Ὅση κατανόηση καί νά δείξω, ὅσο ἐπαγγελματικά διεστραμμένος καί ἄν εἶμαι…
… (πού εἶμαι, ὅπως ὅλοι σχεδόν οἱ ἄνθρωποι τοῦ χώρου μας), κάποια στιγμή ἀγανάκτησα μέ αὐτό πού συμβαίνει κάθε μέρα μέ τήν τηλεόραση καί τό ραδιόφωνο τῆς πανδημίας.
Ἐπιτρέψατέ μου, ἀγαπητοί ἐπιστήμονες, νά ἐκφράσω τήν ἄποψη, ὅτι μᾶς ἔχετε μπερδέψει! Δέν λέω, οἱ συνάδελφοί μας ψάνουν ἐναγωνίως τρόπο νά «γεμίσουν» τά τρίωρα καί τά τετράωρα μέ τά ὁποῖα τούς ἔχουν φορτώσει οἱ προϊστάμενοί τους, ἀλλά, βρέ παιδί μου, ἔχουμε ἀρχίσει νά «τά παίζουμε» πού λέει καί ἡ ἐγγονή μου.
Στό ἕνα κανάλι, βγαίνει ὁ λοιμωξιολόγος τόν ὁποῖο ἔχουν «κλείσει» καί μᾶς λέει τά δικά του. «Δέν βλέπω γιατί πρέπει νά ἀνοίξουν τά σχολεῖα πρίν τίς Γιορτές» μᾶς λέει καί συμφωνοῦμε. Γιατί –ἄς ποῦμε– νά ἀνοίξουν τά σχολεῖα γιά μιά ἑβδομάδα καί νά ξαναδιακόψουν τήν λειτουργία τους γιά δεκαπέντε ἡμέρες; Δέν ἀκούγεται τόσο λογικό.
Πίνεις τό καφεδάκι σου –καθώς εἶσαι πλέον ἀποκλεισμένος– καί κάνεις «ζάπινγκ». Στό ἑπόμενο κανάλι, εἶναι ἡ κυρία καθηγήτρια τῆς Ἰατρικῆς. «Δέν βλέπω τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο πρέπει νά μείνουν κλειστά τά σχολεῖα. Τά παιδιά πρέπει νά πᾶνε σχολεῖο ἔστω καί γιά μία ἑβδομάδα, νά μήν χάσουν τήν ἐπαφή μέ τούς φίλους τους»… Σοῦ κάθεται ἡ γουλιά τοῦ καφέ στόν λαιμό. Ἐντελῶς τά ἀντίθετα ἀπ’ ὅ,τι ἔλεγε ὁ καθηγητής. Στό προηγούμενο κανάλι. Κυρία μου, ἔχεις ἐσύ ἐγγόνια πού πᾶνε σχολεῖο; Ἐργάζονται τά παιδιά σου καί πηγαίνεις ἐσύ σχολεῖο τά παιδιά; Θά πήγαινες ἐσύ τά παιδιά σου ἤ τά ἐγγονάκια σου σχολεῖο ὅταν ἀκοῦς κάθε μέρα «κατοστάρες» νεκρῶν στά δελτία εἰδήσεων;
Τί νά κάνεις; Ἀνάβεις ἕνα τσιγαράκι, βγαίνεις λίγο στήν βεράντα νά πάρεις καθαρό ἀέρα καί ἐπιστρέφεις. Κάθεσαι στό γραφεῖο νά γράψεις καί ἀνοίγεις τό ραδιόφωνο. Ἄλλος καθηγητής.
«Δέν νομίζω ὅτι θά ἦταν σωστό νά ἀνοίξουν καταστήματα γιά τίς Γιορτές. Θά ὑπάρξει συνωστισμός, θά ὑπάρξει ἔνταση στήν διάδοση τοῦ ἰοῦ, θά ἔχουμε τά ἴδια καί χειρότερα.»
Λές μέσα σου ἕνα «πές τα, Χρυσόστομε», ἀλλά μόλις ὁ σταθμός βάζει ἕνα τραγούδι μέ τήν Πάολα, τό γυρίζει ἀμέσως καί πιάνεις ἄλλο «ἐνημερωτικό πρωινό». Ἐδῶ ὁμιλεῖ γνωστή κυρία καθηγήτρια, ἡ ὁποία μᾶς διαφωτίζει σχεδόν καθημερινά μέ τήν ἰδιόρρυθμη καί ὀλίγον ἐκνευριστική φωνή της. «Νομίζω ὅτι δέν μπορεῖ νά ἀντέξει ἡ χώρα τό οἰκονομικό κόστος, ἄν δέν κινηθεῖ –ἔστω καί γιά λίγο– ἡ ἀγορά. Εἶναι καί θέμα ψυχολογίας τῶν πολιτῶν, πού ἔχουν ὑποστεῖ μεγάλη ψυχική κόπωση. Δέν θά ἔλεγα “ὄχι” στό μερικό ἄνοιγμα τοῦ ἐμπορίου, ἀλλά μέ αὐστηρή τήρηση τῶν μέτρων ἀσφαλείας!»… Πάει ὁ προηγούμενος καθηγητής, στό καλάθι! Τά ἐντελῶς ἀντίθετα μᾶς εἶπε ἡ κυρία καθηγήτρια! Ἀκοῦστε, παιδιά. Καλοί συνάδελφοι καί ἀγαπητοί καί ἄξιοι ἐπιστήμονες. Ὅπως πᾶμε, θά «λαλήσουμε» ὅλοι. Καθίστε ὅλοι μαζί (οἱ ἰατροί) καί κάθε μέρα ἄς ὑπάρχει ἕνα κοινό ἀνακοινωθέν, πού νά μᾶς λέει τί συμβαίνει καί ποιά εἶναι ἡ κοινή-ἄποψή σας. Τήν προηγούμενη φορά μᾶς εἶχαν τρελάνει οἱ σεισμολόγοι! Ἀλλά τότε δέν εἴχαμε ἑκατό νεκρούς τήν ἡμέρα!
