Ἀσκήσεις κοινωνικοῦ ἐγωισμοῦ

ΔΕΝ ΘΑ ἀνέμενε κανείς διαφορετική στάση ἀπό τήν Ἀριστερά στό νομοσχέδιο Χρυσοχοΐδη γιά τίς πορεῖες

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι συνεπεῖς μέ τήν ἱστορία τους. Αὐτό ἔκαναν καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μεταπολίτευσης, αὐτό κάνουν καί τώρα. Αὐτό δά ἔλειπε, νά τό… στηρίξουν. Θά ἐγγράφονταν στά θαύματα τοῦ βιβλίου Γκίννες! Μέ μία κρίσιμη διαφορά ὅμως: οἱ συνθῆκες ἔχουν ἀλλάξει δραματικά. Ἡ ἀτμόσφαιρα δέν εἶναι ἴδια. Οἱ παλαιές ἀπαντήσεις δέν ἰσχύουν στούς νέους καιρούς. Ἡ νομοθετική πρωτοβουλία τῆς κυβέρνησης γίνεται κατ’ ἀρχάς ἀποδεκτή ἄνευ ἰδιαιτέρων ἀντιστάσεων γιά ἕνα καί μόνο λόγο: διότι ἡ κοινωνία διαπίστωσε τά προηγούμενα χρόνια ὅτι μέ τίς διαδηλώσεις δέν γινόταν ἄσκηση δικαιώματος ἀλλά κατάχρηση δικαιώματος. Ὄχι βεβαίως ὅσον ἀφορᾶ τήν διοργάνωσή τους. Σέ Δημοκρατία ζοῦμε. Στά ἴδια παράθυρα τῆς Βουλῆς, στήν ἴδια ὁδό διαδήλωσαν ἄλλωστε οἱ Ἕλληνες τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1843 ἀπαιτώντας Σύνταγμα ἀπό τόν Ὄθωνα. Οἱ διαδηλώσεις ἄρχισαν νά χάνουν τήν αἴγλη τους ὅμως, ὅταν οἱ διαδηλωτές τίς διοργάνωναν μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά δείχνουν ὅτι ἀδιαφοροῦν προκλητικά γιά τά δικαιώματα τῶν ἄλλων: τῶν ἐπιχειρηματιῶν καί τῶν ἐργαζομένων τοῦ καθημαγμένου κέντρου τῶν Ἀθηνῶν τό ὁποῖο «τρόμαξε» νά συνέλθει μετά τήν καταστροφή τοῦ 2008. Τῶν χιλιάδων ὁδηγῶν ἐργαζομένων, οἱ ὁποῖοι ἀντικρύζουν χρόνια τώρα αἴφνης χωρίς προειδοποίηση τά κόκκινα κορδελάκια τῆς ΕΛ.ΑΣ. στούς Στύλους τοῦ Ὀλυμπίου Διός ἤ στήν Βασιλίσσης Σοφίας, στό ὕψος τῆς ὁδοῦ Σέκερη, καί καταριοῦνται τήν ὥρα καί τήν στιγμή πού ἀποφάσισαν νά περάσουν ἀπό τό Κέντρο. Στήν πραγματικότητα κανείς δέν ἐμποδίζει κανέναν νά διαδηλώσει σέ αὐτόν τόν τόπο. Ἀλλά ἄν ἡ διαδήλωση εἶναι τῆς τάξεως τῶν 100 ἀτόμων δέ γίνεται νά κλείνει τό κέντρο ἀπό τό Χίλτον ἕως τήν Ὁμόνοια καί τήν Λεωφόρο Συγγροῦ.

Πρέπει οἱ ἴδιοι οἱ διαδηλωτές νά δείχνουν κοινωνική ὑπευθυνότητα. Νά ἀσκοῦν τό δικαίωμά τους –τώρα τό μποροῦν ἀκόμη καί μέσα στήν λωρίδα πεζῶν στόν «Μεγάλο Περίπατο», καί ὄχι νά διαταράσσουν τήν κοινωνική καί οἰκονομική ζωή τῆς πόλης. Τήν ἠλεκτρονική πινακίδα «Πορεία, Κέντρο Κλειστό» νά μήν τήν ξαναδοῦμε νά ἀναβοσβήνει στό ὕψος τοῦ Νομισματοκοπείου, τοῦ Ἀμαρουσίου, τοῦ Ψυχικοῦ, τῆς Συγγροῦ, ἄν οἱ διαδηλωτές δέν εἶναι τουλάχιστον 2.000-3.000 χιλιάδες. Δικαίωμα νά ἀσκεῖται στόν κοινωνικό ἐγωισμό δέν ἔχει οὐδείς. Δικαίωμα νά χαράσσει σύνορα πρόσβασης στό κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν ἐπίσης δέν ἔχει οὐδείς. Ἀκούω βεβαίως τά ἀντεπιχειρήματα: γιά τήν περιφρούρηση, γιά τόν ὑπεύθυνο πορείας, γιά τά πρόστιμα, γιά τό ὑποτιθέμενο σχέδιο ἀπαγορεύσεων, καί βεβαίως γιά τήν ἀντιγραφή χουντικῶν διαταγμάτων. Τό ἰσχυρό τους χαρτί. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅμως ποιοί ξέρουν νά περιφρουροῦν διαδηλώσεις καί ποιοί ὄχι. Τό ΚΚΕ καί τό ΠΑΜΕ γνωρίζουν νά περιφρουροῦν. Τό ἀπέδειξαν καί τό 2008 ὅταν δέν διείσδυσαν στίς τάξεις τους μισθοφόροι κουκουλοφόροι καί τό 2011 ὅταν ἀπέτρεψαν τήν εἰσβολή ἀκροδεξιῶν πυρήνων στό Κοινοβούλιο. Ἄλλοι ὅμως ἀπέδειξαν ὅτι εἴτε δέν θέλουν εἴτε δέν μποροῦν νά περιφρουρήσουν. Ἀπό τίς τάξεις ἄλλων κομμάτων τῆς Ἀριστερᾶς , κοινοβουλευτικῆς καί ἐξωκοινοβουλευτικῆς, ξεπήδησαν οἱ μπάχαλοι καί οἱ ξένοι μισθοφόροι πού ἔκαψαν τίς περουσίες δεκάδων ἐντίμων Ἑλλήνων τόν Δεκέμβριο τοῦ 2008. Ἀπό τά μπλόκ τους ἔφυγαν οἱ μολότωφ πρός τό κτίριο τῆς «Μαρφίν», μέ ἀποτέλεσμα τόν τραγικό χαμό τριῶν ἐργαζομένων, μεταξύ αὐτῶν καί μίας ἐγκύου γυναίκας. Αὐτοί παρέδωσαν στήν πυρά τά στολίδια τῆς Σταδίου, τόν «Ἀπόλλωνα» καί τό «Ἀττικόν». Ἄν τά μπλόκ αὐτά εἶχαν ὑπεύθυνο μέ ὄνομα καί ἐπώνυμο ἀπέναντι στήν Πολιτεία, ὅπως προβλέπει ὁ νόμος Χρυσοχοΐδη, θά ἦταν ἄραγε τόσο χαλαρά στήν θέα τοῦ πρώτου κουκουλοφόρου πού θά «τρύπωνε» στίς τάξεις τους; Στήν πραγματικότητα λοιπόν ὅταν τό ΚΚΕ καί τό ΠΑΜΕ θέτουν ζήτημα γιά τήν περιφρούρηση ἀδικοῦν τούς ἑαυτούς τους. Ἄλλα κάνουν στόν δρόμο οἱ ἄλλοι καί ἄλλα κάνει τό ΚΚΕ τό ὁποῖο μέ ἐξαίρεση κάποια ἐπεισόδια στό ἄγαλμα τοῦ Τρούμαν, συνήθως δείχνει ὑπευθυνότητα.

Ἕωλο εἶναι καί τό ἐπιχείρημα γιά τίς ἀπαγορεύσεις συγκεντρώσεων ὅταν τό ἐπιβάλλουν λόγοι ἀσφαλείας. Δέ νομοθετεῖται τώρα. Ἰσχύει. Τουλάχιστον δύο φορές κατά τήν διάρκεια τῶν μνημονίων ἀπαγορεύτηκαν συγκεντρώσεις, χωρίς ἡ Ἀριστερά νά διαμαρτυρηθεῖ ἐντόνως. Ἡ πρώτη κατά τήν ἐπίσκεψη Μέρκελ τό 2013 καί ἡ ἄλλη κατά τήν ἐπίσκεψη Ὁλλάντ τό 2014. Ἅπαντες συνειδητοποίησαν πόσο θά στοίχιζε μιά προβοκάτσια εἰς βάρος τῆς χώρας σέ καιρό Μνημονίων καί δέν ἐπέμειναν. Ἐξεδόθησαν οἱ τυπικές ἀνακοινώσεις μόνον γιά τά μάτια τοῦ κόσμου. Πρός τιμήν τους. Ἀλήθεια, τί πιστεύει κανείς σήμερα; Ὅτι μέ τόσα κανάλια, μέ τόσα ραδιόφωνα, μέ τόσα σάιτ καί μέ τόσα ἔντυπα ἀνοικτά μπορεῖ νά ἀπαγορευτεῖ συγκέντρωση πού διοργανώνεται σωστά μέ ὅλους τούς τύπους;

Τέλος, ἀκοῦμε καί τό κορυφαῖο: πώς ἡ Κυβέρνηση ἐνεργοποιεῖ χουντικό διάταγμα γιά τίς πορεῖες. Θά ἀποφύγω νά ρωτήσω τί εἴδους πορεῖες γίνονταν στήν Σοβιετία στό παρελθόν καί ποιός ἀγκιτάτωρ, ἰνστρούχτωρ, μανδαρῖνος τίς ἐπέτρεπε. Ἀλλά ἐδῶ ὑπάρχει ἕνα νομικό καί ἕνα πολιτικό ἐπιχείρημα. Πρῶτα τό πολιτικό. Γιατί «ἔζησαν» αὐτά τά διατάγματα, σέ ἀχρησία ἔστω, 46 χρόνια μετά τήν μεταπολίτευση καί δέν καταργήθηκαν οὔτε στά 20 χρόνια τοῦ ΠΑΣΟΚ, οὔτε στά 5 χρόνια τῆς πρώτη φορά Ἀριστερᾶς; Γιά νά μήν πῶ ὅτι ἀξιοποιήθηκαν γιά νά κατασταλεῖ ἡ λαϊκή διαμαρτυρία γιά τήν συνθήκη τῶν Πρεσπῶν; Ἀπαντῆστε! Καί τό νομικό. Ἀλήθεια, γιατί μετά τήν ἀποκατάσταση τῆς Δημοκρατίας δέν καταργήθηκε κάθε νόμος ἤ κάθε διάταγμα τῆς ἑπταετίας; Γιατί τό ἔγκλημα χαρακτηρίστηκε στιγμιαῖο καί ὄχι διαρκές; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: ἄν ἡ δημοκρατία διέγραφε νομικῶς ἑπτά «δικαιικά» χρόνια τῆς δικτατορίας θά δημιουργεῖτο μία ἄνευ προηγουμένου ἀναστάτωση στίς ποινικές, τίς ἀστικές, τίς ἐργατικές, τίς διοικητικές ὑποθέσεις. Θά διαγράφονταν γιά παράδειγμα χρόνια ἀσφαλιστικοῦ βίου πού διήνυσε κάποιος στήν πορεία πρός τήν σύνταξη ἐπειδή βασίζονταν σέ χουντικό νόμο.

Ἡ Δημοκρατία ἐπέλεξε λοιπόν νά καταργήσει τά κραυγαλέα νομοθετήματα τῆς δικτατορίας, νά διατηρήσει ἀρκετά μέ στόχο τήν κοινωνική ὁμαλότητα καί ὅ,τι δέν τήν ἐνοχλοῦσε τό ἄφησε νά ὑπάρχει ὡς θεσμικό «λείψανο». Ἔ, λοιπόν, αὐτό τό λείψανο γιά τίς συγκεντρώσεις, ὅπως καί τά νομοθετικά διατάγματα γιά τήν ἐπιστράτευση ἀπεργῶν, ἡ Δημοκρατία ὄχι ἁπλῶς τά διατήρησε, ἀλλά ἔκανε καί συστηματική χρήση τους, ὅταν ἀπειλήθηκε τό κοινωνικό σύνολο ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἀπεργίας. Τά διατάγματα αὐτά τά ἀξιοποίησαν πρῶτοι καί καλύτεροι οἱ σοσιαλιστές τοῦ ΠΑΣΟΚ καί τῆς Ἀριστερᾶς.

Ἄφησα γιά τό τέλος μία αἱρετική παρατήρηση. Καί μάλιστα ἀπό κάποιον πού ἔχει ξιφουλκήσει κατ’ ἐπανάληψιν ἐναντίον τῆς δικτατορίας ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς ὁποίας σημειώθηκε τό μέγα ἐθνικό ἔγκλημα τοῦ διαμελισμοῦ τῆς Κύπρου. Διερωτᾶται κανείς γιατί σήμερα 53 χρόνια μετά τό πραξικόπημα δέν ἔχουν ἀπήχηση στήν κοινή γνώμη ἐπιχειρήματα γιά τό πῶς «νομοθετοῦσε» ἡ χούντα; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: ὅταν ὁ ἑλληνικός λαός εἶδε νά παρακάμπτεται ἡ Βουλή γιά νά ἐγκριθεῖ μέ ἁπλή ὑπογραφή τοῦ Ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν ἡ δανειακή σύμβαση (ἐπί ΠΑΣΟΚ) ἤ εἶδε νά ἐκχωρεῖται ἡ δημόσια περιουσία σέ ἕνα ὑπερ-Ταμεῖο πάλι χωρίς ἔγκριση τῆς Βουλῆς (ἐπί Ἀριστερᾶς), νομίζει κανείς ὅτι αὐτά στήν συνείδηση τοῦ κόσμου δέν παραπέμπουν σέ χουντικές μεθόδους; Τί νά ποῦμε γιά τήν δικτατορία λοιπόν ὅταν καί ἡ Δημοκρατία ἐπί σοσιαλισμοῦ νομοθετεῖ καμμιά φορά ὅπως ἡ δικτατορία μέ ἔκτακτα διατάγματα; Καί πῶς νά μᾶς πείσουν αὐτοί πού ἀναμηρυκάζουν σήμερα αὐτά τά ἐπιχειρήματα τοῦ χθές καί τοῦ προχθές γιά χουντικές μεθόδους; Πορεία πρός τόν παραλογισμό θά κάνουμε; Ἀπορρίπτεται.