Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 1 Μαρτίου 1924
-Μήπως εἶσθε, παρακαλῶ, εἰς θέσιν νά μέ πληροφορήσετε, ποῦ δέν χορεύουν; ἐρώτησεν ἔξαφνα ὁ ἄγνωστος κύριος.
-Θέλετε νά πῆτε ποῦ χορεύουν…
-Ὄχι, κύριοι! Ἐπιμένω εἰς τήν ἐρώτησίν μου: Ποῦ δέν χορεύουν;
Ὁ ἄνθρωπος, προφανῶς, μετεχειρίζετο ἕνα σχῆμα λόγου, διά νά ὑπαινιχθῇ τήν φρενίτιδα τῶν ποδῶν, πού κατέλαβεν ἐσχάτως τόν κόσμον καί τάς Ἀθήνας.
-Δέν ἔχετε ἄδικον, κύριε! τοῦ εἶπε κἄποιος. Αἱ Ἀθῆναι ἐγέμισαν ἀπό ντάνσιγκ. Ὅλα τά σωματεῖα, ὅλοι οἱ σύλλογοι, ὅλαι αἱ αδελφότηται, ὅλαι αἱ ἑταιρεῖαι, ὅλαι αἱ ἑνώσεις, ὅλαι αἱ ὁμοσπονδίαι προσκαλοῦν τά μέλη των νά χορεύσουν. Ὅλα τά ὑπόστεγα μετεβλήθησαν εἰς αἰθούσας χορῶν. Παντοῦ χορεύουν. Χορεύουν στά σπίτια, στά καφενεῖα, στά ξενοδοχεῖα, στάς λέσχας, ὑποθέτω δέ ὅτι θά χορεύουν καί στό Ἀνατομεῖον, τό Δημόσιον Μαιευτήριον, τάς Κλινικάς καί τό Δρομοκαΐτειον Φρενοκομεῖον ἀκόμη. Εἰς τάς ἐφημερίδας δέν βλέπει πλέον κανείς παρά μίαν λέξιν τυπωμένην μέ στοιχεῖα ὅλων τῶν διαστάσεων καί ὅλων τῶν σχημάτων: Χορός. Ἡ ἐρώτησίς σας, λοιπόν, κύριε, εἶνε πολύ φυσική. Διερωτᾶται, πράγματι, κανείς δέν χορεύουν, ἐπί τέλους.
Ὁ ἄγνωστος ἔκαμεν ἕνα σχῆμα δυσφορίας.
-Δέν θέλω νά πῶ αὐτό, κύριοι! εἶπε. Σᾶς ἐρωτῶ σοβαρῶς: Ποῦ δέν χορεύουν; Ἐπί τέλους, κἄπου δέν θά χορεύουν. Μπορεῖτε νά μοῦ ὑποδείξετε ἕνα τέτοιο μέρος; Εἶμαι περίεργος νά λάβω τήν πληροφορίαν, πού σᾶς ζητῶ.
-Ἀφοῦ ἐρωτᾶτε σοβαρῶς, κύριε –τοῦ εἶπε κἄποιος– θά σᾶς ὑποδείξωμεν μερικά μέρη, ὅπου μέχρι τῆς στιγμῆς αὐτῆς τοὐλάχιστον δέν χορεύουν. Εἰς τήν Ἐθνοσυνέλευσιν λόγου χάριν δέν χορεύουν.
Ὁ ἄγνωστος ἐπανέλαβε τό σχῆμα τῆς δυσφορίας.
-Ἀστειεύεσθε, φίλε μου; Ἀλλά τί ἄλλο κάνουν παρά νά χορεύουν εἰς τήν Ἐθνοσυνέλευσιν; Ἄν ἐχόρευαν, τοὐλάχιστον, τούς νέους χορούς. Ἀλλά χορεύουν τούς πλέον ἀπηρχαιωμένους. Χορεύουν καντρίλλιες οἱ καθυστερημένοι αὐτοί χορευταί. Τίποτε ἄλλο ἔχετε νά μοῦ ὑποδείξετε;
-Τό χρηματιστήριον, κύριε! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ εἶνε σοβαροί καί ἀπησχολημένοι μέ τά συμφέροντά των.
-Θέλετε νά παίζετε μαζῆ μου, ἀγαπητέ μου; Ἀλλά δέν εἶδα πουθενά ζωηρώτερον χορόν, ἀπό αὐτόν πού γίνεται ἐκεῖ κάτω. Ἴλιγγος σωστός! Ἔχετε τίποτε ἄλλο, σᾶς παρακαλῶ;
-Τήν Ἀγοράν, κύριε! Κάμετε ἕνα γῦρον ἀπό τήν Ἀγοράν…
-Ἔκαμα δυστυχῶς. Ἡ Αἰσχροκέρδεια χορεύει τόν χορόν τῆς κοιλιᾶς ἀπό τό πρωί ὥς τό βράδυ. Τίποτε ἄλλο… Ἐπί τέλους, ἀφοῦ δέν ἔχετε νά μοῦ δείξετε ἕνα μέρος, ποῦ νά μή χορεύουν, δεῖξτέ μου ἕναν ἄνθρωπο, ποῦ νά μή χορεύῃ.
Κἄποιος σεβαστός κύριος ἀπό τήν παρέαν προσέφερε τό ἀτομικόν του παράδειγμα.
-Ἐγώ, κύριε! Ἐγώ δέν χορεύω.
-Γιατί δέν χορεύετε;
-Στήν ἡλικία μου, βλέπετε…
-Ἀλλοῦ αὐτά, σεβαστέ μου φίλε! Ἡ γεροντική σας φαντασία χορεύει διαρκῶς μισόγυμνη τόν χορόν τῶν ἑπτά πέπλων. Κανένα ἄλλον!
Τοῦ ὑπέδειξαν ἕνα σοφόν ἄνθρωπον.
-Ἰδού ἕνας ἄνθρωπος, ποῦ δέν χορεύει ποτέ του.
-Αὐτός; Ἀλλά δέν κάνει ἄλλο τίποτε ὅλην του τήν ζωήν, παρά νά χορεύῃ τόν καρσιλαμᾶν μέ τῇς ἰδέες του.
Ὁ ἄγνωστος εἶχε καταντήσει ἀνυπόφορος.
-Μά ποιός εἶσθε, ἐπί τέλους, τοῦ λόγου σας, ποῦ βλέπετε διαρκῶς χορούς γύρω σας; τοῦ εἶπαν.
Ὁ ἄγνωστος ἐχαμογέλασεν αὐταρέσκως καί ἐδήλωσε τήν ταυτότητά του:
-Εἶμαι χοροδιδάσκαλος.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
