, ὅμως, ἄγνοια κινδύνου, τρέχουν συνεχῶς καί σουτάρουν ἀπό ὅπου βροῦν εὐκαιρία. Καί συνήθως πετυχαίνουν τόν στόχο τους, ἀφοῦ παίζουν ὅπως ζοῦν. Χωρίς, δηλαδή, ἄγχος!
Χθές ἐμεῖς θέλαμε μόνο τήν νίκη. Καί τήν πήραμε χωρίς νά κινδυνεύσουμε. Αὔριο παίζουμε μέ τήν μεγαλύτερη δύναμη τοῦ κόσμου, τήν ὁμάδα τῶν ΗΠΑ!
Ἐκεῖνοι ἔχουν λαμπερά ἀστέρια, ἐμεῖς ἔχουμε τόν καλύτερό τους παίκτη! Κι ἐπειδή οἱ Ἀμερικανοί θά παίξουν μᾶλλον «ἀμερικάνικα», χωρίς δηλαδή δυνατή ἄμυνα, τό παιγνίδι θά ἔχει ἐνδιαφέρον. Ἐξ ἄλλου, δέν θά εἶναι ἡ πρώτη φορά πού τούς ἔχουμε νικήσει! Πᾶμε δυνατά, Ἑλλάδα!
