Τό 1989 τά δημοτικά ραδιόφωνα βρίσκονταν στό ζενίθ τῆς δημοτικότητάς τους. Τό δικό μας ραδιόφωνο, τό «Κανάλι Ἕνα 90,6» τοῦ Δήμου Πειραιῶς βρισκόταν ψηλά καί μοιραζόταν τήν πρώτη θέση μέ τόν «9,84» τοῦ Δήμου Ἀθηναίων.
Οἱ πρωινές ἐκπομπές κρατοῦσαν τά σκῆπτρα τῆς ἀκροαματικότητος, καί ἡ δική μου, στίς 7-10 κάθε πρωί, προχωροῦσε πολύ δυνατά. Θυμᾶμαι διαμαρτυρόμουν στόν δήμαρχο Ἀνδρέα Ἀνδριανόπουλο «ἐπειδή τό τρίωρό μου δέν εἶναι οὔτε μιάμιση ὥρα, λόγῳ τῶν πολλῶν διαφημίσεων.»
Καί ἐκεῖνος, τῆς ἀπόψεως, ὅτι τά ἔξοδα τοῦ ραδιοφώνου δέν πρέπει νά ἐπιβαρύνουν τόν δημοτικό προϋπολογισμό, ἀπαντοῦσε μέ ἕνα χαμόγελο, πού ἔλεγε «μακάρι νά ἔχουμε περισσότερες ρεκλάμες!»…
Ἕνα πρωί μοῦ τηλεφώνησε φίλος, γνωστός δικηγόρος τοῦ Πειραιῶς καί τῆς ναυτιλίας, καί μοῦ ζήτησε νά τά ποῦμε. Χωρίς περιστροφές, μοῦ εἶπε ὅτι «στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές πρέπει νά εἶμαι ὑποψήφιος, διότι θά ἐκλεγῶ ὁπωσδήποτε!»…
Γέλασα καί τοῦ εἶπα τό γνωστό ποίημα: «Δηλαδή νά γίνω πολιτικός καί νά παρακαλῶ τούς δημοσιογράφους “νά ἀναφέρουν τό ὄνομά μου»;
Καί, φυσικά, ἀρνήθηκα.
Λίγο καιρό ἀργότερα, ὁ φίλος μέ ξανακάλεσε στό γραφεῖό του. Αὐτήν τήν φορά ἦταν ἐκεῖ δύο ἀκόμη καλοί φίλοι, ἕνας γνωστότατος ἐφοπλιστής καί ἕνας ἐπίσης φίλος, πού ἀνῆκε στόν ὑπό ἐκκόλαψη κλάδο τῶν «ἐπικοινωνιολόγων». Μοῦ εἶπαν, πολύ ἁπλά: «Βγαίνεις ἄνετα, ἡ Νέα Δημοκρατία θά κερδίσει χωρίς ἀμφιβολία καί μπορεῖς νά εἶσαι βουλευτής»…
Ἦταν τότε, πού ἔπαιζε τό σκάνδαλο Κοσκωτᾶ, καί ἡ ΝΔ τοῦ Κώστα Μητσοτάκη κάλπαζε πρός τήν ἐξουσία…
«Δηλαδή, γιατί πιστεύετε ὅτι κάνω γιά βουλευτής, βρέ παιδιά; Ἀφοῦ μέ γνωρίζετε καλά καί ξέρετε τό πάθος μου γιά τήν δουλειά πού κάνω, ἰδίως τώρα, μέ τό ραδιόφωνο» τούς λέω.
«Τρελλάθηκες; Τώρα πού εἶσαι δημοφιλής πρέπει νά κατέβεις!» μοῦ λέει ὁ «ἐπικοινωνιόλογος». Θέλησα νά τούς «τρολλάρω» καί ἐπέμεινα:
«Δηλαδή θεωρεῖται ἀρκετό τό προσόν τῆς δημοφιλίας καί τό ὅτι “εἶμαι γνωστός” γιά νά μέ κάνει ἐπαρκῆ καί ὠφέλιμο ὡς πολιτικό;» τούς εἶπα.
«Ἔλα, καημένε. Πολύ τά ψειρίζεις τά πράγματα» μοῦ εἶπε ὁ ἐφοπλιστής, πού ἡ παρέα του ἦταν μεγαλοεκδότες καί ἐπιχειρηματίες.
«Καί γιατί ἀναφέρεσαι σήμερα σέ αὐτά;» θά πεῖτε. Νά, ἔτσι μοῦ ἦλθαν στό μυαλό, καθώς βλέπω ὅτι ἀκόμη καί σήμερα ἡ «δημοφιλία», ἀπό ὅποιον τομέα καί ἄν προέρχεται, θεωρεῖται ἀρκετή γιά νά κάνει κάποιον ὑποψήφιο ἐθνοπατέρα, ἱκανό νά κερδίσει τήν ψῆφο τῶν πολιτῶν.
Ὅπως ὁ ράπερ, τόν ὁποῖον ἀγκάλιασε ὁ πρώην πρωθυπουργός, χωρίς νά δώσει σημασία στά ὅποια –προγενέστερα– σχόλια καί ἀναρτήσεις του, τά ὁποῖα εἶναι ἄκρως ἀντίθετα πρός τίς θέσεις τοῦ κόμματος τό ὁποῖο καλεῖται νά ἐκπροσωπήσει.
Προσωπικῶς, ἔχω ἄλλη ἄποψη γιά τήν πολιτική καί γιά τόν τρόπο ἐπιλογῆς τῶν ὑποψηφίων. Βασικῶς εἶμαι κατά τοῦ «Σταυροῦ προτιμήσεως». Καί ἄν μέ ρωτᾶτε ἄν ἔχω μετανοήσει πού δέν ἄκουσα τούς φίλους μου, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «Εὐτυχῶς, διότι δέν κάνουν ὅλοι γι’ αὐτή τήν δουλειά». Δέν ἔχω «πουλήσει» ποτέ φίλους μου, δέν ἔχω βλάψει ἀνθρώπους πού μέ βοήθησαν, σέ δύσκολες στιγμές, προκειμένου νά ἐπωφεληθῶ πολιτικά καί δέν ἔχω μάθει νά «λέω καί νά ξελέω». Αὐτά, πρός τό παρόν, καθ’ ὅτι τό βιβλίο πού ἔχω ὑποσχεθεῖ, εἶναι ἕτοιμο!
